Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όλοι θέλανε να δούνε το κεφάλι μας κρεμασμένο από τ' αφτί. Πρώτα μας ρίχτηκαν στα καλύβια. Μετά μας ρίχτηκαν οι Κερπινιώτες, μετά οι Γλανιτσιώτες, μετά οι Βαλτετσινικιώτες. Είχαμε γίνει βάρος, κουβαλάγαμε μαζί μας τη συμφορά για τους δικούς μας και για τους αντιπάλους μας. Τώρα, το Μάρτη του 1949, όλοι μας αντιμετώπιζαν σα να 'χαμε χολέρα. Όλο κυνηγητό και γιούχα. Έτσι λοιπόν θα πάμε ως την άκρη μικραίνοντας μικραίνοντας μικραίνοντας έτσι θα πάμε ως την άκρη της ζωής μας;

"Η ιεροτελεστία της σαββατιάτικης εξόδου άρχιζε στο σπίτι από νωρίς το απόγευμα. Λουσίματα, πλυσίματα και καθαρά ρούχα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Πρώτος πλενόταν ο πατέρας ο πατέρας, που τα Σάββατα σχολούσε λίγο νωρίτερα απ' τη δουλειά. Η μάνα είχε ήδη μπανιαριστεί πριν απ' το μεσημέρι. Το δικό μας πλύσιμο γινόταν στη σκάφη, εκεί μέσα στο δωμάτιο. Πρώτος ο μικρός, τσιτσιδωμένος κι αδυνατούλης, όλο να κλαίει για τις σαπουνάδες που του 'καιγαν τα μάτια. Και μετά εγώ, ο μεγάλος, σαν κάπως πιο σοβαρός. Και να τα μοσχομυριστά φανελάκια, τα καθαρά βρακάκια, οι καινούργιες κάλτσε...

Όταν γράφει κανείς ένα βιβλίο, το κάνει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Οι ικανοί για να διαδηλώσουν έτσι ότι μπορούν, οι αργόσχολοι για να γεμίσουν το χρόνο τους, οι άγνωστοι για να γίνουν γνωστοί και οι ατάλαντοι για να αποδείξουν το αντίθετο. Υπάρχουν και μερικοί, που παράλληλα με κάποιον από τους παραπάνω λόγους, γράφουν για να ξαναθυμηθούν όμορφες στιγμές που πέρασαν, αλλά και για να τιμήσουν το ευγενέστερο αίσθημα και αγαθό, τη φιλία ανδρών. Και αν το αφήγημα απομακρύνθηκε πολύ ή λίγο από τα γεγονότα, μικρή η ζημιά, αρκεί να φαίνεται συνεπές και να ταιριάζει σε...

Ο κόσμος της παλιάς Αθήνας. Οι άνθρωποι του θεάτρου... Ο χώρος, ο χρόνος... Τα περάσματα από την ανεμελιά στην κατοχή, τον εμφύλιο, τη μετανάστευση, την αντιπαροχή... Οι χαρακτήρες μιας οικογένειας που για χάρη του θεάτρου διέσχιζαν το αόρατο τείχος του διχασμού μιας πόλης... Ένα αφήγημα εξαιρετικής ακρίβειας, γλυκύτητας και ευαισθησίας! Ο πατέρας της Ιουλίας ήταν ένας ευχάριστος άνθρωπος. Τον συμπαθούσαμε όλοι, μεγάλοι και μικροί. Έλεγε αστεία κι ήταν ευγενής... Στην Κατοχή πήγαινε από τα Πατήσια στον Ερυθρό Σταυρό, που ήταν η δουλειά του, με το ποδήλατο. Ποδήλατα δεν...

... Στο σταυροδρόμι του χρόνου το στεγνό από αγάπη, που πλήγωσε το φως της ανθρωπιάς και μάτωσε τη γαλήνη ώρα της ειρήνης, απλώνει πάλι του βρόγχους της η μοίρα να θηλιάσει τους λαούς. Τέντωσε το σχοινί της κι έβαλε πάνω του και την Ελλάδα ν' αναμετρηθεί μαζί της... Τότε αυτή η μια μπουκίτσα χώρα, με τη μια χούφτα λαό, στέκεται ρωμαλέα απέναντι σ' εκείνην. Πρόσωπο με πρόσωπο. Και δε φοβάται. Και τολμά για την τιμή της!...

Με το σουραύλι του καλοκαιριού πάντα χαίρεσαι. Μπορείς να περάσεις μέσα από το δάσος του πόνου, χωρίς να δειλιάσεις. Κάπου στο βάθος ακούς τη γλυκιά, τη θριαμβευτική μουσική του... Είναι μια ευλογημένη ώρα και δε θα πρέπει να τη χάσεις με τίποτε! Το γλυκό πουλί της νιότης δοκιμάζει πάλι τα φτερά του και είναι έτοιμο να πετάξει, να του δώσεις μόνο λίγο χώρο από το δικό σου ουρανό και λίγο χρόνο. Αυτό θα βρει μόνο τον ρυθμό. Εσύ σε μιαν άκρη θ' ακουμπάς πάλι τα κρυφά όνειρά σου, στις λίγες στάχτες παλιές που έμειναν από τ' αποκαΐδια της δικής σου αγάπης, που η πυρακτωμένη...

Τη ζωή σ' ένα μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί, τη Σκόπελο, στη δεκαετία του '40 ξαναζωντανεύει μέσα από τις μνήμες της η συγγραφέας για να τη διαφυλάξει "με τα λόγια" έτσι όπως και τα "πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε δεν είναι εκεί". Τοπία, άνθρωποι, δοξασίες, νοοτροπία, συμπεριφορές, συνήθειες, ασχολίες, γιορτές περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνοντας μια ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή, αφού από τις συγκυρίες κλήθηκε να κυοφορήσει τους σπόρους όλων εκείνων των αλλαγών που σήμαναν το τέλος στο παρελθόν.

Πέντε Οθωμανοί σουλτάνοι, οι Μουράτ Β΄ ο Κατακτητής, Μεχμέτ Δ΄ ο "Κυνηγός", Αμπντούλ Μετσίντ ο Μεταρρυθμιστής, Αμπντούλ Χαμίτ ο Δαιμονικός, Μεχμέτ Ε΄ ο "Πατερούλης".Μια πόλη, η Θεσσαλονίκη, από την υποταγή της στους Οθωμανούς έως λίγους μήνες πριν από την απελευθέρωσή της. Μια περίοδος περίπου τετρακοσίων χρόνων. Ένα αφήγημα βασισμένο αποκλειστικά σε γραπτές πηγές, δίχως ίχνος δημιουργικής φαντασίας. Μια περιδιάβαση στην καθ' ημάς Ανατολή, δίχως προσποιήσεις ακαδημαϊκής "ιστορικότητος". Μια "οθωμανική κιβωτός", στη δημιουργία της οποίας μετείχε και το έθνος των Ελλήνων. Από...

Πέντε Οθωμανοί σουλτάνοι, οι Μουράτ Β΄ ο Κατακτητής, Μεχμέτ Δ΄ ο "Κυνηγός", Αμπντούλ Μετσίντ ο Μεταρρυθμιστής, Αμπντούλ Χαμίτ ο Δαιμονικός, Μεχμέτ Ε΄ ο "Πατερούλης".Μια πόλη, η Θεσσαλονίκη, από την υποταγή της στους Οθωμανούς έως λίγους μήνες πριν από την απελευθέρωσή της. Μια περίοδος περίπου τετρακοσίων χρόνων. Ένα αφήγημα βασισμένο αποκλειστικά σε γραπτές πηγές, δίχως ίχνος δημιουργικής φαντασίας. Μια περιδιάβαση στην καθ’ ημάς Ανατολή, δίχως προσποιήσεις ακαδημαϊκής "ιστορικότητος". Μια "οθωμανική κιβωτός", στη δημιουργία της οποίας μετείχε και το έθνος των Ελλήνων. Από...

Ένα δυστύχημα αναστατώνει μια ζωή. Το απρόοπτο ενός πειράματος δημιουργεί τεράστιες παρενέργειες. Η επιστημονική ηθική επιβάλλει να φωτιστούν οι αιτίες. Τα συμφέροντα παρεμβαίνουν για να ξεστρατίσουν την αλήθεια το τυχαίο που καθόρισε τις εξελίξεις θα δώσει την απάντηση.

Ο μικρός Μιχάλης διαβάζει το ημερολόγιο της μητέρας του πάνω από τον ώμο της. Η Ανατολή Αναγνώστου ανακαλεί τις μνήμες από την παιδική της ηλικία στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '50 και την παρατεταμένη εφηβεία της στις συμπληγάδες της χούντας και της μεταπολίτευσης. Είναι σύζυγος του Λευτέρη, μητέρα του Μιχάλη και του Νίκανδρου, αδελφή της αδικοχαμένης Μαρίας κι ενός ακόμη αγοριού, που δηλώθηκε νεκρό για να διοχετευθεί στην αγορά της παράνομης υιοθεσίας. Αφηγήσεις και σύντομα instantanes κλιμακώνουν τη συγκίνηση. Ένα ακραία αισθαντικό πρόσωπο ωριμάζει. Η τέχνη, η επανάσ...

Σκεφτείτε να βρεθούν κάποτε όλα τα πρώην ζευγάρια της γης στον Παράδεισο. Να θυμηθούν τα σταυροδρόμια τους, που τα έχασαν στην ομίχλη και να πουν ο ένας στον άλλον: "Δεν φταίω εγώ. Φταίνε οι κοινωνίες των ανθρώπων που μας γέμισαν βιώματα και μείναμε παγιδευμένοι μέσα σ' αυτά. Το βραχυκύκλωμα πάντως λειτούργησε και η συσκότιση ήρθε..." Ο Παράδεισος αντέχει τη γυμνή αλήθεια. Τα γήινα όμως προτιμούν το λουστράρισμα των δημόσιων σχέσεων. Δύο αντιφάσεις κι εμείς ανάμεσα, που πρέπει πάντοτε να φταίμε ή να προσπαθούμε...

"Δεν έχουμε πολύ καιρό που ήρθαμε σ'αυτό το σπίτι, Βασιλέως Γεωργίου 13, στάση Ευζώνων. Η πολυκατοικία είναι καινούρια με ασανσέρ και είναι η πρώτη φορά που μένω σε μια καινούρια πολυκατοικία. Η άλλη στην πλατεία Ναυαρίνου ήταν "μέγαρο " από τα παλιά. Από το μπαλκόνι μας βλέπω όλη την Ευζώνων ως επάνω και ψηλά το βουνό. Κάτω, πέρα από την Βασιλέως Γεωργίου, είναι η θάλασσα. Αν και ο δρόμος δεν είναι πολύ φαρδύς, βλέπεις ένα μεγάλο κομμάτι από τη θάλασσα, πότε φουρτουνιασμένη γκρίζα, πότε ήρεμη, γαλάζια και χρυσαφένια από τον ήλιο.Και βλέπεις και καράβια, βαρκούλες και σημαδ...

...Προσπαθώ να ξεφύγω αναπολώντας το κρυστάλλινο γέλιο της Λώρας, το παιγνίδισμα στα λαμπερά μάτια της Λέτας, τα αισθήματα του Κίμωνα. Και λέω πως υπάρχει ελπίδα, πως αυτή η μοναξιά δεν είναι τίποτα μπροστά στην ασήκωτη ερημιά του δασκάλου του Παπαθανασίου που πήγε από άδικη σφαίρα στα είκοσί του χρόνια, του δυστυχισμένου του Μπις Μπον που πήγε ανώφελα από ελαφρομυαλιά, του γέρου συνταγματάρχη Παπατριανταφύλλου που δεν ξόφλησε γρήγορα από σφαίρα αλλά αργά αργά και βασανιστικά από άγριο αντάρτικο μαχαίρι, του πεινασμένου αντάρτη που τουφεκίστηκε σαν αγριοπούλι στην κερασιά,...