Μαζική απεργία, κόμμα, συνδικάτα

"Τη μια στιγμή γίνεται ένα μεγάλο κύμα που σαρώνει όλη τη χώρα, την άλλη χωρίζεται σε ένα γιγάντιο δίκτυο από αναρίθμητα μικρά ρυάκια. Τώρα αναβλύζει από το έδαφος σαν δροσερή πηγή, μετά χάνεται κάτω από τη γη. Πολιτικές και οικονομικές απεργίες, μαζικές απεργίες και αποσπασματικές απεργίες, συμβολικές απεργίες και μαχητικές απεργίες διαρκείας, γενικές κλαδικές απεργίες και τοπικές απεργίες, ειρηνικοί διεκδικητικοί αγώνες για αυξήσεις και αιματηρές συγκρούσεις στα οδοφράγματα - όλα αυτά διαπερνούνται, συμβαίνουν παράλληλα, διασταυρώνονται, είναι μια θάλασσα φαινομένων που ακατάπαυστα κινούνται, αλλάζουν". Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, στην οποία ανήκει αυτή η καταπληκτική περιγραφή των μαζικών απεργιακών αγώνων, έγραψε τη "Μαζική Απεργία" το 1906 για να χτυπήσει το συντηρητισμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Πάνω από έναν αιώνα μετά, η κριτική της είναι το ίδιο επίκαιρη. Καθώς οι μαζικές κινητοποιήσεις και η ριζοσπαστικοποίηση των τελευταίων χρόνων οδηγούν όλο και περισσότερους εργαζόμενους στην οργάνωση των αγώνων με επιτροπές αγώνα και δίκτυα συντονισμού στη βάση των συνδικάτων, ανοίγονται πλήθος ερωτήματα. Πού οφείλεται ο συντηρητισμός της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας; Υπάρχει τρόπος για να ξεπεραστεί και να εκφραστούν σε όλη τους τη δυναμική οι διαθέσεις της βάσης; Είναι πραγματικός ο διαχωρισμός ανάμεσα στους οικονομικούς και τους πολιτικούς αγώνες της εργατικής τάξης; Τελικά, μέχρι πού φτάνουν τα όρια ενός οργανωμένου από τα κάτω μαζικού απεργιακού κινήματος και τι ρόλο έχει να παίξει στην πάλη για τη συνολική απελευθέρωση της εργατικής τάξης; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα, δίνει απαντήσεις αυτό το βιβλίο της Ρόζας Λούξεμπουργκ, της "ζωντανής φλόγας και του κοφτερού ξίφους της επανάστασης", όπως την αποκάλεσε η συντρόφισσα της Κλάρα Τσέτκιν.