Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αναχωρώντας από τα οικεία γοητεύομαι από την πιθανότητα να μην είναι ο εαυτός μου, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τίποτα περισσότερο από μία σειρά αγκιστρώσεων· να πιάνεται από κάπου για λίγο και μη μπορώντας να μείνει εκεί, να ξεκολλάει χωρίς να αισθάνεται πώς τον διώχνουν... Να τριγυρίζεις χωρίς λόγο, να τρυπώνεις σε άβατα και να βγαίνεις με το κεφάλι σου να γυρίζει, να είσαι κάποιος που δεν ξέρει πώς να φερθεί -όταν τον πάνε π.χ. σ' ένα καφενείο με ναργιλέδες στο Κάιρο ή όταν βρεθεί για πρώτη φορά σ' ένα καπηλειό της Γλασκώβης γεμάτο μεθυσμένους εργάτες- και που έκπληκτ...

Τα αφηγήματα που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο αναφέρονται χρονικά στην εποχή της Αντίστασης και διαδραματίζονται κυρίως στον ορεινό χώρο των Αγράφων. Την άνοιξη του 1943 οι κατακτητές αρχίζουν ευρείας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Οι αντάρτες απαντούν με χτυπήματα αιφνιδιαστικά, μαζικά και αμέσως συμπτύσσονται σε βάθος, σε απρόσιτες πλεονεκτικές θέσεις. Οι Γερμανοί λυσσασμένοι ξεσπούν στα χωριά. Ακολουθεί φοβερή αναμέτρηση, όχι μόνο με τον εχθρό αλλά και με τα στοιχεία της φύσης. Και τότε φανερώνονται, σε όλο τους το μεγαλείο, τόσο οι αρετές των ανταρτών...

«Θα 'μουν εκεί στα δεκαπέντε δεκάξι μου, μέσα της δεκαετίας του '50, όταν άρχισα να σκέπτομαι ότι θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας. Κι όχι όποιος κι όποιος – κάτι μεταξύ Ντοστογιέφσκι και Χάμσουν...» Με το Έτσι κι αλλιώς... ολοκληρώνεται μια αφηγηματική τριλογία του Δημήτρη Γκιώνη, που άρχισε με το Τώρα θα δεις... (1995) και συνεχίστηκε με Το περίπτερο (1996). «Εκείνο που μ' ενδιέφερε, με τα δύο αυτά βιβλία, ήταν να δώσω, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, το κλίμα μιας εποχής, αυτό της μετεμφυλιακής Ελλάδας του 1950, με κάποιες εικόνες από την επαρχία (στο πρώτο) και την Αθ...

Το βιβλίο απαρτίζεται από τρία αφηγήματα: Σαλώμη, Η Φαρμακιάς και Το Υδροχαρές Γύναιον, όπου και στα τρία πρωταγωνιστούν γυναικείες φιγούρες. Τρία αφηγήματα με ένα πολύ προσωπικό και εκμυστηρευτικό ύφος γραφής.

Στη διάρκεια της ζωής μας αλλάζουν οι ρόλοι. Γινόμαστε παλαίμαχοι. Ο καθένας κάνει τον απολογισμό του, και η ώρα της απόδοσης του λογαριασμού πλησιάζει... Έτσι όπως φυτεύεις ένα δέντρο, πιάνει η ρίζα στο χώμα και κείνο βγαίνει στον αέρα και στο φως. Το παρακολουθείς, το ποτίζεις, στέκεσαι ξάγρυπνος στο μεγάλωμά του και παρακαλάς να είσαι πάντοτε πλάι του γερός και να το φροντίζεις. Μα στο βάθος ξέρεις.... Μια μέρα, το δέντρο σου πρέπει να σταθεί όρθιο, δίχως εσένα στο πλάι του....

Τα κείμενα που απαρτίζουν το βιβλίο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ένα ιδιότυπο οδοιπορικό. Είναι σημειώσεις - με κάθε μορφή λόγου - ενός συγγραφέα εντυπώσεων που ανατρέχει σε μια μεγάλη παρακαταθήκη. Με ιμπρεσσιονιστική όσο και λογική επεξεργασία του υλικού, η διαδρομή αυτή παράγει λόγο που άλλοτε έχει το χαρακτήρα αφηγήματος ή χρονικού, άλλοτε μορφή ποιητικής σπουδής ή ευσύνοπτου στοχαστικού αφορισμού. Γραφή που ταμιεύει την έκπληξη και το σαρκασμό, και αναδεικνύει οπωσδήποτε τον πνευματικό χαρακτήρα των πραγμάτων.

Οδοιπορικό αναζήτησης της άγνωστης εικόνας πίσω από τα κατασκευασμένα προσωπεία των συναλλαγών και των σχέσεων. Συναντήσεις με αληθινούς και κατασκευασμένους ανθρώπους με αληθινές και κατασκευασμένες σκέψεις. Ένας περίπατος στον κόσμο με τις μάσκες των ζωντανών. Ένας περίπατος στον κόσμο πίσω από τις μάσκες. Ένας περίπατος στον κόσμο της απουσίας της Μνήμης, τον κόσμο που έφυγε από τον κόσμο και περιφέρεται έξω από τον χρόνο μέσα στις μνήμες των ζωντανών. Ένα οδοιπορικό που θυμίζει μασκαρεμένο παιχνίδι ευγενών ανθρωποφάγων.

"Όταν αποφάσισα για πρώτη φορά να γράψω, ή κυριολεκτικώτερα να καταχωρήσω τα όνειρά μου στο "Ονειρολόγιό" μου, όπως ακριβώς ένας άλλος θα καταχωρούσε τις σκέψεις του στο "Ημερολόγιό" του, το έκανα με τη σκέψη, ότι ο σουρρεαλισμός παρ' όλα τα σημαντικά επιτεύγματά του στη λογοτεχνία και περισσότερο στις εικαστικές τέχνες, δεν παύει μολαταύτα να είναι, τουλάχιστο εν μέρει, μια ηθελημένη προσπάθεια πρωτοτυπίας στην έκφραση. Δεν νομίζω δηλαδή ότι ο πρωτότυπος αυτός όντως τρόπος εκφράσεως είναι απόλυτα αποτέλεσμα "ψυχικού αυτοματισμού" κατά τον ορισμό του Andre Breton. Στις εικα...

Ίσως, για όλα αυτά που θα διαβάσεις αναγνώστη, μπορεί με μια λέξη να οριοθετούν "ψυχογράφημα" του συγγραφέα. Προσπαθεί περισσότερο με τα μάτια της ψυχής να δώσει αυτά, που είδε, που τον άγγιξαν, που τον συγκίνησαν. Ακόμα και τα ιστορικά δρώμενα που εκθέτει, ο παράγοντας αυτός κυριαρχεί, όπως και η ανάλυση του ανθρώπινου στοιχείου πάνω από όλες τις καταστάσεις που δημιουργούνται καθορίζει νομοτελειακά την εξέλιξή τους.