Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το πρώτο ποιητικό βιβλίο της συγγραφέως. Η γνώση και το θαύμα της ζωής.

Με εντυπωσιακή, πρώτη εμφάνιση, το πρώτο της βιβλίο ποίησης.

Η ποίηση είναι μαλακή, παρά την σκληρότητα των λέξεων, πολύχρωμη, παρά το φαιό των γεγονότων, μελωδική μέσα στους κρότους των εξαθλιώσεων, αλλά, κυρίως, σύντομη και διεισδητική τόσο που μας απαλλάσσει από τους εγκλωβισμούς μας και μάς αποδίδει σ’ έναν κόσμο που η αντίληψή μας είναι αδύνατο να αποκαλύψει...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Τελικά ο Θάνατος έχει πολλά ποδάρια. Αιώνιος πεζοπόρος και δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Μα κι η Ζωή καραδοκεί. Έμπειρη κυνηγός Τον τουφεκάει στους δρόμους. Υ Γ . Βέβαια μπορεί και να 'ναι η Ζωή μικρό θηλαστικό που κρύβεται στις φτέρες. Κι ο Θάνατος εκείνο το πικρό χορτάρι που βάνει στην πίτα η γιαγιά μου.

Πεζοποιήματα γραμμένα με ροή συνείδησης που μοιάζουν με ραψωδία. Στίχοι συνθέτουν εσωτερικά γράμματα, χωρίς απαραίτητα να σταλούν σε κάποιον αποστολέα. Η αυτόματη γραφή του κειμένου, λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά στην γραφή και ίσως στο ανάγνωσμά του, μιας και οι λέξεις μπορούν και μεταμορφώνουν τα συναισθήματα και να αλλάζουν την ψυχική σύσταση.

13. Ένα χλομό πανί άσπρο της νύχτας πιόνι σε θέση αναμονής παράξενα που λιώνει! αθόρυβα που στάζει! σαν το σφιχτό σχοινί μοιραία ταπεινώνει το σώμα της φωνής παιδί και με κοιτάζει του πόνου η απειλή τα κύτταρα ματώνει μιας στείρας προσμονής θλιμμένα με σκεπάζει ένα χλομό πανί. ("Ο θάνατος της Παρθένου" / "The Death of the Virgin", 1564)

"Όμορφος είναι ετούτος ο κόσμος, πανέμορφος, με τις χαρές και τις λύπες του, τις γλύκες και τα φαρμάκια του, τον ήλιο και το φεγγάρι... Λένε -κι όποιος μπορεί το πιστεύει- ότι Αυτός που τον έφτιαξε, όταν τον είδε, δάκρυσε, παραλόγισε και, ίσως, πέθανε απ' την πολλή χαρά του.

Η EΚΛΕΙΨΗ ΕIΝΑΙ ΜIΑ ΜΟΡΦH ΣΥΖΥΓIΑΣ Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη Λίγο μετά θα αρχίσω Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο του χωρίς. (Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο σου στέλνω την καληνύχτα μου δεν μπορείς να το δεις;) Να συγχωρήσω τον χρόνο μια ροζ ανταύγεια στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί θυμίζεις νερά.

Η ΟΜΙΧΛΗ Η ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα. Και τι όμορφα, τι ωραία να κρύβεσαι μέσα της! Τι ευχάριστα να περπατάς τώρα στους δρόμους της πόλης! Να μη βλέπεις πια θλιμμένα πρόσωπα, σε κάδους βρόμικους, σε αδειανούς σταθμούς και παγερές πλατείες! Τι ωραία να ζεις μέσα στο όνειρο της ομίχλης και να ελπίζεις, έστω, για άλλες πολιτείες!

ΣΥΓΓΝΩΜΗ Ας ζητήσουμε όλοι Κοιτώντας τον Ήλιο... Ένα μεγάλο συγγνώμη... (με φιλότιμο) Στο χώμα και στη θάλασσα Στη Γη ολόκληρη κι αυτούσια. Με το τρία... (τσάμπα είναι)