Γλαύκος Θρασάκης

Μυθιστόρημα

Αγαπώ αυτό το βιβλίο περισσότερο απ' όσα έχω γράψει. Ο λόγος είναι απλός: είναι το μόνο μυθιστόρημα που υιοθετώ απόλυτα σαν έκφραση του εγώ ως τρίτου. .. Θα το έλεγα βιομυθιστόρημα, αυτομυθιστόρημα ή και αντιβιογραφία... Ο Γλαύκος θρασάκης με συντροφεύει από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η εισαγωγή αποτελεί ήδη τμήμα διηγήματος της συλλογής "20΄:20΄" (1971) και το πρώτο μέρος ανήκει στον τόμο διηγημάτων "Η Κάθοδος" (1974). Ακολούθησαν σε αυτόνομους τόμους τα "Γ. Θ.: Μυθιστόρημα" (1974), "Γ. Θ.: Η επιστροφή" (1975), "Γ. Θ.: Μπερλίνερ Ανσάμπλ" (1975), που αργότερα ενοποιήθηκαν σε μια μονότομη έκδοση (1975). Το 1979 προστίθεται ένας τέταρτος τόμος: "Τα απόκρυφα του Γ. Θ." Αυτό το υλικό (με συνεχείς τροποποιήσεις, αναδιάταξεις κεφαλαίων, προσθαφαιρέσεις ενοτήτων) αποτέλεσε και τον βασικό κορμό των δυο προηγούμενων συγκεντρωτικών "εκδοχών" του μυθιστορήματος (1990, 1996), καθώς και των δύο μεταφράσεων στα γαλλικά (Un poete est mort, 1978) και στα αγγλικά (The Few Things I Know About Glafkos Thrassakis", 2002). Η παρούσα έκδοση αποτελεί αναθεωρημένη και ξαναδουλεμένη μορφή του κειμένου. Β. Β. Ένας ανώνυμος βιογράφος-ερευνητής αναλαμβάνει να ανασυστήσει τη ζωή και το έργο του Γλαύκου Θρασάκη, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του αινιγματικού συγγραφέα Λάζαρου Λαζαρίδη (1933-1978), που έζησε για χρόνια εξόριστος στο εξωτερικό (Βέλγιο, Ιταλία, Αμερική, Γερμανία). Η συγκέντρωση και ο ερμηνευτικός σχολιασμός του δημοσιευμένου και ανέκδοτου έργου του συνοδεύει την αναζήτηση στοιχείων για τη ζωή του και κυρίως την προσπάθεια εξιχνίασης του μυστηριώδους θανάτου του. Μόνο που η ψυχολογικά εξουθενωτική έρευνα μετατοπίζει διαρκώς το αρχικό ερώτημα "Ποιος είναι ο Γλαύκος Θρασάκης;" και ο αναγνώστης δεν παύει να αναρωτιέται ταυτόχρονα "Ποιος μιλά περί Γλαύκου Θρασάκη;" Ο Β. Βασιλικός, στην πιο χαρακτηριστική στιγμή της ωριμότητάς του, κινείται με επιδεξιότητα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μεταξύ τεκμηριωτικού λόγου και μυθοπλασίας και ο Γλαύκος Θρασάκης υπονομεύει διαρκώς τις αναγνωστικές προσδοκίες και καταστρατηγεί τις διαχωριστικές γραμμές των λογοτεχνικών ειδών. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο συνδυάζει στοιχεία της λογοτεχνικής (αυτο)βιογραφίας με το (ψευδο)δοκίμιο, αναμιγνύει μοτίβα του αστυνομικού μυθιστορήματος με το ψυχολογικό θρίλερ και τροφοδοτεί το πολιτικό ρεπορτάζ με έναν διάχυτο λυρισμό, συμφιλιώνοντας εν τέλει την παραδοσιακή μυθιστορηματική απόλαυση με νεωτερικές και μετανεωτερικές αφηγηματικές τεχνικές.