Μονόξυλο στο ποτάμι

Η ιστορία μιας παρέας και η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μέσα από την ποιητική γραφή του Τάσου Χατζητάτση, ο οποίος έχει βραβευτεί δύο φορές από το περιοδικό "Διαβάζω". Βράδυ, τέλος της άνοιξης. Η ζέστη απότομη, άναψε η πόλη. Είχαμε μαζευτεί οι φίλοι, στο ρετιρέ της Τατιάνας και του Άγγελου. Η πολυκατοικία γωνιακή, σε πάροδο της Βασιλίσσης Όλγας. Από τη μια μεριά ο Χορτιάτης από την άλλη η θάλασσα, μας δρόσιζε το αεράκι που κατέβαινε από το βουνό. Η Τατιάνα είχε στρώσει το τραπέζι έξω, στην ευρύχωρη βεράντα, και γύρω γύρω όλοι μας. Μεσόκοποι, αλυσοδεμένοι με σπίτια, αυτοκίνητα, σιωπές, και δίπλα οι γυναίκες μας, ισόβιες συμβίες. Είχαμε μαζευτεί, δίχως τις συνηθισμένες μας γκρίνιες, για να γιορτάσουμε την αργυρή επέτειο του γάμου της Τατιάνας και του Άγγελου. Σαν χθες, αλλά τα είκοσι πέντε χρόνια, σύννεφα να σκεπάζουν άλλα θολά σύννεφα. Τι θυμάται ο καθένας, τι ξεχνά; Έτοιμοι όλοι, να υπερασπιστούμε με σθένος την άναστρη μνήμη μας. Και τα κλαδιά πλεγμένα, να λυγάνε από το βάρος της μακροχρόνιας φιλίας. Κρατούσαμε τη συζήτηση σε θέματα κοινά, ανώδυνα: ποδόσφαιρο, αθλητικά γεγονότα, καθημερινές φλυαρίες, κουτσομπολιά για κοινούς γνωστούς. Κουβέντα για τις άγριες κραυγές, για τις επιθυμίες που τέλειωσαν, για τα κορμιά, πετσιά παρατημένα στο παλιό βυρσοδεψείο. Χαμηλόφωνα, οι γυναίκες μας συμβούλευαν η μια την άλλη για κομμωτήρια, μασέρ, τζακούζι και λασπόλουτρα.