Συνορεύοντας με τη στεριά

Στο σύνορο θάλασσας και στεριάς, εκεί όπου σμίγουν δυο κόσμοι τόσο κοντινοί και τόσο απόμακροι συνάμα, ακροβατεί τούτη δω η ποιητική συλλογή. Ένας σύγχρονος "Οδυσσέας'' περιδινείται στους ωκεανούς του κόσμου αρνούμενος να βυθίσει την ύπαρξή του στα βρόμικα νερά της λήθης, της απομόνωσης και της εσωστρέφειας. Καβαλά το κύμα για να πλησιάσει και να αφουγκραστεί τους κολασμένους όπου γης. Η περιπλάνηση τον έμαθε να νιώθει δικό του τον ιδρώτα, το δάκρυ, το αίμα κάθε κατατρεγμένου σε θάλασσα και στεριά. Έχει το ίδιο πείσμα με τον Ομηρικό Οδυσσέα: Ξορκίζει αυτό που του επιφυλάσσουν σαν ''μοίρα'' οι μοντέρνοι δήμιοι - θεοί του κέρδους. Βαδίζει σε δρόμους απερπάτητους. Tα βάζει με τα ανθρώπινα τέρατα, ξέρει πού να ρίξει το ανάθεμα για τα μαρτύρια και τα ναυάγια. Υποκλίνεται με ευλάβεια στους ακριβούς του συντρόφους, παντρεύει την τιμή στους νεκρούς με την έγνοια για τους ζωντανούς. Χτίζει την Ιθάκη του στην ανατολή ενός κόσμου νέου. Με σκάφος την ελπίδα σαλπάρει για τις πιο όμορφες θάλασσες, αυτές "που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει...". "Τώρα στη σύναξη της Αχτής νικητής θα παρουσιαστώ μ' όλες τις φωτιές μου αναμμένες ακόμη να υπερασπίζονται τα καινούργια ταξίδια"'