Μανθρασπέντα

"Ποίηση που αναζητεί τα αρχέτυπα της γλώσσας σε μύθο και στοιχεία της κοσμογένεσης. Η φωτιά, το νερό, ο ήλιος και ο έρωτας αποτελούν φυσιοκρατικές έννοιες που διατρέχουν συνέχεια την ποίηση του Γ. Υ. Η παγανιστική θεώρηση των πραγμάτων χωρίς να υπολείπεται μια σκωπτική διάθεση για τον ευρύτερο υπαρξιακό ή κοινωνικό χώρο, ανακαλεί επιδράσεις από την ποίηση του Έζρα Πάουντ ή ακόμα θρησκευτικά στοιχεία της ανατολικής μυθολογίας. Από τις αξιολογότερες ποιητικές παρουσίες των τελευταίων ετών. [...]" (Αλέξης Ζήρας, περιοδικό "Αντί", 1977) "...Φύση πολυεδρική ο Υφαντής αλλά με έντονη κλίση προς την δραματικότητα, συχνά για να την κάνει πιο "απαλή" τη ντύνει με παραδοξότητες. Σαν τα παιδιά που όταν μένουν μόνα τους για να μην φοβούνται διηγούνται παραμύθια στον εαυτό τους... ...Ακόμα και η λέξη "Μανθρασπέντα" είναι σαν ένα μαγικό ξόρκι, χωρίς ειδικό νόημα, αλλά γεμάτο από σημασίες. Είναι οι λέξεις που εφευρίσκουν τα παιδιά και που περικλείουν όλο τον κόσμο τους, ακατανόητο για τους μεγάλους. Ο Υφαντής, σαν ποιητής, κρατάει μέσα του ατόφια όλη την παιδικότητα, ακόμα κι όταν θέλει να επιδείξει κάποιον μηδενισμό (που φυσικά δεν είναι οι καλύτερες ποιητικές ώρες του). Η έκσταση μπροστά στο μυστήριο του κόσμου είναι περισσότερο κοντά στην ιδιοσυγκρασία του." (Τάσος Λειβαδίτης. "Η Αυγή", 17.12.1978) "Ο Υφαντής με την πανάρχαια τράπουλα ρίχνει μια καινούργια πασιέντσα στην ποίηση. Η αίσθηση ενός κύκλου, ενός καιρού, Time present and time past (T.S.Eliot, "Four quartets") γιομίζει τα ποιήματά του. Τίποτε δε έχει ειπωθεί ακόμη, είμαστε ανάμεσα "στα πατήματα των αγγέλων" και "στου λύκου τα πατήματα πάνω στο χιόνι", ακολουθώντας "τα χνάρια του πνεύματος στο χαρτί"... (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, περιοδικό "Εποπτεία", 1978)