Κενή διαθήκη: Απορία προς τα έθνη

[set δύο τόμων] Η Κενή Διαθήκη και στους δύο, προς το παρόν, τόµους της, έχει πολλά καινά κοινά µε τα δύο µεγάλα έπη του Τζαίηµς Τζόυς, τον "Γιουλίσσες" και το "Φίννεγκανς Γουαίηκ", όχι µόνον λόγω συγγενούς εξ αγχιστείας ύφους, αλλά και παραλλήλου αγχώδους περιεχοµένου. Γι' αυτό και έχει χαρακτηρισθεί ως η πιο πρωτότυπη ελεύθερη δουλειά στην "µετανεώτερη" ("sic") ελληνική λογοτεχνία, και έχει, ως εκ τούτου, τόσον επιµελώς λησµονηθεί, ή αγνοηθεί, από την κρατούσα προκρούστεια, πρό, ή "µετα-παλαιότερη" α-κριτική του κοινότυπού µας κοινότοπου. Παρόµοιοι στόχοι και κοινά βέλη του Τζάιηµς Τζόυς και του Πάρι Τακόπουλου, πλην της µεταποιήσεως, µετά πολλής ποιήσεως, των λέξεων και του Λόγου των "βαβελικών" και ενίοτε "βεβηλικών" τους κειµένων και πα-ρακειµένων, είναι η παγκοσµιο-ποίησις των θεµατο-θυµάτων τους, µια ποίησις διερχόµενη όµως πάντα µέσα από το οινοπνευµατώδες "ρεύµα" της ιδικής τους κα-θόλου "Άγονης Χώρας", και της "αµπωτοπαλιρρέουσας" χιουµορώδους ίδιο-συν-κρασίας τους. Και οι δύο βλέπουν και ακροάζονται µέ συµπάθος τον homo sapiens, τον homo faber, τον homo unoecono-mi-cus και comi-co-tragicus, καθώς και τα προαιώνια γορδιοδέσµια προβλήµατά του, µε ελευθεριότητα και µέθην, µετατρέποντες την κωµοτραγωδία του, µέσα από το φίλτρο του δικού τους χυµώδους "πνεύµατος", σε ευπρόσδεκτη "γελαστική" κωµωδία. Κι όλ' αυτά, µε µιάν εκρηκτική, νέα κλωνοποιηµένη, ηφαιστιώδη γλώσσα, σηµαίνουσα διπλά, τριπλά ή απείρως πε-ρισσότερα από την µονοσήµαντη, γιοµάτη "καθηµερινότητα", (µε την αρχική σωστή σηµασία της λέξεως) αναπεπαλαιωµένη, και τόσον ηµαρτηµένη καθοµιλουµένη µας.