Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα θυμάμαι ακόμα, εδώ κι εκεί, κοντά στο πίσω ρέμα, τα ξεμοναχιασμένα κι αιωνόβια έλατα. Ίσια και πανύψηλα. Δέντρα της λεβεντιάς. Δεν καταδέχονταν να ζήσουν στα κατώμερα. Φύτρωναν μόνο στα βουνά. Ανεμοδαρμένα στέκονταν όρθια στις θέσεις τους, εκατοσταριές χρόνια, νικώντας τα στοιχεία της φύσης. Αέρηδες, καταιγίδες, χιόνια... Προσπαθώ να φανταστώ το χειμώνα όταν κατέβαιναν οι μανιασμένοι άνεμοι απ' τις ψηλές κορφές. Βογγούσε ο τόπος. Χτυπιούνταν αλύπητα, μη μπορώντας να κινηθούν, να βρουν απάνεμο. Αντιστέκονταν... Και τα δέντρα έχουν βάσανα. Έχουν κι αυτά τη μοίρα τους, όπως κι οι άνθρωποι (αν μοίρα θεωρούμε ό,τι υπερβαίνει τη δυνατότητά μας).