Το ανυπόστατο του απείρου

Σε αυτή τη θεωρία, Το Ανυπόστατο του Απείρου, εισάγω με τρεις αυτοτελείς αποδείξεις μία εντελώς νέα θεώρηση για τη φύση και τις σχέσεις ανάμεσα στους (καθαρούς) αριθμούς. Οι εφαρμογές αυτής της ολοκληρωτικά νέας γνώσης οδηγούν στη λύση με απόδειξη κορυφαίων προβλημάτων και ανοιχτών θεμάτων, όπως η Υπόθεση του Ρήμαν, τα Παράδοξα του Ζήνωνα, το Πρόβλημα P Vs NP, και άλλων κορυφαίων θεμάτων. Ο γνωστικός πυρήνας, από τις τρεις προαναφερθείσες αποδείξεις, είναι ότι ένας αριθμός δεν μπορεί να είναι σύνθετος, δεν φέρει καθόλου ιδιότητες, και δεν νοείται κανένα είδος σχέσης ανάμεσα σε αριθμούς. Αυτό οδηγεί στην κατάργηση του οποιουδήποτε αριθμητικού συνόλου, και συνεπώς στην κατάργηση του αριθμητικού συνεχούς και του απείρου. Παρόλα αυτά, η ίδια λογική η οποία καταργεί το άπειρο είναι αυτή η οποία καταργεί την έννοια ενός υποτιθέμενου “ύστατου τέλους” – εισάγοντας νέο τρόπο θεώρησης για το “όριο” στην αρίθμηση. Η μόνη λογική βάση την οποία χρησιμοποιώ για τις αποδείξεις είναι η αριθμητική ταυτότητα. Το τι είναι αριθμός ορίζεται με απόδειξη για πρώτη φορά στην Ιστορία. Σε αυτή τη θεωρία, εισάγονται τα νέα Θεμέλια της Αριθμητικής. Βάσει της αριθμητικής φύσης, ο Ευκλείδειος Χώρος έχει εδώ αποδειχθεί: η έννοια και οντότητα της ευθείας γραμμής, της γωνίας και του τετραγώνου, έχουν εδώ αποδειχθεί. Ως συνέπεια αυτού, ο κύκλος έχει αποδειχθεί ως μη Ευκλείδειος, και κατά συνέπεια δίδεται η απόδειξη για την αυθεντική μέτρηση του κύκλου. Αυτό οδηγεί και στην απάντηση της -περιέργως μη απαντημένης- ερώτησης του πώς λειτουργεί το ποδήλατο.