Ατάκτως Ειρημένα

Η Κατίνα Βλάχου, συγγραφέας του εξαιρετικού ενδιαφέροντος μυθιστορήματος Ψίθυροι στους τοίχους (Ροές, 2009), εξέδωσε το βιβλίο Ατάκτως Ειρημένα, ποιητική συλλογή με ενότητες διαφορετικές ως προς το θέμα, το ύφος, την ανάπτυξη και τις προθέσεις. Ωστόσο, αυτές οι ενότητες, («Του έρωτα», «Της ομορφιάς», «Της πατρίδας», «Τα πικρά», «Του θυμού», «Τα προσωπικά», «Της σοφίας», «Τα αστειευόμενα», «Τα ελάχιστα»), δένονται μεταξύ τους αρμονικά χάρη στην ικανότητα της ποιήτριας να συνταιριάξει την ποικιλία του ύφους με την ευαισθησία των στίχων. Ένα παράδειγμα από την ενότητα «Του έρωτα» είναι το εξής: «Κορίτσι όμορφο/Καλογραμμένο/ Ένοχα αθώο / Ψάχνει το βλέμμα/ Σ’ απαντοχή/ Στητό απέναντι/ το παλικάρι/ Τσιγάρο ανάβει...». Από την ενότητα «Της πατρίδας», ξεχωρίζουν οι παρακάτω στίχοι: «Ραγιάδες/με δάκρυα, νηστείες και προσευχές/ κάλπικη σου προσφέρουν σωτηρία/ Λόγια μεγάλα και μικρές ψυχές/ σου τάζουν παραδείσους φυλακές...». Από την ενότητα «Τα προσωπικά» εκπέμπει ρίγη συγκίνησης το ποίημα «Μάνα μου»: «Παιδί ακόμα/ δεν πρόλαβα καλά να σε γνωρίσω/ και παιδί πάντα, μάνα/ σ’ έχω ανάγκη/ Πού πας τώρα, πού φεύγεις/ Γύρνα πίσω / λύνει τους κάβους η ζωή σου/ πας γι’ αλλού/ όμως εγώ/ δεν έλυσα τους κόμπους μου μαζί σου...». Από την ενότητα «Της σοφίας» αξίζει να αναφερθούν οι στίχοι: «Δικά σου -γλυκύς πόνος- ο λόγος του έρωτα / του θανάτου το θα αναπότρεπτο/ απροσδόκητα θρέφουν σου πάθη/ Ζήσε τόσα και όσα σου πρέπουνε/ Μη φοβάσαι, καρδιά μου, τα λάθη...» Μολονότι στα ποιήματα δεν ανιχνεύονται αρκετοί πολιτικοί ή κοινωνικοί στίχοι, ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να επισημάνει παρόμοιου είδους νοήματα, σκόρπια εδώ κι εκεί. Ωστόσο, τις σκέψεις της η ποιήτρια για την πολιτική, την κοινωνική και την εν γένει κατάσταση στην Ελλάδα, τις εκφράζει στο σαρκαστικό ποίημα «Θέλει αρετήν και τόλμην» από την ενότητα «Τα αστειευόμενα»: «Στις εκλογές βρήκε τρόπο να κερδίζει/ Το χρήμα, είπ’ ο Αυγουστίνος, δεν μυρίζει/ Βρέθηκαν και τον ψήφισαν πολλοί/ με την ελπίδα να πιάσουν την καλή/ Ανέβηκε σε θώκους και αξιώματα/ Στης κοινωνίας τα ψηλά τα δώματα/ Έμαθε πώς να κυβερνά τον κόσμο/ καθήκον που απαιτούσε πολύ κόπο/ Έταζε, διόριζε, μοίραζε επιδόματα/ Χαμόγελα, υποσχέσεις και λαδώματα.../ Ήρθαν όμως καιροί με δυσκολίες/ Άδειασαν τα ταμεία και οι κοιλίες.../ Τώρα θα μάθουμε τι είναι σκοτάδι/ Που αφεθήκαμε να γίνουμε κοπάδι.../ Θέλει αρετήν και τόλμην η ελπίδα/ αφού μας έδωσ’ η ιστορία μικρή πατρίδα».