Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Σάμπα δεν μαθαίνεις στο Κολέγιο" τραγουδούσε ο Νοέλ Ρόσα, ο μεγαλύτερος σαμπαδόρος στην ιστορία του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο ίδιος παράτησε νέος τις σπουδές του, δόθηκε ολοκληρωτικά στην αυτοκαταστροφική μουσική του δημιουργία, την αθάνατη. Ο συγγραφέας του βιβλίου -"αυτοεξόριστος" στην Αγγλία από το 1967 και πολύ πιο συνετός από τον μεγάλο Βραζιλιάνο- προσπαθεί να προσεγγίσει τον ανεμοστρόβιλο της βραζιλιάνικης πραγματικότητας προφυλαγμένος πίσω από τους θώρακες του Κολεγίου του, του αγγλικού κατεστημένου και του πανεπιστημιακού επαγγέλματος. Μάταιος κόπος. Η επαφή με συγκλονι...

Ένας νεαρός φιλακόλουθος ρωμηός που ζει και εργάζεται στην δυτική Ευρώπη, όταν εγγίζει μια από τις μεγαλύτερες εορτές της ρωμηοσύνης απευθύνεται για τις λατρευτικές του ανάγκες αποκλειστικά, στην αντίστοιχη θρησκευτική κονότητα. Εκεί θα έλθει αντιμέτωπος με μία σειρά από νέα πρόσωπα και καταστάσεις που τον καλούν να υπερβεί τον χαρακτήρα του, πράγμα δύσκολο, αφού παραμένει σταθερά εγκλωβισμένος στο δικό του αίσθημα... Εκεί απάνου μιλά και το δράμα: Τ' Άλλο είναι Ζωή και Έρωτας, και τον καλούν. Τι θα κάνει; Πως θα ανταποκριθεί; Θα μείνει μήπως, μέχρι τέλους ακοινώνητος και τ...

Μια σειρά εντελώς διαφορετικών ανθρώπων απαντά στις ερωτήσεις του παρόντος αλλά σιωπηλού αναζητητή Ιωάννη Αναγνώστου, γύρω από τη ζωή και τον χαρακτήρα ενός κατά Χριστόν σαλού, του πατρός Λεωνίδα, κατά κόσμον Γεωργίου Καλοχλωρίδη. Η γυναίκα και ο γιος του, που άφησε πίσω του, μια μοναχή, ένας αλκοολικός ταξιτζής, ένας ναυτικός, ένας παλιός σύντροφός του από τα χρόνια του αντάρτικου, ένας αρχιμανδρίτης, ένας θεολόγος που μελετά τη ζωή του και άλλοι, πολλοί, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές μαρτυρίες, τρόποι, σκέψεις, κατανοήσεις, προσφέρουν στον Αναγνώστου ό,τι νομίζουν γ...

Το σαλιγκάρι: Δεν ήξερα πως είναι ν' ανεβαίνεις σώμα. Όταν το αποφάσισα και πήρα τον ανήφορο, πλημμύρισα απ' τη χάρη του, ζαλίστηκα απ' το ύψος του κι έμεινα κοκαλωμένος. Ποιος φωτογράφος θα με στείλει στην αιωνιότητα; Ποια μάτια θα με ζεστάνουν με τις μνήμες τους, μέχρι που πάλι να γίνω δρόμος; Η πέτρα: Διασχίζω τα νερά του παρελθόντος κι είσαι το κουμπί για να συντονίζομαι με το κάθε λιμάνι-παρόν. Ως εύθραυστο και προσωρινό, είσαι η πιο ανθεκτική πανοπλία μου- πανοπλία για τους ευαίσθητους. Συμπλήρωμα και προέκταση, είσαι το τίποτα και το άπαν μου.

Αποτελεί την πιο εμβληματική λογοτεχνική αποτύπωση της Πάτρας από έναν συγγραφέα που τη, ζει, την αγαπά και τη σχολιάζει με μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας γι' αυτήν έναν ξεχωριστό μύθο που παραμένει, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, ανεξίτηλος. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1990 και επανεκδίδεται σε μια σύγχρονα σχεδιασμένη έκδοση, που περιλαμβάνει επιπλέον εικαστικές δημιουργίες 23 καλλιτεχνών με την επιμέλεια της Γκαλερί Cube. Χωρίς υπερβολές και εντάσεις, αλλά με διεισδυτική και λυρική ματιά, ο Λογαράς χαρίζει στην Πάτρα μια ξεχωριστή περιπλάνηση στα ίχνη της ιστο...

"Σ' έχω... είμαι γεμάτη από σένα... είσαι παντού στη ζωή μου, στην αρμύρα της θάλασσας, στον αέρα π' αναπνέω... στη σκέψη μου, στο χαμόγελο και στο κλάμα μου, σε κουβαλάω στην κοιλιά μου... σ' έχω στα χείλη μου επάνωo σε γεύομαι και όλες οι αναμνήσεις μου για σένα μου μιλάνε.... Τα μάτια σου μέσα στα δικά μου, αθώα· σταματούν το χρόνο, αιχμαλωτίζουν τη στιγμή μέχρι και τη φωνή σου που μου ψιθύριζες: Σ' έχω! Λέγεται Αγνή, ζει σ' ένα βράχο· καταμεσής του πελάγου... όλοι τη φωνάζουν δελφίνα ή ξωτικό του Φάρου... Στον απόηχο των αγέννητων πρωινών του κόσμου, ο αγνός -ο νεαν...

Μια τρυφερή απόδοση της σχέσης της εγγονής, της κάθε εγγονής, του κάθε εγγονού με τον παππού, της φευγαλέας αυτής μορφής, που στο πέρασμά της από την ζωή μας ή μάλλον όσων είχαν αυτό το προνόμιο να γνωρίσουν τον παππού τους, αφήνει αλησμόνητες αναμνήσεις. "Αγαπημένε μου παππού, όσος φορές ερχόμουν να σε δω σε εύρισκα απορροφημένο με τα αθλητικά στην τηλεόραση, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το στίβο. Δεν ήθελες κανείς να σε διακόψει, μη και σου ξεφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια από ένα αγώνα. Κι εγώ άλλο που δεν ήθελα. Σου έδινα ένα πεταχτό φιλί και όπου φύγει-φύγει... - Σο...

Η Μαρία Πολυδούρη προτού αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην ποίηση, είχε ασχοληθεί με τον πεζό λόγο και μάλιστα με την απαιτητική φόρμα του μυθιστορήματος. Το "Ρομάντσο" της, που έγραψε το 1926 και πρότεινε για έκδοση στον Χ. Γανιάρη, συνιστά ένα πρώιμο δείγμα νεωτερικής στροφής του ελληνικού μυθιστορήματος, τόσο για την πρωτότυπη αφηγηματική τεχνική που εγκαινιάζει, όσο και για τις μοντέρνες ιδέες που διατυπώνονται στις σελίδες του. Εκτός από το "Ρομάντσο" της Πολυδούρη, στην παρούσα έκδοση συγκεντρώνονται όλα τα ευρισκόμενα πεζά της: σελίδες ημερολογίου, μια αυτοβιογραφία, δυ...

Τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις, τρία αφηγήματα για την Αθήνα του 21ου αιώνα. Η Έρση Σεϊρλή με το ιδιαίτερο, εντελώς προσωπικό της ύφος ρίχνει για άλλη μια φορά το φακό της στην πόλη που της προξενεί πόνο διαχρονικό και δυστυχώς αθεράπευτο. Ο σαρκασμός, το χιούμορ, οι ανατροπές, η ειρωνεία και η υπονόμευση των κωδίκων στις δύο πρώτες ιστορίες, "Ο Μάρκος των Εξαρχείων" και "Περίληψη καταστροφής" συμπληρώνονται με τη δραματική αλληγορία του "Ρέκβιεμ". Επειδή ενίοτε τα γεγονότα μάς ξεπερνούν και η ζωή διαψεύδει τις καλές μας προθέσεις. "Ο Μάρκος των Εξαρχείων" άρχισε ν...

Τα διηγήµατα καλύπτουν γεγονότα της δεκαετίας του '40 µέχρι το '55 περίπου, όπως τα έζησα τότε στο χωριό µου. Είναι µια προσπάθεια να καταγραφεί, όχι τόσο η ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, όσο το αποτύπωµα που άφησαν στην παιδική ψυχή. Είναι, δηλαδή, µια προσπάθεια ν' ανακτήσω την παιδική µατιά, χωρίς την επίδραση της µεταγενέστερης γνώσης. Είναι µια προσπάθεια να γυρίσω στην ηλικία που όλα τα πράµατα ήταν πρώτα - ο έρωτας, ο θάνατος, η δύναµη, ο αποκλεισµός. Στην άµεση κι ωµή παιδική µατιά όπου δεν ξεχωρίζουν το ηθικό από το ανήθικο και το τραγικό πηγαίνει αντάµα µε το...

Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, πολύ σοφώτερός σας, πολύ ανθρωπινώτερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, ένα πόνο του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε -καθώς τον στέλνατε σεις. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε! Πάνω στα υψώματα, απ' τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, που ήταν για τη "διαφώτιση", τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι "επίτροποι" κ' οι "Α2", τραγ...

Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, πολύ σοφώτερός σας, πολύ ανθρωπινώτερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, ένα πόνο του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε -καθώς τον στέλνατε σεις. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε! Πάνω στα υψώματα, απ' τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, που ήταν για τη "διαφώτιση", τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι "επίτροποι" κ' οι "Α2", τραγ...

γέννησα σε ιδιωτικό μαιευτήριο. η "φιλοξενία" ήταν άνετη, όμως δεν είχα το παιδί. η σύγχρονη πρακτική θέλει τα νεογνά να περνούν τις πρώτες μέρες της ζωής τους όλα μαζί σ' ένα θάλαμο χώρια απ' τη μάνα τους και, στην πλειονότητά τους, να τρέφονται με τεχνητό βιομηχανοποιημένο γάλα σε σκόνη. είναι πάμπολλοι οι τρόποι με τους οποίους μας πείθουν ότι το μπουκάλι με τη σκόνη είναι καλύτερο απ' το στήθος της φυσικής μάνας. ότι τα μπιμπερό είναι πρόοδος κι απελευθέρωση της γυναίκας ενώ ο θηλασμός είναι κόπος, σκλαβιά και αναχρονισμός. ότι τα ωράρια για το τάισμα και τον ύπνο πρ...

Το "Προσκέφαλο με φύλλα λεμονιάς" γεννήθηκε από τη βαθιά βιωματική σχέση του συγγραφέα με το νησί της Τήνου. Πρόκειται για ένα αφήγημα που μιλάει για το θάνατο μέσα από την κατάφαση της ζωής, που μας προτρέπει, σύμφωνα με τη ρήση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, "να περάσουμε στο θάνατο με τα μάτια ανοιχτά". "Προς το βράδυ οι σκιές σφίγγονται γύρω από τα δέντρα που θροΐζουν τρυφερά και η ατμόσφαιρα γεμίζει ψιθύρους. Καθισμένος σε κάποιο πεζούλι, συλλογίζομαι τη ζωή που πέρασε. Τους ανθρώπους και τις θάλασσες που γνώρισα. Τις πληγές και τις ανθοφορίες που εναλλάσσονταν στο σώμα...

Τριάντα μέρες κλειστά τα σχολεία στον Έβρο. Τριάντα μέρες άδεια τα στρατόπεδα. Οι στρατιώτες στο ποτάμι. Σε θέσεις μάχης για τους Τούρκους. Μετά σκοτωθήκαμε μεταξύ μας. Έβρος 1967. Λίγους μήνες μετά το απριλιανό πραξικόπημα. Ένας Δόκιμος αξιωματικός, χωρίς βύσμα και με ύποπτα φρονήματα, μετατίθεται εκεί και αρχίζει η περιπλάνησή του σε μονάδες της Ορεστιάδας, του Διδυμότειχου και της Αλεξανδρούπολης. Δεν στέλνει γράμματα σε κανέναν. Γράφει συνεχώς το ημερολόγιο του. Το "μπλοκ του Έβρου". Ένα στρατιωτικό ρεπορτάζ και συνάμα τις εξομολογήσεις του. Ο Έβρος μυρίζει...

Τριάντα μέρες κλειστά τα σχολεία στον Έβρο. Τριάντα μέρες άδεια τα στρατόπεδα. Οι στρατιώτες στο ποτάμι. Σε θέσεις μάχης για τους Τούρκους. Μετά σκοτωθήκαμε μεταξύ μας. Έβρος 1967. Λίγους μήνες μετά το απριλιανό πραξικόπημα. Ένας Δόκιμος αξιωματικός, χωρίς βύσμα και με ύποπτα φρονήματα, μετατίθεται εκεί και αρχίζει η περιπλάνησή του σε μονάδες της Ορεστιάδας, του Διδυμότειχου και της Αλεξανδρούπολης. Δεν στέλνει γράμματα σε κανέναν. Γράφει συνεχώς το ημερολόγιο του. Το "μπλοκ του Έβρου". Ένα στρατιωτικό ρεπορτάζ και συνάμα τις εξομολογήσεις του. Ο Έβρος μυρίζει...

O καθηγητής Αλέξανδρος Χ. Κορτσάρης ταλαιπωρείται ακόμη αλλά είναι καλά ύστερα από την περιπέτεια της υγείας του για την οποίαν γράφει αναλυτικά στο παρόν βιβλίο, το οποίο είναι το όγδοό του και τρίτο με τον εκδοτικό οίκο των Αδελφών Κυριακίδη, τον οποίον και ευχαριστεί θερμώς. Το "Πριν και μετά την πτώση" περιέχει αφηγήματα, όπως τα ονομάζει ο ίδιος, τα οποία έχουν γραφεί πριν και μετά την πτώσιν του στο αεροδρόμιο του Όσλο από εγκεφαλικό επεισόδιο. Επομένως, δεν επιτρέπεται κανείς συνειρμός με τον ορθόδοξο ορισμό της πτώσεως που αναφέρεται πρωτίστως στους πρωτόπλαστους. Α...

Α' Μέρος: ΤΟ ΣΠΙΤΙ 1. ΕΙΣΟΔΟΣ Κρατά το σπίτι μέσα στην παλάμη της όπως κρατά ένα παιδί στη φούχτα το καπάκι της πορτοκαλάδας, που έριξε το βιαστικό γκαρσόνι κατά γης, ενώ δεν έσπερνε φούχτα μικρή κλεισμένη ώρα ύπνου μεσημέρι όταν ζωγραφισμένα στάχια κυματίζουν κίτρινα κάτω από λίγα σύννεφα με μπλε ουρανό, και κάθονται πάνω σε θυμωνιές στη μέση θεριστές. Ο ανεπαί- σθητος βόμβος της ζέστης. Ένας τους πίνει κι άλ- λοι τρώνε, όταν πίσω απ' το μουσαμά ο λύκος κυματίζει και σταμα- τά την κίνηση του θεριστή ή ενός παιδιού στο καφενείο και της μητέρας του...