Στεγνοί σα χορτάρια του βράχου
ατενίζουμε το αύριο
κι είναι στιγμές που η οργή αποφασισμένη
σε μια γροθιά κουβαριάζει τα δάχτυλα,
ενώ η καρδιά προσπαθεί με αγωνία
ν’ αφουγκραστεί τα βήματα της άνοιξης,
μιας άνοιξης που καρτερούμε από καιρό
και δεν ήρθε ακόμα...
