Άπαντα τα πεζά

Το πεζογραφικό έργο του Γεωργίου Βιζυηνού, που ο εκδοτικός οργανισμός "Πάπυρος" παρουσιάζει στη σειρά "Νεοελληνική λογοτεχνία", παρά τη μικρή του έκταση, υπήρξε αρκετό για να αναγορεύσει τον συγγραφέα του σ' έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους της νεώτερης λογοτεχνικής μας παραγωγής. Παρ' ότι "μετέωρο" -όπως χαρακτηρίστηκε- μέσα στο νεοελληνικό λογοτεχνικό στερέωμα, παρ' ότι δίχως προηγούμενο καλλιεργημένο έδαφος και παρ' ότι δίχως, ουσιαστικά, συνεχιστές, το πεζογραφικό αυτό έργο προσφέρει στα νεοελληνικά γράμματα, με την ιδιοτυπία και τη γλαφυρότητά του, μια εξαίσια πνοή και μια μοναδική όσο και αξεπέραστη στιγμή. Κι ωστόσο, κάποιες καταβολές θα πρέπει να αναζητήσουμε πίσω από τη μοναχική θέση του συγγραφέα του στη νεοελληνική λογοτεχνία: αυτές που έφερε ο δημιουργός του από την γενέθλια γη του τη Θράκη, με το περιβάλλον, τις παραδόσεις και κυρίως, με τους ανθρώπους της, πρώτιστα με τα οικεία του πρόσωπα.Τη φαναριώτικη παιδεία που του κληροδότησε η παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη. Και, τέλος, τις σπουδές του στη Γερμανία, που διηύρυναν σημαντικά τον πνευματικό του κόσμο και τον έφεραν σ' επαφή με έναν χώρο που έστρεφε πλέον την πλάτη του στον ρομαντισμό και στον αποστεωμένο κλασικισμό και στρεφόταν στον εσωτερικό άνθρωπο. Το τελευταίο αυτό στοιχείο υπήρξε καθοριστικό για το πεζογραφικό έργο του Γεωργίου Βιζυηνού -ας μη λησμονούμε ότι στη Γερμανία υπήρξε, μεταξύ άλλων, μαθητής του θεμελιωτή της πειραματικής ψυχολογίας Βίλ(χ)ελμ Βουντ. Η ψυχογραφική ανάλυση των ηρώων του είναι εκείνη στην οποία, προπάντων, οφείλει την ιδιοτυπία και την πρωτοποριακή θέση που κατέχει στα νεοελληνικά γράμματα. Οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων του είναι δραματικά πρόσωπα που μια ειμαρμένη τα καταδικάζει να ζουν στην αγωνία, στην εσωτερική ένταση, στην εσωστρέφεια, και συνήθως τα οδηγεί στην ταπείνωση, στην απόγνωση, στο κενό ή στο παράλογο. Αλλά, πέρα από το καθοριστικό αυτό στοιχείο, και τα άλλα δύο, η ιδιαίτερη πατρίδα του και οι φαναριώτικες καταβολές του, είναι επίσης εμφανή σε όλο του το έργο, ιδιαίτερα στα διηγήματα "Γιατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα", "Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας" και "Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως". [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)