Η ορχήστρα της ζωής

Αφήγημα

Τίποτα δεν είναι πολύ δύσκολο και αξεπέραστο όταν είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή. Οι παγίδες της και οι κακές της στιγμές ξεπερνιούνται εύκολα, όλα τα άσχημα εμπαίζονται και διακωμωδούνται, η τραγωδία γίνεται ευτράπελη σκηνή και παύει να μας φοβίζει, και η κάθε πικρή ατυχία γίνεται λαμπερό στολίδι μας που ομορφαίνει τη ζωή μας. Ας ξεχάσουμε όσους μας ενέπαιξαν, όσους μας πρόδωσαν και μας άφησαν αβοήθητους ενώ μπορούσαν να μας βοηθήσουν, ας ξεχάσουμε τους υπερόπτες που μας αγνόησαν και όλους αυτούς που τους "ποτίσαμε ροδόσταμο και μας πότισαν φαρμάκι", ας ξεχάσουμε όσα μας πίκραναν, κι αυτά και κείνα και τ' άλλα. Ας κοιτάξουμε με θάρρος κατάφατσα τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά μας κι ας συνταχθούμε κι εμείς ολόψυχα με όλους αυτούς τους γενναίους, που ενώ ξέρουν πως στο τέλος ο μαύρο δρεπανηφόρος Πέρσης θα περάσει, αυτοί δεν εγκαταλείπουν τις Θερμοπύλες της ζωής τους, και αλείφονται με αρώματα και μυρωδικά, και στολίζονται, και χορεύουν, και τραγουδάνε κεφάτοι και πανέτοιμοι για την ένδοξη ήττα τους. Είναι πανέμορφη, Θεέ μου, αυτή η ζωή όσο πικρή κι αν είναι...!