Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το ταξίδι με τη μηχανή στην Ισπανία με σημάδεψε. Αναγκάστηκα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, έγινα βλάσφημη και το διασκέδασα, επέζησα και βγήκα απ' αυτό πιο έξυπνη, πιο δυνατή, πιο πολεμίστρια. Και στην πορεία, είδα ανθρώπους όμορφους, φωτεινούς, που ήταν εκεί χωρίς κανένα συμφέρον, έτσι, επειδή τους έβγαινε: τα Αγγλιδάκια, οι άνθρωποι δελφίνια, ο συνταξιούχος στη Μαδρίτη, οι τουρίστριες και ο φύλακας του Μπιαρίτς, ο μπατσούλης και οι συνεργιάδες της Βαρκελώνης και της Σεβίλλης, η Γαλλίδα στο Μονπελλιέ, ο Έντι, οι ιδιοκτήτες του κάμπινγκ στη Βενετία, ο μάστορας με τις μάσκες, το παιδί του βενζινάδικου, οι τέσσερις Έλληνες που με υιοθέτησαν σχεδόν, σαν αδέσποτο. Κανέναν τους δε θα μπορούσα να ξεχάσω. Και με τον κίνδυνο ν' ακουστώ μελό, που ποσώς μ' ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς, τους χρωστάω για το πολύτιμο δώρο που μου έκαναν όλοι τους. Που μέσα στη μαυρίλα και την οργή που μ' έπνιγε, δε μ' άφησαν να γίνω ότι πιο πολύ μισώ και σιχαίνομαι: μια φανατική κομπλεξάρα που να τους βάζει όλους στο ίδιο καλούπι.