Πετίτ ντροπή

"Καταφέραμε να μην μας συλλαμβάνουν, όμως ακόμα δεν καταφέραμε να δραπετεύσουμε". Ένα βιβλίο από δέρμα σε δέρμα, μέσα από χέρια χαραμάδες. Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Στην πρώτη ενότητα βρίσκεται το εσωτερικό "εγώ", το οποίο σιγά - σιγά εξωτερικεύεται κι έτσι στη δεύτερη ενότητα απλώνει το χέρι του σε όλους, για μια βόλτα στην εποχή που ζούμε και σ’ αυτά που χάνονται σε γρήγορο πλέον ρυθμό. Επειδή όταν όλα φαίνονται να χάνονται, νιώθουμε την ανάγκη για αφήγηση και αναζήτηση κάποιου μέρους που θα αισθανόμαστε ασφαλείς, η βόλτα συνεχίζεται με μια τρίτη ενότητα, μέσα σε τόπους και καταστάσεις στις οποίες ο καθένας μπορεί να ψάξει να βρει τον εαυτό του. Στην τέταρτη ενότητα μπαίνουν τα συναισθήματα από έναν άνθρωπο σε κάποιον άλλο, υποστηρίζοντας ότι όλα τελειώνουν κάποτε μ’ έναν έρωτα ή μ’ ένα μίσος, χωρίς αυτό να δημιουργεί κάποιο κρίμα. Στην πέμπτη και τελευταία ενότητα, έχουμε τον άνθρωπο «προϊόν», να προσπαθεί να φτιάξει μια πόλη "ακορντεόν", ώστε να γίνει η ελπίδα του Super Mario που θα του δώσει μια δεύτερη ζωή, χαρίζοντάς του τον χρόνο μέσα από ανέσεις "βιάγκρα". Όταν θα μπορέσει πλέον να μείνει σιωπηλός και να κοιτάξει απ’ το παράθυρό του τον "παράδεισο" που όλοι μαζί σκοτώνουμε, τότε θα καταλάβει ότι η οποιαδήποτε μικρή ντροπή, είναι αυτή που φέρνει το "φτου" δίπλα στην "ξελευτεριά". Τα ποιήματα που επιλέχτηκαν γι’ αυτό το βιβλίο και η ταξινόμησή τους, έχουν σκοπό να συνθέσουν ένα μουσικό κομμάτι post-rock, με τους δυνατούς και τους πιο γαλήνιους ήχους του, ένα κομμάτι που θέλει ν’ ακουστεί μέσα μας.