Δρίμακος

Ο δρόμος της φωτιάς

Η Χίος του 5ου π.Χ. αιώνα ήταν μια πλούσια και ισχυρή στρατιωτική δύναμη στο ανατολικό Αιγαίο. Επί εξήντα έξι συνεχή χρόνια (478-412 π.Χ.) παρέμεινε πιστή σύμμαχος των Αθηναίων και οι λόγοι ήταν πολλοί: Η προστασία που τους παρείχε η Αθήνα από τις κατακτητικές βλέψεις των Περσών, η προνομιούχος θέση της μέσα στην συμμαχία, η προαγωγή των οικονομικών συμφερόντων των από το αθηναϊκό καθεστώς, η ευστάθεια του χιακού πολιτεύματος και της αυξανόμενης υλικής ευημερίας. Μετά την καταστροφή των Αθηναίων στη Σικελία, οι Χιώτες βλέποντας ότι εξέλιπαν οι παραπάνω αυτοί λόγοι και νιώθοντας ότι πλέον εκμεταλλεύονταν από τους Αθηναίους αποφάσισαν να αποστατήσουν και να προσχωρήσουν στη νέα ανερχόμενη δύναμη, τη Σπάρτη. Προσπάθησαν δε να παρασύρουν στην εξέγερση και όσες περισσότερες πόλεις μπορούσαν ώστε να αντιμετωπίσουν με πολλούς συμμάχους τους Αθηναίους. Υποτίμησαν όμως την ψυχική αντοχή του αθηναϊκού λαού ο οποίος παρά τις αντίξοες συνθήκες σε ανθρώπινο δυναμικό και σε οικονομικά μέσα κατάφερε να αντέξει για εννέα ακόμη χρόνια. Αυτό το συνειδητοποίησαν οι Χιώτες, όταν πολιορκήθηκαν από ξηρά και θάλασσα και ερημώθηκε η ύπαιθρος χώρα τους. Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν οι πολυάριθμοι δούλοι που απασχολούσαν οι Χιώτες στις εργασίες τους, άλλοι άρχισαν να αυτομολούν προς τους Αθηναίους και άλλοι περιφέρονταν πάνω στα βουνά όπου προξενούσαν μεγάλες καταστροφές στην ύπαιθρο. Με αφορμή τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρει ο Θουκυδίδης και ο Πλούταρχος αλλά και τη μυθική ιστορία του Δρίμακου, του επαναστάτη δούλου του Αθήναιου, που αντλεί τις πληροφορίες του από τον Νυμφόδωρο τον Συρακούσιο, γράφτηκε αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα. Ο σκοπός είναι να γνωρίσει ο αναγνώστης μια ιστορική εποχή της Χίου (412-407 π.Χ.), τους ανθρώπους της, τις ασχολίες τους, τις συνήθειές τους, τα ήθη, τα έθιμα και τα πολεμικά γεγονότα. Η περιγραφή των ανθρώπινων χαρακτήρων, των συναισθημάτων, η χρήση μιας σειράς αρχαίων όρων και η χρονολόγηση των ιστορικών γεγονότων που απαντώνται στο κείμενο έχουν προσαρμοστεί για τις ανάγκες του μυθιστορήματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η μέτρηση του χώρου και του χρόνου είναι κατάλληλα προσαρμοσμένες για τις ανάγκες του κειμένου.