Σκιές στο σκοτάδι

Είναι μεγάλη η απόσταση από την πλήρη παραφροσύνη ως την ιδιορρυθμία, από την ιδιορρυθμία ως το βαυκαλισμό κι από το βαυκαλισμό ως την απλή μυθοπλασία και τελικώς τη μυθομανία; Αντιστοίχως, από τη μυθομανία ως την αποδοχή τής "προσωπικής αλήθειας", από την αποδοχή τής "προσωπικής αλήθειας" ως την παραδοχή τής εν γένει πραγματικότητας κι από την παραδοχή τής εν γένει πραγματικότητας ως τη διανοητική ισορροπία και τελικώς την πλήρη πνευματική διαύγεια;... Η απόσταση... Που χωρίζει το κάθε ένα απ' το επόμενο;... Ναι. Όση είναι αυτή του σύνθετου από το απλό, του απολύτου από το σχετικό, του αντικειμενικού από το υποκειμενικό... Κι αν η απόσταση είναι τέτοια, τότε μήπως το ποιο σωστό θα ήταν να πούμε "ενώνει" κι όχι "χωρίζει";... Τελικά, είναι μεγάλη η απόσταση από την πλήρη παραφροσύνη ως την πλήρη πνευματική διαύγεια; Λογική-τρέλα, ομορφιά-ασχήμια, πραγματικότητα-μύθος, κωμωδία-τραγωδία, αγάπη-απέχθεια, άπειρο-μηδέν, ζωή-θάνατος κι ένα σκοτάδι σα μαύρο πέπλο να τα σκεπάζει όλα!... Φαίνεται πως οι σκιές κάποιων Πόε και Μπωντλαίρ πέφτουν αφειδώλευτα πάνω σ' έναν μη σύγχρονό τους, αλλά "σύγχρονο" ομόθυμο. Πέφτουν... Ακόμα και στο σκοτάδι.