Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα γεγονότα πλάθουν την ιστορία. Μέσα σε αυτά όμως κινούνται, αναπνέουν, δακρύζουν, γελούν οι απλοί άνθρωποι. Παλεύουν με την καθημερινότητα. Ζυμώνονται από τη ζωή και τη ζυμώνουν. Ήρωες δεν είναι μόνο αυτοί που δίνουν τη ζωή τους στη μάχη για την πατρίδα. Ήρωες είναι και οι μεροκαματιάρηδες που παλεύουν καθημερινά με τη ζωή και τις αμέτρητες δυσκολίες της. Ήρωας είναι ο πατέρας που δουλεύει μέσα στο λιοπύρι και το κρύο με τα ροζιασμένα χέρια του, για να μεγαλώσει τα παιδιά του. Ήρωας είναι η μάνα που βυζαίνει το παιδί της ακόμη κι αν δεν έχει η ίδια να φάει. Είναι η μάνα η...

- Εγώ χτίζω για το Θεό. Είναι λάτρεμα. Ύστερα από χρόνια, θα γεννηθούνε άλλοι κι ο Θεός θα τους αξιώσει να φτιάξουν πιο όμορφες εκκλησιές. Εγώ θα παίζω. Όσο κρατήσει η δουλειά μου. Ώσαμε πεντακόσια χρόνια δίνω εγγύηση. - Αφορεσμένε... - Αφού φτάσατε στην αλήθεια, προσκύνα την. Πολεμάς την ομορφιά που της γεννήθηκες υπηρέτης. Με κυνήγησες σα νάμουνα λωβιασμένος. Ήσουνα μάστορας μεγάλος και κατάντησες απ' τη σκληράδα σου στείρος. Δημιουργείς και μας ξεγράφεις όλους. Πιο χειρότερα. Διαγράφεις κάθε άλλη γενιά που θα πλάσει κάτι πιο όμορφο. Τι 'σαι λοιπόν; Θεός για να ορίσεις...

... Στο σταυροδρόμι του χρόνου το στεγνό από αγάπη, που πλήγωσε το φως της ανθρωπιάς και μάτωσε τη γαλήνη ώρα της ειρήνης, απλώνει πάλι του βρόγχους της η μοίρα να θηλιάσει τους λαούς. Τέντωσε το σχοινί της κι έβαλε πάνω του και την Ελλάδα ν' αναμετρηθεί μαζί της... Τότε αυτή η μια μπουκίτσα χώρα, με τη μια χούφτα λαό, στέκεται ρωμαλέα απέναντι σ' εκείνην. Πρόσωπο με πρόσωπο. Και δε φοβάται. Και τολμά για την τιμή της!...

Ο Κανταράς ήταν ένα πανέξυπνο τσοπανόσκυλο. Αντί κοπαδιού προβάτων είχε συνηθίσει να φυλάει με απαράμιλλη αφοσίωση και αυτοθυσία το σπίτι με όλα του τα υπάρχοντα και ό,τι ζωντανό κατοικούσε σ' αυτό. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν ακόμη αλεπούδες στα βουνά της Κεφαλλονιάς, και όταν έμπαιναν σε κοτέτσι έκαναν πραγματική σφαγή.

Το Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο πρώτο: Αμερική (Κέδρος 1972, ΄Αγρα 1993), που πρωτοδημοσιεύτηκε πριν από τριάντα επτά χρόνια (1964) στο περιοδικό «Ταχυδρόμος», αφηγείται τις περιπέτειες ενός πάμπτωχου Πελοποννήσιου αγρότη, ο οποίος στις αρχές του 20ού αιώνα επιχειρεί να εγκατασταθεί στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική, για να γλιτώσει από τις προαιώνιες στερήσεις, τη μοίρα του τόπου του. Το Συναξάρι, ήδη κλασικό έργο, έχει ήδη μεταφραστεί και εκδοθεί στη Γερμανία (Romiosini 1982), στη Γαλλία (Climats 1993) και στη Σουηδία (Ellerstoms 1997).

Η ιστορία ενός μαυρόγυπα, που διηγείται ένας από τους ουρανοκατέβατους, σχεδιασμένους μονοκοντυλιά αφηγητές, αναδεικνύεται κομβική. Στο νυχθημερόν παραμιλητό μιας διπλότυπης φιγούρας -όπου συνείδηση και γλώσσα αλληλοσπαράσσονται- παρακολουθούμε τον πυρετώδη περίπατο ενός συγγραφέα. Κάθε του βήμα κι ένας σωσίας, κάθε του στάση και μια μούντζα της μνήμης.

Δε θ' αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των μανάδων που γεννούσανε απάνω στο τραπέζι ή ανάμεσα σε δύο καρέκλες, όπως γεννήθηκα κι εγώ. Δε θ' αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των γυναικών που σήκωναν στην Κατοχή τους πεθαμένους απ' την πείνα, γιατί είχανε πιότερη δύναμη από τους άντρες. Σε όλη τους τη ζωή προετοιμάζονταν για ένα οδυνηρό τοκετό. (προμετωπίδα του βιβλίου)

Είχαν τον μύλο. Πήγαν στην Πάτρα, σε μάγισσες. Πήγαν στο Αγρίνιο. Πήγαν στο Μισολόγγι, στους γιατρούς. Το Μισολόγγι ήταν κέντρο εκείνη την εποχή. Τελικά, μετά δεκαοχτώ χρόνια γάμου έκαναν το πρώτο παιδί. ΄Εκαναν το δεύτερο. Αλλά αυτουνού το κεφάλι δεν έπηζε. Το απαλό. Του έφτιαξαν ένα κράνος από μολύβι. Πέθανε πέντε έξι χρονών. Και ο μυλωνάς πέθανε. Ξάπλωσε στη νεροτριβή, στην πλάκα, και πούντιασε. Εκείνη έκοψε τις γλώσσες των κοκόρων της να μη λαλήσουν πια. Να μην ακουστεί χαρά στην αυλή της. Εφτά χρόνια δεν έβαλε κεράσι ή σταφύλι στο στόμα της. Η πεθερά μου με έλεγε πάντο...

Όλοι θέλανε να δούνε το κεφάλι μας κρεμασμένο από τ' αφτί. Πρώτα μας ρίχτηκαν στα καλύβια. Μετά μας ρίχτηκαν οι Κερπινιώτες, μετά οι Γλανιτσιώτες, μετά οι Βαλτετσινικιώτες. Είχαμε γίνει βάρος, κουβαλάγαμε μαζί μας τη συμφορά για τους δικούς μας και για τους αντιπάλους μας. Τώρα, το Μάρτη του 1949, όλοι μας αντιμετώπιζαν σα να 'χαμε χολέρα. Όλο κυνηγητό και γιούχα. Έτσι λοιπόν θα πάμε ως την άκρη μικραίνοντας μικραίνοντας μικραίνοντας έτσι θα πάμε ως την άκρη της ζωής μας;

"Η ιεροτελεστία της σαββατιάτικης εξόδου άρχιζε στο σπίτι από νωρίς το απόγευμα. Λουσίματα, πλυσίματα και καθαρά ρούχα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Πρώτος πλενόταν ο πατέρας ο πατέρας, που τα Σάββατα σχολούσε λίγο νωρίτερα απ' τη δουλειά. Η μάνα είχε ήδη μπανιαριστεί πριν απ' το μεσημέρι. Το δικό μας πλύσιμο γινόταν στη σκάφη, εκεί μέσα στο δωμάτιο. Πρώτος ο μικρός, τσιτσιδωμένος κι αδυνατούλης, όλο να κλαίει για τις σαπουνάδες που του 'καιγαν τα μάτια. Και μετά εγώ, ο μεγάλος, σαν κάπως πιο σοβαρός. Και να τα μοσχομυριστά φανελάκια, τα καθαρά βρακάκια, οι καινούργιες κάλτσε...

"Με θαμπό πρόγονό του τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα, το "Εορταστικό τριήμερο" συμβολοποιεί εφιαλτικά μια πραγματικότητα..." ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ "Το βιβλίο σύντομο και με αρετές σεναρίου εξαιρετικού, συνθέτει μια ελληνική πραγματικότητα που συνυπογράφουμε και στο κεφάλι μας κινηματογραφούμε." ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ "Μήπως θα διακινδύνευα αν έκρινα ότι το βιβλίο της Ε.Σ. είναι, τελικά, βαθύτατα ηθικό;" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ "Υπάρχει χτίσιμο, οικονομία στο λόγο. Καμία "έκθεση", καμία μηχανιστική διαγραφή της πορείας των γεγονότων. Συμβαίνουν. Είναι μια επιτυχία." ΤΑ ΝΕΑ

Η ιστορία του Σέργιου είναι η ιστορία μιας γενιάς που κατόρθωσε να νικήσει τα θηρία και ηττήθηκε από τις ακρίδες. Δεκαετία του '60 προς το τέλος της. Χειμώνας, χούντα, στην πατρίδα του ήλιου. Μάης του '68, άνοιξη και ελπίδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έλληνας, φοιτητής - μετανάστης, ο Σέργιος βρέθηκε για σπουδές στην Ευρώπη. Όμως στα δεκαεφτά του πίστευε ότι «ξερή, αδελφέ, είν' η θεωρία και χλωρό το χρυσόδενδρο μόνο της ζωής». Δύσκολες εποχές, που σημαίνει οι πιο ωραίες αναμνήσεις και τα πιο ωραία γλέντια. Τότε, τουλάχιστον, αν και όπως πάντα μειοψηφία, τη βίωνε πιο ανώδυνα τούτ...

"Ο ταξιδιώτης" αποτελεί το αφήγημα με το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα, το 1945, ο Ε. Χ. Γονατάς.

Έξι ιστορίες που εκτυλίσσονται στη διάρκεια της δικτατορίας στο Βερολίνο. Οι πρωταγωνιστές, όλοι ανάμεσα στα 20 και τα 30, ζούνε τις δυσκολίες της ξενιτιάς και ορισμένοι της πολιτικής καταδίωξης μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο της πόλης που είναι μοιρασμένη στα δύο. "...Στο βάθος στεκόταν η πύλη του Βραδεμβούργου και ύστερα το σκοτάδι πίσσα. Κι όμως, ό,τι και να γινόταν σ' αυτή την πόλη, μέσα ή έξω από το Τείχος, απηχούσε μια παγκοσμιότητα. Διαισθανόσουν να περιβάλλεσαι από νήματα και καλώδια που ενώνανε τη μικρή σου αγωνία με τις τύχες του κόσμου." (από την ιστορία του Τάσο...