Ζητήματα εκσυγχρονισμού

Αμοιβή και ποινή είναι το δίπολο που παρακολούθησε την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας μέχρι τα χρόνια μας. Αν κατ' ουσία καταργήθηκε στο δημόσιο τομέα, τότε κάναμε λάθος. Και το λάθος αυτό έγινε γιατί το θεωρήσαμε ως θέμα που εμπεριέχεται στο κεφάλαιο "Δημοκρατικές διαδικασίες", αντί του κεφαλαίου "Συντεχνιακές ιδιοτέλειες", που ήταν το σωστό. Ας ανοίξουμε λοιπόν άμεσα ένα νέο κεφάλαιο με τον τίτλο "Ουσιαστική αξιολόγηση" πριν να είναι πλέον αργά. (Χρίστος Βερελής) Για τους εκσυγχρονιστές (και όχι για όσους μιλούν αορίστως περί του όρου) ο εκσυγχρονισμός είναι σχέδιο με αρχή και τέλος κατά χρονική περίοδο, με θεωρία και πράξη και όχι σκόρπιες κινήσεις και μέτρα στο γόνατο. Υπάρχει ένας ιστός μεταρρυθμίσεων που συγκροτεί το σχέδιο του εκσυγχρονισμού για την περίοδο 1996-2000. Η "άλλη σύγκλιση", πέραν της ορατής και απτής οικονομικής σύγκλισης, έχει όλες τις προϋποθέσεις να προχωρήσει στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στο κράτος πρόνοιας, στην αγορά εργασίας, υπό τον όρο ότι το σχέδιο της νέας τετραετίας θα υποστηριχθεί με νέα ορμή ανάλογη μ' αυτή του 1996. (Γιώργος Πασχαλίδης) Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να παραμείνουν μόνο οι δημιουργοί της ευημερίας, αλλά πρέπει να γίνουν και συμμέτοχοι σε ολόκληρη την διαδικασία ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας, αξιοποιώντας τις νέες ευκαιρίες που δημιουργούν οι αγορές και η παγκοσμιοποίηση. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ μας δίνει την δυνατότητα να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε υπερεθνικές πολιτικές ανάπτυξης και απασχόλησης και να αποφύγουμε έτσι το υψηλό εθνικό κόστος που θα είχε μια μονομερής πολιτική κοινωνικής στήριξης σε ένα περιβάλλον οξυμμένου διεθνούς ανταγωνισμού. Ταυτόχρονα εξασφαλίζεται μια υπερεθνική συμπαράταξη των δυνάμεων της εργασίας σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που θα κάνει ίσως για πρώτη φορά στην Iστορία εφικτή όχι μόνο την ιδεολογική αλληλεγγύη του εργατικού κινήματος στις διάφορες χώρες, αλλά και την πρακτική συμμαχία του στο πλαίσιο μιας ενιαίας οικονομίας. (Νίκος Χριστοδουλάκης)