Γλυκό βύσσινο

"... Γιατί παιδάκι μου, τόσο κακό το θεωρείς δηλαδή εσύ ότι μου αρέσει εμένα να ταξιδεύω;" "Το κακό δεν είναι που σου αρέσει να ταξιδεύεις, το κακό είναι ο τρόπος που σου αρέσει να ταξιδεύεις Ρέα. Ρέα, προσγειώσου επιτέλους, άντε να δούμε και καμιά άσπρη μέρα εδώ μέσα πια, ένα φαΐ μαγειρεμένο στο τσικάλι να πούμε". "Μωρέ δε πα να στρίψεις κι εσύ κι οι κακίες σου στην επόμενη γωνία να δείτε αν έρχομαι; Εγώ θα ταξιδέψω γιατί αν δεν καταφέρω τελικά να ταξιδέψω θα πνιγώ, ο κόσμος να χαλάσει κακομοίρα μου. Ας είναι και πειραματικά, τι έγινε. Ολόκληρη ΕΙΡΤ εδραιώθηκε έτσι, μια Ρέα θα κολώσει;" "Καλααά. Κι ο Ίκαρος πειραματικά πειραματικά την πήγαινε τη δουλειά και είδες τα χάλια του. Άσε λοιπόν κατά μέρος τα πειραματικά ταξίδια γιατί ταβλιάζουνε, σαν κόρη σε συμβουλεύω τώρα, εντάξει;..." Η Ρέα, μια υπό δοκιμασία ακόμα συγγραφέας, παλεύει για να συνυπάρξει το δικό της το μυαλό με το μυαλό της 15χρονης κόρης της και να μηδενίσει έστω τις βασικές διαφορές τους. Ψάχνει για διεξόδους που την ίδια, τη μεγάλη, θα την φέρουν - μπρος και το παιδί, το μικρό, θα το φέρουν (θα το ταξιδέψουν ήθελε να γράψει) πίσω. Όμως που να πάρει η ευχή κι ο δικός της εσωτερικός κόσμος λειτουργεί τόσο διαφορετικά από των υπολοίπων που δεν τα καταφέρνει με τίποτα. Έως ότου... έως ότου νιώθει το κλάμα της λύτρωσης να πλημμυρίζει τα μάτια της... "Μετά το κλάμα της νοσταλγίας έρχεται πάντα το κλάμα της λύτρωσης..." Κι είναι ένα κλάμα ετούτο που όταν φτάσει, ακόμα και σε ανθρώπους σαν τη Ρέα, τα πάντα μπορεί να μεταμορφώσει...