Σπαρτιατικός στρατός

Πρότυπο ανδρείας και αυταπάρνησης

Όταν ο εχθρός αντίκριζε τα δωρικά κράνη με τα τρομερά προσωπεία, τους κόκκινους χιτώνες, τους βοστρύχους που ξεπρόβαλαν από τις περικεφαλαίες σαν τα φίδια από την κεφαλή της Γοργούς, γνώριζε καλά ποιους είχε να αντιμετωπίσει. Επίσης γνώριζε ότι οι πιθανότητες να επιζήσει, ήταν ελάχιστες. Kανένας πολεμιστής της αρχαιότητας, ούτε ο Ασσύριος της βασιλικής φρουράς, ούτε ο Πέρσης "αθάνατος", ούτε ο Μακεδόνας φαλαγγίτης-εταίρος, ούτε ο Ρωμαίος λεγεωνάριος, δεν κατάφερε να φτάσει το επίπεδο πολεμικής ικανότητας του Σπαρτιάτη οπλίτη. Η στρατιωτική εκπαίδευση, η ετοιμότητα και η αντοχή του, σωματική και ψυχική, ήταν ασυναγώνιστες. Το ίδιο ίσχυε και για την ψυχολογία του, που αψηφούσε τον θάνατο. Στην επίτευξη αυτής της ανωτερότητας "βοήθησαν" οι αντίπαλοί του, οι οποίοι μέχρι τις Θερμοπύλες ήταν μάλλον αποκλειστικά Έλληνες οπλίτες, το καλύτερο μαχητικό δυναμικό του τότε γνωστού κόσμου. Παρά το υψηλό επίπεδο οργάνωσης, εκπαίδευσης και τακτικής των άλλων ελληνικών στρατών, στάθηκε αδύνατον γι' αυτούς να νικήσουν τους Σπαρτιάτες οπλίτες για περίπου 300 χρόνια (669-371 π.Χ.). Tο βιβλίο του Περικλή Δεληγιάννη καταγράφει με γλαφυρό τρόπο τη δημιουργία του σπαρτιατικού στρατού, την εξέλιξη και την παρακμή του. Αναλύει επίσης τον εντυπωσιακό εξοπλισμό, τη σκληρή εκπαίδευση και τις απαράμιλλες τεχνικές μάχης των Σπαρτιατών πολεμιστών. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι εμβαθύνει στη φιλοσοφία τους σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο. Μια φιλοσοφία τόσο ξένη για τον σύγχρονο άνθρωπο αλλά παράλληλα και τόσο γοητευτική. Tα κείμενα συνοδεύονται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό, κατατοπιστικούς χάρτες, αναλυτικά σχεδιαγράμματα, καθώς και εντυπωσιακές καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις στολών.