Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτή είναι η αξιοσημείωτη ιστορία ενός Γερμανού στρατιώτη ο οποίος πολέμησε καθ’ όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αναρριχόμενος στην κλίμακα της ιεραρχίας από απλός στρατιώτης σε λοχαγός ενός λόχου βαρέων όπλων στο Ανατολικό Μέτωπο. Ο Ουίλιαμ Λιούμπεκ, σε ηλικία 19 ετών, στρατολογήθηκε στην Βέρμαχτ τον Αύγουστο του 1939 και ως μέλος της 58ης Μεραρχίας Πεζικού έλαβε το βάπτισμα του πυρός κατά τον κεραυνοβόλο πόλεμο κατά της Γαλλίας το 1940. Στις 22 Ιουνίου 1941, η μεραρχία του προέλασε στην Σοβιετική Ένωση στο αριστερό πλευρό της Ομάδας Στρατιών "Βορράς" στα πλαίσια της επιχείρησης "Barbarossa". Έπειτα από μακρές, επίπονες πορείες κατά τις οποίες προσπεράστηκαν αμέτρητα πτώματα Ρώσων, πυρπολημένα οχήματα και πολίτες των Βαλτικών χωρών που ζητωκραύγαζαν, η σκληρή μάχη έφερε την μονάδα του Λιούμπεκ στα προάστια του Λένινγκραντ όπου πέτυχε να σημειώσει την βαθύτερη διείσδυση μέσα στην πόλη από κάθε άλλο γερμανικό σχηματισμό. Περιοριζόμενοι σε μία πολιορκία, οι Γερμανοί αγωνίστηκαν τόσο εναντίον των αντεπιθέσεων του Κόκκινου Στρατού όσο και εναντίον των πολύ χαμηλών θερμοκρασιών ψύχους κατά τον χειμώνα που ακολούθησε. Την άνοιξη, η 58η Μεραρχία Πεζικού μεταφέρθηκε νοτιότερα όπου πολέμησε επί μήνες σε ελώδη εδάφη. Στην συνέχεια μεταφέρθηκε από την μία πλευρά του μετώπου της Ομάδας Στρατιών "Βορράς" στην άλλη, από το Νόβγκοροντ στον διάδρομο του Ντεμιάνσκ και κάποια στιγμή απέκρουσε τις ρωσικές εφόδους που εκδηλώθηκαν πάνω από την παγωμένη επιφάνεια της λίμνης Ίλμεν. Ως στρατιώτης που προτιμούσε να βρίσκεται κοντά στην δράση, ο Λιούμπεκ υπηρέτησε ως προκεχωρημένος παρατηρητής για λογαριασμό του λόχου του καθ’ όλη την διάρκεια αυτών των επιχειρήσεων, κατευθύνοντας βολές βαρέων όπλων προς υποστήριξη του πεζικού, σημαδεύοντας τα υπόγεια καταφύγια του Κόκκινου Στρατού και, σε μία περίπτωση, κάλεσε βολές οβιδοβόλων για να ανακόψει μία επίθεση σοβιετικών τεθωρακισμένων. Η ανησυχία του όμως δεν περιοριζόταν όμως μόνο στα θέματα του μετώπου, καθώς έφθαναν ειδήσεις για τον καταστρεπτικό συμμαχικό αεροπορικό βομβαρδισμό του Αμβούργου όπου η φίλη του, Ανελίζε, εκπαιδευόταν ως νοσοκόμα του Στρατού. Στα τέλη του 1943, ο Λιούμπεκ παρασημοφορήθηκε με τον Σιδηρούν Σταυρό Α΄ Τάξης και στάλθηκε στην σχολή δοκίμων αξιωματικών της Δρέσδης. Όταν επέστρεψε στο Ανατολικό Μέτωπο τον Μάιο του 1944, η Ομάδα Στρατιών "Βορράς" βρισκόταν σε φάση πλήρους υποχώρησης. Αφού τοποθετήθηκε διοικητής του παλαιού λόχου βαρέων όπλων του, ο Λιούμπεκ ηγήθηκε των ανδρών του σε μία μάχιμη σύμπτυξη προς την Ανατολική Πρωσία κατά το επόμενο έτος. Τον Απρίλιο του 1945 ο λόχος κόλλησε σε μία κυκλοφοριακή συμφόρηση κατά την υποχώρηση και σχεδόν εξολοθρεύτηκε μέσα σε έναν κατακλυσμό εχθρικού πυρός. Στην τελευταία δραματική προσπάθεια να φθάσει στην Δύση, ο Λιούμπεκ κατάφερε να επιβιβαστεί σε ένα γερμανικό αντιτορπιλικό το οποίο συμμετείχε στην εκκένωση της Ανατολικής Πρωσίας. Το επόμενο πρωί, 9 Μαΐου 1945, πληροφορήθηκε ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει. Όταν απελευθερώθηκε από την βρετανική αιχμαλωσία, ο Λιούμπεκ παντρεύτηκε την Ανελίζε στα τέλη του 1945, αλλά οι απελπιστικής συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στην Γερμανία σύντομα τους ανάγκασαν να διασχίσουν τα όρια του Σιδηρού Παραπετάσματος προκειμένου να πάρουν κάποια τρόφιμα από το αγρόκτημα της οικογένειας που βρισκόταν στην υπό σοβιετική κατοχή ζώνη. Όταν οι Ρώσοι τον συνέλαβαν κατά την διάρκεια μιας από αυτές τις εξορμήσεις, ο Λιούμπεκ κατάφερε να πετύχει μια τολμηρή απόδραση προτού εκείνοι προλάβουν να μάθουν την ταυτότητά του ως πρώην αξιωματικού της Βέρμαχτ. Ο ίδιος και η σύζυγός του μετανάστευσαν τελικά στην Βόρειο Αμερική και το 1961 έγιναν πολίτες των ΗΠΑ. Με την βοήθεια του Ντέηβιντ Μ. Χαρτ, ο Ουίλιαμ Λιούμπεκ αναδίφησε τις σημειώσεις που είχε κρατήσει κατά την διάρκεια του πολέμου, τις επιστολές που έστειλε, το ατομικό του στρατιωτικό βιβλιάριο, μία ιστορία της μεραρχίας του και, κυρίως, τις προσωπικές αναμνήσεις του για να αφηγηθεί την εμπειρία του από τα τέσσερα χρόνια στο μέτωπο. Το βιβλίο "Στις Πύλες του Λένινγκραντ" περιλαμβάνει σπάνιες αναφορές από πρώτο χέρι, τόσο για τους θριάμβους όσο και για τις καταστροφές και παρέχει μία συναρπαστική ματιά στην καθημερινή πραγματικότητα της μάχης στο Ανατολικό Μέτωπο.