Ήταν όλοι παλικάρια

Σε κάποιο υπόγειο, μέσα σε ένα παλιό στρατιωτικό μπαούλο είχαν φυλαχτεί και καταχωνιαστεί ημερολόγια και γράμματα. Αυτό το υλικό και μόνο αυτό υπήρξε η έμπνευση και το κίνητρο για αυτό το μυθιστόρημα. Κάποιες ψυχές από το παρελθόν περίμεναν υπομονετικά να "συνομιλήσουν" με το παρόν και ίσως να ανιχνεύσουν το μέλλον. Ήταν και είναι ψυχές ανθρώπων που έζησαν, αγάπησαν, αγωνίστηκαν, πόνεσαν και στοχάστηκαν, σε εποχές πολεμικών συγκρούσεων, πολιτικής αβεβαιότητας, οικονομικής δυσπραγίας και κοινωνικής αναταραχής. Στοχάστηκαν για τη μοίρα των απλών ανθρώπων, όπως το κάνουν πολλοί άνθρωποι σε πολλά μέρη, σε πολλές χώρες, σε απροσδιόριστο χρόνο. Ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένα παιδί, θα μπορούσαν να είναι ένας οποιοσδήποτε άνδρας, μια οποιαδήποτε γυναίκα, ένα οποιοδήποτε παιδί, θύτες και θύματα, ανώνυμοι και επώνυμοι, που προσπαθούσαν μόνο να επιβιώσουν. Τα ονόματά τους είναι συμβολικά Άγγελος, Αυγή, Αγάπη. Το βιβλίο αυτό δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα. Δεν έχει στόχο να αναδείξει ιστορικά γεγονότα και ιστορικές μνήμες, που πολλοί ίσως αναγνωρίσουν στις σελίδες του. Δεν έχει στόχο να αναδείξει μια ιστορική συνέχεια ή ασυνέχεια, μια ιστορική "αλήθεια". Για αυτό δεν υπάρχουν καθόλου τοπωνύμια, χρονολογίες και επώνυμα. Ελπίδα της συγγραφέα είναι να αναδειχτεί ο Άνθρωπος, ο παγκόσμιος Άνθρωπος που αγωνίζεται, άλλοτε πετυχαίνει, άλλοτε όχι, όμως δεν σταματά τον αγώνα για ζωή...