Άδειο νυφικό

Η Μέλπω στεκόταν αμήχανη μέσα στο νυφικό της. Χρόνια τη σκεφτόταν αυτή τη μέρα, όπως όλες οι κοπέλες του χωριού της. Έπρεπε να φτάσει είκοσι οκτώ χρόνων για να πει το μεγάλο "ναι". Ο γαμπρός, ο Γιάννης, ήταν από τα μέρη της, λοχαγός του στρατού. Ψηλός, μελαχρινός, όμορφος, την κοιτούσε σαν να μην υπήρχε ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο από αυτήν. Ήλπιζε ότι με τον καιρό θα τον αγαπούσε. Τι κι αν ο γάμος έγινε με προξενιό, όπως ήταν το έθιμο; Ο έρωτας θα ερχόταν πιο μετά. Ήταν σίγουρη γι' αυτό. Μα τότε, γιατί δεν μπορούσε να χαμογελάσει ή να κοιτάξει τον άντρα της στα μάτια; Γιατί τον ένιωθε πιο ξένο κι από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε; Το μόνο που έβλεπε πια μπροστά της ήταν το νυφικό κρεβάτι, ένα κλειδί που γύριζε αργά και μια πόρτα που έκλεινε βαριά πίσω της, σαν φυλακή. Ήθελε να τρέξει, να φύγει μακριά, αλλά τα πόδια της παρέμεναν καρφωμένα στο πάτωμα. Έπειτα όλα γίνονταν πόνος, μια βαριά ανάσα, ένα ουρλιαχτό που έσκιζε τη νύχτα και μια πνιχτή φωνή που έλεγε "αγάπη μου" για πρώτη και τελευταία φορά. Έτσι είναι η αγάπη; αναρωτιόταν η Μέλπω, νιώθοντας στο στόμα της την πικρή γεύση που αφήνουν οι αγκαλιές όταν αδειάζουν από χάδια. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το γυμνό κορμί της και το βουβό κλάμα της ενώθηκε με το παράπονο της Γιώτας, της "χαλασμένης", με τις φωνές των αδελφών της, της μάνας της, έγινε μια αγκαλιά με όλες τις γυναίκες που μεγάλωσαν μέσα στα πρέπει και τα μη, που έζησαν, έκλαψαν, έψαξαν τον έρωτα μα δεν τον βρήκαν...