Ηφαες, Αδελαη;

Στη Σμύρνη του 1935 ανοίγω τα σπλάχνα μου. Γυρεύω την άλλη σύνδεση, εκείνη που με ενώνει με το πονεμένο μου παρελθόν. Προσκυνώ τις αναμνήσεις που θα έπρεπε να ξεχνώ ή όχι; Ψάχνω με αγωνία ενόχους ή προσπαθώ να καλύψω τις δικές μου ανάγκες; Στο σπίτι της Ναξντίλ η σάρκα γιορτάζει, και καθώς γίνομαι ένα με όλη την Ανατολή, το όπιο μου ψιθυρίζει λόγια που δεν θα έπρεπε να θυμάμαι. Παρασύρομαι στη λιτανεία της μύησης. Αφήνω στο τέλος της μεγάλης γιορτής μία και μόνη κληρονομιά μέσα σε ένα γράμμα με έναν και μοναδικό παραλήπτη. Είναι ο μόνος που θα έπρεπε να γνωρίζει και ο μόνος που θα μπορέσει να κρίνει. Χαμένες βουές αντιτάσσονται, κρύβονται και τρέμουν τον κάθε μου λόγο. Είθε το μεγάλο μου μυστικό να βρει τον αναπαμό στη φανέρωση. Ο Αλέξης του σήμερα περνάει απέναντι στα χώματα της Μικράς Ασίας σπρωγμένος από τις οδηγίες του χαρτιού που κρατάει στα χέρια του. Στο πλάι του βοηθός η Κλειώ που μόλις έχει γνωρίσει. Κανείς τους δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως η γραφή που θα ανακάλυπταν θα στεκόταν ικανή να αλλάξει τις ζωές και των δυο τους. Κανείς τους δεν θα ήθελε το πρόσωπο εκείνου του μύθου να είναι αληθινό.