Η ωραιότερη ιστορία του έρωτα

Είναι δύο λεπτές αγκαλιασμένες σιλουέτες που διαγράφονται στο βάθος μιας νεολιθικής σπηλιάς. Είναι το αινιγματικό χαμόγελο του αρχαίου εκείνου ζεύγους που επέζησε σε έναν τοίχο της Πομπηίας. Είναι επίσης το ξίφος του Τριστάνου που τον χωρίζει από την καλή του, τα δάχτυλα του Ζιλιέν που αγγίζουν το χέρι της Μαντάμ ντε Ρενάλ, τα χιλιάδες φλογισμένα λόγια της Ιουλιέτας, της Ελοΐζας, της Βερενίκης. Ακόμη, η ανασηκωμένη φούστα ενός νυμφίδιου του Φραγκονάρ, το χέρι του Σαρλώ που σφίγγει δυνατά το χέρι της Πωλέτ Γκοντάρ, κι έπειτα τα ποτάμια δακρύων, τα όργια φιλιών, οι συμφωνίες αναστεναγμών, οι κραυγές ηδονής που κατακλύζουν τις πάντα αχόρταγες οθόνες μας. Ο έρωτας που, πάντα, μας ακολουθεί σαν σκιά από τα βάθη των αιώνων. Δεν υπάρχουν όμως μόνον ερωτικές ιστορίες. Υπάρχει και η ιστορία του έρωτα. Η πυρετώδης περιπέτεια του έρωτα προσεγγίζεται εδώ με τους μεγαλύτερους ιστορικούς, φιλοσόφους, συγγραφείς. Γητείες, συναντήσεις, πάθη, ερωτισμός, σεξουαλικότητα, γάμοι, πίστη. Πώς ερωτευόταν κανείς άλλοτε στη Δύση; Ποιο ήταν το ιδανικό της εποχής εκείνης; Αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα; Πού τοποθετούσαν οι άνθρωποι την επιθυμία τους; Ποια θέση παραχωρούσαν στην ηδονή και στο συναίσθημα; Την εποχή όπου η Αφροδίτη του Μποτιτσέλι αποκαλύπτεται γυμνή, στις κρεβατοκάμαρες δεν γδύνονται. Και η ελευθεριότητα του Διαφωτισμού δεν ήταν παρά η άλλη όψη μιας κατάστασης όπου η καταπίεση κυριαρχούσε. Οι γυναίκες υπήρξαν τα αιώνια θύματα. Δεν πάει πολύς καιρός που ο Μπαλζάκ συμβούλευε: "Μην αρχίζετε ποτέ το γάμο σας μ’ ένα βιασμό". Πράγμα που σημαίνει πως δεν ήταν κάτι το αυτονόητο. Το σεξ δεν ήταν πάντα μια παρτίδα ηδονής. Για πολύ καιρό, η ηθική και σεξουαλική τάξη κυριάρχησε ασκώντας μια αληθινή τυραννία επί της ιδιωτικής ζωής.