Προς το τέλος

Συλλογή διηγημάτων της γιατρού Μηλέβας Αναστασιάδου, μιας από τις τρεις νικήτριες του Διαγωνισμού Συγγραφής Διηγήματος 2013, των Εκδόσεων Πανέκτυπον. Πρόκειται για μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συλλογή στην οποία αποκαλύπτεται σταδιακά το "μυστήριο" της αιωνιότητας. Η γιατρός Μηλέβα Αναστασιάδου, εμπνεόμενη από διάφορα περιστατικά ασθενών της και με την αγάπη και την ευαισθησία της γιατρού που ενδιαφέρεται για την ψυχοσωματική ολότητα του ανθρώπου, ζωγραφίζει από τη δική της οπτική γωνία τον άνθρωπο που είτε πάσχει και αγωνίζεται ενάντια σε κάθε "τέλος" που δεν επιλέγει ο ίδιος είτε πορεύεται με πνεύμα αυτοθυσίας και καρδιά αγαπώσα προς αυτό. Στο πρώτο διήγημα με τίτλο "Ίλιγγος", το πρόβλημα της μεταβλητότητας και της φθοράς εξετάζεται στο επίπεδο της ερωτικής σχέσης των ηρώων. Ο ίλιγγος, που εμφανίζεται ξαφνικά στην γυναίκα, αλλά εγκαθίσταται μόνιμα, γίνεται ο καταλύτης της σχέσης τους, οδηγώντας στην ανατροπή της ζωή τους. Στο πεδίο του φανταστικού, που αγγίζει τα όρια του παραλόγου, κινείται το δεύτερο διήγημα με τίτλο "Νέμεσις" και υπότιτλο "το τέλος που αξίζεις". Η σχέση τριών νέων ανθρώπων διαταράσσεται αμετάκλητα. Ο αφηγητής, διπλά πληγωμένος από την εγκατάλειψη της φίλης του, που έφυγε με τον καλύτερό του φίλο, παραδίδεται στην απογοήτευση και την κατάθλιψη. Η επιθυμία να αποδοθεί δικαιοσύνη κυριαρχεί στην ψυχή του και παίρνει την μορφή φαντασιώσεων. Στο τρίτο διήγημα, τη "χρονιά της παπαρούνας", η έννοια του τέλους εξετάζεται στη σχέση του ανθρώπου με τον φυσικό κόσμο και το σύμπαν. Ο άνθρωπος σπαράσσεται από υπαρξιακή αγωνία και συνειδητοποιεί το κενό και αδιέξοδο. Στο τελευταίο διήγημα με τίτλο "Προς το τέλος", η υπόθεση ξεκινά να διαδραματίζεται στον εσωτερικό χώρο ενός νοσοκομείου, όπου η γιατρός-αφηγητής γίνεται μάρτυρας του επικείμενου τέλους του παιδικού φίλου του αδελφού της. Ο κεντρικός ήρωας, ο Παύλος, αντιλαμβάνεται την κατάστασή του και αποφασίζει να βιώσει το τέλος του, με μόνο συνοδοιπόρο σ' αυτή τη διαδρομή την γιατρό-αφηγητή. Με καθαρή ματιά, προσπαθεί να αντικειμενικοποιήσει την προσωπική του περίπτωση και καταλήγει στο συμπέρασμα πως η ανθρώπινη ύπαρξη και κατά συνέπεια και η δική του προσωπική ιστορία καθορίζεται από μία αναγκαιότητα, ασύλληπτη από τον άνθρωπο, που εξυπηρετεί τη ζωή στην ευρεία της έννοια. Με το τέλος του εγώ και της συνειδητότητας, η ζωή δεν χάνεται, ούτε χάνει τη σημασία της, αλλά ανανεώνεται και παράγει νέο πλούτο.