Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποιητική συλλογή "Τόσο ήθελε το στήθος" μιλάει την ανθρώπινη περιπέτεια, επικαλούμενη τη δυναμική της σωματικότητας του Λόγου. Πρόκειται για εκχώρηση άνευ όρων, με την προσδοκία να οικοδομήσει τη Φωνή του Ποιητή, μέσα από τις αρχετυπικές στιγμές της ανθρωπότητας, τον έρωτα, τον πόνο, τη μνήμη, τον φόβο, την επιθυμία, την ενοχή.

Δεν είμαστε οι Κρεολοί της Νέας Ορλεάνης ούτε και ποιητές ωχροκίτρινα και μικρά τα άνθη μας δεν είμαστε φάροι ούτε γυναίκες το κορμί μας στάζει κόλλα πολύτιμη αρρώστια δεν ζούμε στις θάλασσες δεν υπάρχουν ορίζοντες· βλέπεις τα οπληφόρα ζώα; Εδώ δεν είναι μια πόλη πουθενά δεν είναι μια πόλη ούτε λιμάνι πουθενά δεν είμαστε οι αυτόχειρες που αγαπήσαμε

...Στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα κατακτώνται. Για τον λόγο αυτό έχουν αξία. Αν δεν ανέβεις στο βουνό πώς θα δεις τη θέα; Χωρίς αγώνα τι ακριβώς ζητάς ν’ απολαύσεις; Δούναι και λαβείν τα πάντα. Τίποτα δε χαρίζεται...

Ο ποιητής Εκεί, στη μέση της μεγάλης οδού ας σταθεί ο Ποιητής. Σηκώνοντας τα χέρια ψηλά να φωνάξει δυνατά τους στίχους του: "Και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους".

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Τι ονειρεύτηκα λέτε; Τότε που ήμασταν άνθρωποι ακόμα.

ΒΑΛΣΑΜΟ ΣΚΕΨΕΩΣ Βάλσαµο η σκέψη σου ταξιδευτής γρήγορος κλείνει τις αποστάσεις βρίσκει τους δρόµους. Βάλσαµο η φωνή σου τραγουδάει τις νύχτες βάλσαµο το χάδι σου ακουµπάει τα πράσινα φύλλα. Βάλσαµο το φιλί σου δροσίζει τα χείλη µου.

Στον απόλυτο έρωτα οι εραστές δεν μπαίνουν σε σίγαση... Ξεγελιέται η καρδιά μονάχα, σαν αντέχει τα όνειρα κόντρα στις σκληρές πραγματικότητες.

ΕΡΕΙΠΙΑ Ήμουν αηδόνι κι έγινα νοτιάς με τ’ άστρο στη χούφτα άγγελος λησμονιάς γιασεμί της ασβεστωμένης εκκλησιάς σου φιλί άχραντο της σκέψης σου Αυγουστιάτικο μεθυσμένο φεγγάρι μισάνοιχτο παραμύθι στην καλντέρα της καρδιάς σου. Ήσουν παιδί κι ενηλικιώθηκες σε μια νύχτα όταν έφυγαν τα πετροχελίδονα για πάντα. Ψυχή μου, δεν συστεγάζονται τα ερείπια.

Γη των ωραίων λογισμών μπρούτζινη στον πυρετό του θέρους μοίρα ανέμου στα γαλανά σου άρμενα με το τραγουδισμένο αίμα στα φουσκούνια στους καλαμιώνες σου εστίλβωσες την πέτρα.

Οι "Μικρές απολογίες" είναι μια βιωματική ποιητική συλλογή που απευθύνεται σε αναγνώστες που αναζητούν μια "προσωπική" προσέγγιση σε θέματα άλλοτε απλά κι άλλοτε πολύπλοκα, καθώς για τον καθένα ορίζονται διαφορετικά έννοιες όπως ο έρωτας, η αγάπη, η πίστη, η συντροφικότητα, οι ενοχές καθώς και η αποξένωση. Μια έμμεση εξομολόγηση ή και άφεση αμαρτιών, που θέλησε ο Πάνος Μαυρομμάτης να μοιραστεί, ελπίζοντας ότι σε αυτό το ταξίδι θα συναντήσει κι άλλους συνοδοιπόρους. Ξέρεις, στην παλιά μας γειτονιά συνάντησα εκείνα τα παιδιά που δεν υπάρχουν πια και λυπήθηκα πολύ γιατί...

Ανοιχτή πληγή είναι ο άνθρωπος στη γέννησή του. Κινδυνεύει να μολυνθεί ή να αιμορραγήσει. Μα πιο πολύ κινδυνεύει να προδώσει με τη θέα του την αλήθεια που φέρει και να εξοντωθεί. Μεγαλώνοντας θωρακίζεται. Κολλάει πάνω του όσα κομμάτια συναντά στο διάβα του, συνθέτοντας την πανοπλία του. Κι όταν την ντυθεί ολότελα, έχει σχεδόν ξεχαστεί ποιος ήταν. Δισεκατομμύρια πανοπλίες διασχίζουν τον κόσμο καθημερινά. Και κανείς δεν ξέρει, ούτε κι οι ίδιοι αυτοί που τις φορούν, ποιος κρύβεται μέσα τους.