Λουτσία, Λουτσία

Μυθιστόρημα

Lucia, Lucia

Στις τέσσερις ακριβώς η Κιτ Τζανέτι, επίδοξη θεατρική συγγραφέας, ανεβαίνει στο διαμέρισμα της θείας Λου. Μένουν και οι δυο σε ένα κτίριο της Νέας Υόρκης, αλλά δεν έχουν ανταλλάξει παρά μόνο μερικές κουβέντες. Φτάνοντας, σπρώχνει αργά την πόρτα και κοιτάζει γύρω της. Κάθε γωνιά είναι γεμάτη μικροπράγματα που στον ιδιοκτήτη λένε πολλά, μα σε κάποιον τρίτο μοιάζουν άχρηστα. Έπειτα, το βλέμμα της σκαλώνει σε ένα γούνινο παλτό που κρέμεται πάνω σε μια κούκλα ραπτικής. "Θεία Λου... μπορώ να σας λέω Λουτσία;" "Φυσικά". "Να... αναρωτιόμουν γιατί φοράτε διαρκώς αυτή τη γούνα". "Αυτή η μινκ είναι η ιστορία της ζωής μου". "Αν δε σας κάνει κόπο, θα μου τη διηγηθείτε;" Καθώς η Λουτσία Σαρτόρι αναπολεί το παρελθόν, το ηλικιωμένο πρόσωπο της μεταμορφώνεται. Τώρα, η Κιτ βλέπει τη λαμπερή εικοσιπεντάχρονη Ιταλίδα που υπήρξε κάποτε. Αντικρίζει μέσα από τα μπλε μάτια της τις βιτρίνες του πολυκαταστήματος Άλτμαν όπου έχτισε την καριέρα της. Ζει τη βραδιά που διέλυσε τον αρραβώνα της με το γοητευτικό Ντάντε ντε Μαρτίνο. Μαθαίνει για τη βενετσιάνικη κατάρα που της έριξε κάποτε η θεία της Καταρίνα, και όταν ερωτεύεται ένα νεαρό αριστοκράτη, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στα όνειρα και στην οικογένεια της...