Εμένα μου το'παν τα πουλιά

"Ένα σμάρι μαύρα πουλιά... Μαζί και η λησμονημένη μουσική. Και ποιος θα πει, πως ήταν εκείνη, που πήρε την απόφαση; Τα ταξίδια είναι που έρχονται απροσκάλεστα και σε συναντούν κάποιο πρωινό. Συνήθως φθινοπώρου". Η Αρετή, δημοσιογράφος και συλλέκτης ιστοριών, θα ξεκινήσει για το ταξίδι ωδή και χρέος στη μνήμη. Σε τούτη τη μυθιστορία θα ζωντανέψει τη φωνή της μητέρας της Αντιγόνης: "Να σκούξω θέλω. Να βγάλω φωνή μεγάλη και να χαθώ στη νύχτα. Φυλακή. Όλη η ζωή μου είναι φυλακή". Της Ισμήνης: "Εγώ έκλαιγα, και η Αντιγόνη μ' έλεγε. "Μην κλαις τώρα Ισμήνη, κάνε καρδιά να μη χαίρονται αυτοί". Της γιαγιάς της Μαριώς, της Μυρτούς, της Ιωάννας... Μανάδες, κόρες, αδερφές, αγαπημένες. Γυναίκες που μιλούν για βίαιες συλλογικές και προσωπικές ιστορίες. Κάποιες σημαδεμένες για πάντα, χωρίς γιατρειά κι άλλες, έχοντας πληρώσει το τίμημα, σφίγγουν τα χείλη και συνεχίζουν όρθιες ως το τέλος. Χώμα, φωτιά, αίμα, δάκρυα και συντριβή αλλά και περηφάνια, πείσμα, έρωτας, ουρανός και όνειρα. Η ιστορία της Ελλάδας, από τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τα στοιχειωμένα μετεμφυλιακά χρόνια έως τη Χούντα και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Οι ιστορίες γίνονται ψίθυροι γυναικών κι αρχίζουν να περιδιαβαίνουν ξανά χέρι χέρι τα στενοσόκακα. Για να μερώσουν τον πόνο και να μας οδηγήσουν στην κάθαρση... Η συγγραφέας δεν παίζει με τις λέξεις. Τις κάνει ανάσες και σπαράγματα. Ποίηση και μουσική. Αφήγηση σε παρελθόν και παρόν. Η ελληνική γλώσσα, κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη μιας συγκλονιστικής γραφής, ενώνει τον αρχαϊκό μύθο της Αντιγόνης με το τραγούδι του νεκρού αδερφού και τις ιστορίες των γυναικών. Λευτερωμένες πια, αποκαλύπτουν τα τελευταία μυστικά...