Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν έχεις μπροστά σου μια τούρτα με τριάντα ολόκληρα κεράκια τα οποία πρέπει να σβήσεις με τη μία, μοιάζει με κινέζικο βασανιστήριο. Γιατί, αν δεν τα σβήσεις με την πρώτη, δε θα βγει η ευχή που έκανες. Κοιτάζω όλους μου τους φίλους που προσπαθούν να απαθανατίσουν τη σκηνή... Η Στέλλα, καθισμένη στα πόδια του Τάκη, μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι. Ο Κώστας, αγκαλιά με τη Βούλα, δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα του. Ο Ρένος με το ένα χέρι χαϊδεύει τη μέση επίδοξης τραγουδίστριας με την οποία κυκλοφορεί τον τελευταίο μήνα, ενώ με το άλλο δίνει ένα χαρτάκι στη σερβιτόρα. Ο Φώτης έχει πάρει ένα άδειο ποτήρι, το έχει κάνει κιάλι και με κοιτάζει μέσα απ' αυτό. Είναι το πιο λογικά παράλογο άτομο που γνώρισα ποτέ μου. Δε θα μπορούσα να ήμουν με κανέναν άλλο. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι δε φταίγανε οι γκόμενοι, αλλά η φαντασία μου, που με έκανε να πιστεύω ότι ήταν οι πρίγκιπές μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα... Τριάντα ολόκληρα κεράκια σβήσανε με την πρώτη!