Λίγος άμμος

ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ Στον ύπνο του απόψε θα περάσει ένα τρένο. Θα το ακούσει να σφυρίζει από μακριά και καθώς θα μπαίνει ολόφωτο στην κάμαρά του αυτός θα τρέξει στο ταμείο των ονείρων. Υπάλληλος της νύχτας θα είναι ο εαυτός του. Θα του ζητήσει μια θέση για Παρίσι και βέβαια θα πληρώσει μ' ένα ποίημα- τη μόνη μονέδα που κρατά. Κι ο άλλος αντί για εισιτήριο θα του δώσει ένα λευκό τριαντάφυλλο που θα σου φέρει απόψε στη Μονμάρτη. Rue du Mont Cenis αριθμός 52 θα χτυπάει θα χτυπάει μα κανένας δε θ' ανοίγει. Η ΣΙΩΠΗ Η Σιωπή είναι μια άγνωστη που έρχεται τη νύχτα. Ανεβαίνει τη σκάλα χωρίς ν' ακούγονται πατήματα μπαίνει στην κάμαρα και κάθεται στο κρεβάτι μου. Μου φοράει το δαχτυλίδι της και με φιλεί στο στόμα. Τη γδύνω. Μου δίνει τότε τις βελόνες και τα τρία χρώματα το κόκκινο, το μαύρο και το κίτρινο. Κι αρχίζω να κεντάω πάνω στο δέρμα της όλα όσα δε σου είπα και ποτέ πια δε θα σου πω. ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ Σήκωσα το σεντόνι και ήταν πάλι γυμνή στο πλάι μου και πριν χαθεί γύρισα να την κοιτάξω και μη με κοιτάξεις μου είπε δεν είμαι το σώμα που αγάπησες αλλά εκείνο που θέλεις να θυμάσαι κι εκείνο που δεν μπορείς να θυμηθείς κι εκείνο που νομίζεις πως θυμάσαι. ΣΤΙΧΟΣ ΕΝΥΠΝΙΟΣ Ονειρεύτηκα πως έγραψα κάποτε ποιήματα τίποτε όμως δεν θυμόμουν εκτός από ένα στίχο μονάχα: Ονειρεύτηκα πως έγραψα κάποτε ποιήματα.