Τα μάγια της πέτρας

Μυθιστόρημα

Αν μ' εγκατελείψει θα τη βγάλω τρελή ή θα τη σκοτώσω. Σέρνεται από κρεβάτι σε κρεβάτι, άπλυτη και πονεμένη, καταπίνοντας ηρεμιστικά με τις χούφτες, προσπαθώντας να θυμηθεί κάτι ευχάριστο από το παρελθόν. "Είσαι μάγισσα... Σ' αγαπάω". Τα μάτια της. Αυτά φταίνε τελικά. Με τρυπάνε. Είναι αθώα, έξυπνα, φιλικά, ερωτικά και μητρικά μαζί, αλλά τρυπάνε. Ζητάνε να μάθουν, να σκάψουν, να ξετινάξουν ψυχές και πράγματα. Θέλω να τα αποφύγω γιατί αισθάνομαι πως διαλύομαι. Κι αυτά που της λέω τώρα, τα λέω με κόπο. Γιατί το χρωστάω. Είμαστε μαζί· είμαστε διαφορετικοί. "Είσαι μάγισσα... Σ' αγαπάω". "οι Άντρες Θεριά" Μια φωνούλα μού λέει συνέχεια πως είναι θαμμένη στην πέτρα. Κοιτάζω, δεν είμαι σίγουρη. Έχει σκαλισμένο το πρόσωπο μιας κοπέλας. Βάζω το αφτί μου πάνω της, βγαίνει κάτι σαν ανάσα, σαν λυγμός. Βιάζεται να ζωντανέψει. Οι άλλοι μου λένε λόγια σαν μελωμένους λουκουμάδες... αλλά εγώ την αγκαλιάζω όταν μ' αφήνουν στην ησυχία μου. "η Γυναίκα με τα Μάγια" Μπήκαν στη ζωή της και την ξεπάτωσαν. Προσχεδίαζαν με φθόνο το τέλος της. Οι λέξεις κι οι πράξεις τους καταχωνιάστηκαν στην ψυχή της. Ώσπου εκείνη για να λυτρωθεί χώθηκε μέσα μου... "η Πέτρα"