Μέρες αδέσποτες... στο σιδερένιο νησί

Όψεις και κοινωνιολογικές προεκτάσεις της ποιητικής του Χρήστου Θηβαίου

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος, το βιβλίο του ποιητή και πανεπιστημιακού Νίκου Φωτόπουλου, "Μέρες αδέσποτες... στο σιδερένιο νησί: όψεις και κοινωνιολογικές προεκτάσεις της ποιητικής του Χρήστου Θηβαίου". Πρόκειται για μια εξαιρετικά περιεκτική προσέγγιση της εικοσάχρονης κειμενικής πορείας του σπουδαίου Έλληνα τραγουδοποιού και ερμηνευτή από το πρώτο του έργο, "Μέρες αδέσποτες" (με τους Συνήθεις Υπόπτους) μέχρι και το πιο πρόσφατο, "Σιδερένιο νησί'. Η περίοδος αυτή έχει ταξινομηθεί ερευνητικά και έχει γίνει αντικείμενο ανάλυσης και ερμηνείας με τρόπο που η προσέγγιση κινείται "σε ένα ενδιάμεσο χώρο" ανάμεσα στον επιστημονικό λόγο και την εκλαϊκευμένη επεξεργασία. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα "μεικτό εργαλείο" προσέγγισης συνδυάζοντας την κοινωνιολογική ανάλυση με την ποιητική ματιά μιας ιδιαίτερης ανάγνωσης που συγκινεί αλλά και προσκαλεί τον αναγνώστη στο "ποιητικό σύμπαν" ενός ευαίσθητου δημιουργού. Ειδικότερα το βιβλίο αποσκοπεί: - στην ανάδειξη της ιδιαιτερότητας της στιχουργικής του Χρήστου Θηβαίου ως ενός ξεχωριστού και αυθύπαρκτου "παραδείγματος" δημιουργικής γραφής μέσα στη σύγχρονη τραγουδοποιΐα. - στην εμβάθυνση σε επιμέρους ζητήματα τα οποία συγκροτούν τη διακριτή του παρουσία ως δημιουργού στο πλαίσιο της γενιάς του. - στη διερεύνηση και στην αναζήτηση επιρροών και κοινών τόπων με άλλους δημιουργούς στο πεδίο της ποίησης, της στιχουργικής και της τραγουδοποιΐας. - στη διαμόρφωση ενός πλαισίου διαλόγου πάνω στην ποιητική και στιχουργική εμβάθυνση του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού - στην προβολή κοινωνιολογικών προεκτάσεων, με έμφαση σε επιμέρους όψεις του πολιτισμικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η διαδρομή του δημιουργού. Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου: "Με τη μονογραφία αυτή φιλοδοξώ να αναδείξω το ζήτημα της δημιουργικής γραφής μέσα στην ελληνική τραγουδοποιΐα, (...) αφού το ελληνικό τραγούδι, ως ενεργή πολιτισμική πρακτική, αποτελεί το κατ’ εξοχήν μέσο διάδοσης, καλλιέργειας και ανάπτυξης της γλώσσας αλλά και της κοινωνικής μας συνείδησης".