Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η μεξικανή Frida Kahlo (1907-1954) ήθελε, κατά μία ομολογία της σε φιλικό της πρόσωπο, τρία πράγματα. Να ζωγραφίζει, να είναι κομμουνίστρια και να ζει με τον Diego Rivera. Σήμερα η Kahlo είναι περισσότερο γνωστή ως ζωγράφος. Τα πάντα στο βίο και την τέχνη της είναι τόσο αληθινά που η συμβατική ζωή κάθε εποχής τα καθιστά εξωπραγματικά σαν να βρίσκονται όλα στη σφαίρα της μεταφοράς. Πλάθοντας τη δική του Frida, η Esther Andre Gonzalez κατορθώνει να αντλήσει όση ποιητικότητα της ήταν δυνατόν από το βίο και τα πάθη της ηρωίδας της και, συνάμα, να την εμπλουτίσει με μια σύγχρονη, πρισματική όσο και γόνιμη θεατρικότητα. Το έργο το ορίζουν ασφαλώς πολλά στοιχεία, είναι δυναμικό, ανοιχτό σε προσεγγίσεις και δεν αγιογραφεί. Αποτελεί, μεταξύ άλλων, όχι μια κάποια μελέτη θανάτου, όπως εκ πρώτης θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς ή χειρότερα, κάτι το μακάβριο, παρά έναν ύμνο στη ζωή. Και μέσα σε όλα -γιατί όχι;- αποτελεί και μια Υπόμνηση - εάν και εφόσον, φυσικά, θελήσει κάποιος να φανταστεί τη σκηνική ετούτη Frida/Frida και σαν έναν δερβίση που, στροβιλιζόμενος εκστατικά, με το ένα χέρι κατεβασμένο δείχνει στη γη, ενώ με το άλλο υψωμένο δείχνει κατά τον ουρανό.