Το τσόφλι

Δώδεκα ζεύγη πεζών

Τρεις χιλιάδες εξακόσιοι εργάτες εκτελούν πρόθυμα την τελευταία εντολή. "Εργάζονται συστηματικά στο μεγάλο ρολόι. [...] κι όλο πεισμώνουν, κι όλο πιστεύουν πως το τσόφλι θα κλείσει, πως ο Χρόνος θα λιποτακτήσει, πως θα μείνει πάλι απ’ έξω να τριγυρνά με την τροτέζα του [...]"* * Σύμφωνα με τον μύθο, ο Χρόνος και η Ανάγκη περιελίσσονταν γύρω από το κοσμικό αυγό και το έσπασαν για να σχηματιστεί το ταξινομημένο σύμπαν - η γη, ο ουρανός και η θάλασσα. Είκοσι τέσσερα πεζά. Δώδεκα ζεύγη σε διάλογο για την ανάγκη όσων βρίσκονται στο τσόφλι να επιστρέφουν στον χρόνο· να νιώσουν ασφάλεια, να διορθώσουν λάθη, να λυτρωθούν, να γιατρευτούν, να ερωτευτούν ξανά, να αλωθούν, να βρουν σημείο αναφοράς, την έμπνευση αλλά και την πρώτη σκέψη. H κόρη και ο γαμπρός της Βενετίας, ο Βίκτορας κι ένας μοναχός, ο Παύλος Αναγνώστου και κάποιος ταξιδιώτης, η Ρενάτα Σκαρλάτου και η Άννα, τρεις συγγραφείς, ο Ξενοφών κι ένας «καμικάζι», η Δέσποινα κι ένα ζευγάρι, ο Άγγελος Ασλάνογλου και η Vicenta, ο Λάζαρος και μια ξενιτεμένη, μια "σταχτοπούτα" και η Μαρτίριο Άλμπα, όλοι ζητούν επανεκκίνηση. Κάτι αλλιώτικο όμως συμβαίνει με την Αντιγόνη και την Εύα. Πάντως ο Χρόνος δίνει σε όλους μια υπόσχεση.