Της φθαρτής ώρας πέσανε τα τοίχη / η φωνή που ριγούσε στα πρώτα της αγάπης λόγια / να την πάλι, / σημαδέψαμε τις στιγμές μας / με χρυσό και αλάβαστρο / χείλη -χελιδόνια-φιλία / τα κορμιά στου έρωτα την κόκκινη / ασπαίρουσα / λάμψη.
