Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα Τρίκαλα είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις. Μία από αυτές είναι και ο Γιάννης. Τα Τρίκαλα... μητέρα του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Βίργου, του Μητροπάνου, του Μαργαρίτη αλλά και του Σακαφλιά, του Παλαιοκώστα, του Σαμαρά. Και έρχεται να προστεθεί και ο Γιαννάκος μας. Ένας νέος που όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, που 'λεγε και η γιαγιά του. Επίσης η γιαγιά του τον έλεγε και αστραπαλαμένο, δηλαδή βαρεμένο, τρελό που άγεται και φέρεται από εξωκοσμικές τσιγκλιές, αλλά επίσης και από φυσικο-χημικο-φυτικές τσιγκλιές! Ένα άτομο που όλοι θα τον ήθελαν για φίλο, αλλά καμμία γυναίκα για άντρα και επίσης καμία μητέρα για γιό. Τέλος πάντων, όλοι εδώ κρινόμαστε. [...] Τέρμα του διαδρόμου ήταν ένα τελευταίο γραφείο, μόλις έφτασαν έξω από την πόρτα ο ασφαλίτης με το μουσάκι του λέει δείχνοντας μια επιγραφή: - Φίλε βλέπεις τι γράφει πάνω; Κοιτάει ο Γιάννης και διαβάζει από μέσα του: Εδώ γαμούν, δεν παίζουν. Μπα! Λάθος, ανοιγοκλείνει τα μάτια και ξαναδιαβάζει: Δίωξη ναρκωτικών. Λες και διάβαζε την καταδίκη του του φάνηκε. Μέσα τούς περίμεναν άλλοι δύο. Ο ένας μελαχρινός επίσης με μούσι και ο άλλος καστανός, ψηλός, γαλανομάτης. Και οι δυο γυμνασμένοι και μάλλον του φάνηκαν γαλονάδες. - Κάτσε! του λέει ο ένας. Κάθεται. Η καρέκλα, μια παλιά γραφείου, πρέπει να είχε αναμμένα κάρβουνα ή καρφιά! [...]