Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Σκληρά μαχόμενη και αιμάσσουσα, η Ελλάδα αντιμετώπισε, επιτυχώς και νικηφόρα, την ιταλική επιδρομή το χειμώνα του 1940-41. Την άνοιξη του 1941, πολέμησε και εναντίον της καθόδου των χιτλερικών στρατιών στα Βαλκάνια και στην Κρήτη. Αντιστάθηκε στις δυνάμεις του Άξονα περισσότερο, συνολικά, χρόνο, απ' όσο άντεξαν μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Τελικά, ηττηθήκαμε. Επί τέσσερα, σχεδόν, χρόνια η χώρα "ήλοις προσηλώθη" στην τριπλή κατοχή. Ο λαός της όμως δεν συμβιβάστηκε. Πριν απ' όλα, "οι νέοι με τα πρησμένα πόδια/που τους έλεγαν αλήτες". Και ακολούθησε η εκτίναξη ενός μεγαλειώδους, από τα πιο επιβλητικά στην Ευρώπη, αντιστασιακού κινήματος. Συντριπτικά κυρίαρχο σε αυτό το ΕΑΜ και ψυχή του, οι κομμουνιστές. Με την απελευθέρωση, ωστόσο, τρεις-τέσσερις μήνες άρκεσαν για να έρθουν όλα τα πάνω-κάτω στη μετακατοχική Ελλάδα. Οι παράγοντες που συντέλεσαν στην πλήρη αυτή ανατροπή -μοναδική, σχεδόν, στην Ευρώπη ιδιομορφία- ήσαν πολλοί. Όλοι πρέπει να ληφθούν υπόψη για την ερμηνεία της. Ο καθένας ξεχωριστά και στο σύνολό τους, στις μεταξύ τους διαπλοκές. Χρειάζεται, επομένως, να μελετηθούν και ο διεθνής των τότε συμμάχων ανταγωνισμός και οι επιπτώσεις που αυτός είχε στον ελλαδικό χώρο. Και άμεσα, και μέσω των δεσμεύσεων και εξαρτήσεων των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων προς τα διεθνή κέντρα αναφοράς του. Για το ένα από τα δυο "στρατόπεδα", που, μετά την απελευθέρωση, αντιμάχονταν περί την εξουσία στην Ελλάδα -το Εαμικό, δηλαδή, και το κομμουνιστικό κίνημα-, όπως και για την παρέμβαση του δικού του κέντρου αναφοράς (της Μόσχας) στη διαμάχη, γίνεται λόγος στο βιβλίο αυτό. Ο αναγνώστης, ειδικότερα, έχει στα χέρια του τεκμηριωμένη ανάλυση και ιστόρηση των σχέσεων του ΚΚΕ με τη Διεθνή και τους θεσμούς που τη διαδέχθηκαν, με το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και το "κέντρο" του. Ένα βιβλίο που συνεισφέρει σε αυτογνωσία και μνήμη.