Μνημόσυνα

Το κλάμμα της θολής βροχής τα' απόβραδο βουρκώνει και μεσ' την άδεια κάμαρη στήσαν χορό οι ίσκιο · η μελωδία της σιωπής λυπητερά απλώνει εδώ που μόνον πτώματα ονείρων κάποιος βρίσκει. Πόθων πικρά φαντάσματα κι απόψε σεργιανάνε ανάερα και λυγμικά στου νου το μεσοστράτι. Χαμένης νιότης άρωμα στο διάβα τους σκορπάνε ψάχνοντας απ' το παρελθόν αν έχη μείνει κάτι. Τα θυμητάρια των καιρών αναρριγούν στην δίνη των τόσων αναμνήσεων κι αισθαντικών θανάτων ενώ του πόνου η σκια στο σύθαμπο αφήνει οι άγγελοι του χαλασμού ν' ανοίγουν τα φτερά των. Ελπίδες που δεν άνθισαν σαρκάζουν μαραμένες, βρυκόλακες που κατοικούν σ' ανήλιαγο παλάτι, και της ψυχής την καταχνιά αναρριπούν θλιμμένες, ψάχνοντας απ' το παρελθόν αν έχη μείνει κάτι. Ράκη ερώτων μοίρονται σε τάφους αισθημάτων στο κοιμητήρι της καρδιάς με άφατη οδύνη· κι απ' των παθών τα διάσελα ο κόσμος των φασμάτων γυρίζει πάλι σιωπηλός στην νεκρική του κλίνη. Στης μνήμης τον ορυμαγδό η νύχτα ανταριάζει· λυτρωτικό δεν βρίσκεται απόψε μονοπάτι. Και μονάχα ο σπαραγμός στα τρίσβαθα σταλάζει, ψάχνοντας απ' το παρελθόν αν έχη μείνει κάτι. Ω! Βραδινό καρτέρεμα μελάγχολης σαγήνης πως τρέχεις γοργοφτέρουγο με του καιρού το άτι και θύμισες πεφτάστερα στο διάβα σου μου δίνεις, ψάχνοντας απ' το παρελθόν αν έχη μείνει κάτι.