Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα εγχειρίδιο ζωολογίας, αν και σε αυτό εμφανίζονται νυφίτσες, καλαμάρια, κοάλα, φάλαινες, κατσίκες. Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα εγχειρίδιο γεωγραφίας, αν και σε αυτό περιγράφονται νησιά, βουνά και θάλασσες. Αυτό το βιβλίο πραγματεύεται σύγχρονους μύθους με πρωταγωνιστές μοντέρνους ήρωες - δυο εραστές και όσα τους ενώνουν.

Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει την Α΄ & Β΄ ανθολογία με εκατοντάδες επιγράμματα, κείμενα μικρά και μεγάλα, μονόστιχα, θεατρικά έργα (4), διακόσια ποιήματα και μία μυθοπλασία-ιλαροτραγωδία που εξελίσσεται το 350 π.Χ. στα ιερά μέρη της περιοχής που μεγάλωσα, στους πρόποδες του Κιθαιρώνα. Όλα αυτά υποκρύπτουν έναν ελλοχεύοντα συμβολισμό, άλλοτε εμφανή, καθαρά αναδυόμενο και άλλοτε καλυμμένο που απαιτεί μία δεύτερη προσεκτική ανάγνωση. Ο στοχασμός είναι το κυρίαρχο στοιχείο του έργου, που θέτει τα ερωτήματα και από αυτά παίρνει τις απαντήσεις, τα συμπεράσματα λογικά και παράλογα,...

Ένας μισοκατεστραμμένος... μα άθικτος πάπυρος. Σατυρικό δράμα δίχως τέλος... ο Σοφοκλής απών. Ένα χαμένο κοπάδι βοδιών. Μία κατασκευή μουσικού οργάνου. Παιχνίδια θεών, τραγούδια Σειληνών. Ποιος είναι ο κλέφτης; Ποιος θα δώσει τη λύση; Ένα τέλος... Ομηρικό.

Τα καταγεγραμμένα λόγια στις εδώ σελίδες δεν είναι της συγγραφέως. Αλλά είναι καταστάλαγμα σοφίας και πείρας συνανθρώπων μας. Λόγια τα οποία η συγγραφέας τα συναντούσε στην καθημερινότητά της, τα φύλαγε, τα ξαναδιάβαζε τα έκρινε, και στοχαζόταν πάνω σε αυτά.

Όπως μαρτυρούν όσοι τον γνώρισαν, ο Κώστας Βάρναλης αγαπούσε πολύ το καφενείο, που το έβλεπε σαν το αντίστοιχο της αγοράς των αρχαίων Αθηναίων, αλλά και την ταβέρνα, σαν χώρο συλλογικής ευωχίας. Τα χρονογραφήματα του τόμου αυτού τοποθετούνται ακριβώς σε αυτούς τους δύο πόλους: την ταβέρνα και το καφενείο, και βέβαια τα συμπαρομαρτούντα: τον καφέ και το τσιγάρο, το πιοτό και το φαγητό, τα συμπόσια και τις παρέες των φίλων. Ο Νίκος Σαραντάκος, επιμελητής και σχολιαστής των "Χρονογραφημάτων" και των λοιπών άρθρων του Κ. Βάρναλη που αποθησαυρίζονται από το 2013 για τις εκδόσ...

... Και μία συνουσία είναι η σχέση μας, με τα πάντα· γεμάτη χυμούς. Βάλαμε τον εαυτό μας να τη δαμάσει και χάσαμε τα πάντα στη τρίτη δεκαετία της ζωής μας. Αλλά από το στερητικό «πάντα» μέχρι το υπάρχον "τίποτα" δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής· ούτε έξοδος κινδύνου· ποτέ· και ούτε στη νύχτα: μια νύχτα πάντα υπέροχη που τώρα πια δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα· ούτε να ωραιοποιήσει: με μαραμένες πούτσες, κρεμασμένα βυζιά, πεσμένους κώλους, και ελλειπτική δυνατότητα επικοινωνίας. Αυτοί που κοινωνούσαμε φύγανε, και εμείς βλακωδώς ίσως, επιμένουμε εδώ, περιμένοντας το ανύπαρκτο με σφρ...

Με το βιβλίο αυτό που αρχικά γράφτηκε και παρουσιάστηκε ως θεατρικό αναλόγιο, ο Ευριπίδης Γαραντούδης απευθύνεται στον Γιώργο Σεφέρη, για να του υπενθυμίσει το ποίημά του "Με τον τρόπο του Γ.Σ." (1936) και ιδίως τον περίφημο στίχο του "Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" και να τον πληροφορήσει για την τύχη τους, ύστερα από τον θάνατο του ποιητή. Μέσα από τον "διά-λογο" με παρέμβλητα στην αφήγηση σεφερικά κείμενα, καθώς και ποιήματα και κείμενα άλλων συγγραφέων, ο αφηγητής αναλογίζεται τη σύνδεση του στίχου με το διαχρονικό βίωμα των Ελλήνων ποιητών για τον τόπο τους...

Η "Προσωρινή Οικογένεια" σας καλοσωρίζει. Εδώ θα βρείτε το σπιτικό που δεν είχατε ποτέ. Επιγραφή μέσα σε κάδρο. Πόσο θα ήθελα να μην το είχα δει ποτέ. Πόσο θα ήθελα να βρω τους πραγματικούς μου γονείς, να τους τιμωρήσω, που με άφησαν σε μία έρημο χωρίς όαση. Τι θα πει "Προσωρινή Οικογένεια"; Τι θα πει Προσωρινό Σπιτικό; Πόσο καιρό διαρκεί αυτό το προσωρινό; Γιατί από τότε που με θυμάμαι προσωρινά ζω εδώ μέσα, προσωρινά κλαίω και προσωρινά ελπίζω. Και μετά σιωπή. Και μετά φωνές. Όλα προσωρινά. Τόσα προσωρινά που έχουν γίνει μόνιμα. Καθημερινοί εφιάλτες της καθ...

Βυθισμένος σε μία ασπρόμαυρη ρουτίνα έψαχνα έναν έρωτα, που θα έδινε και πάλι χρώμα, πνοή και ζωντάνια στη ζωή μου. Έναν έρωτα, που θα κάλυπτε το συναισθηματικό κενό που επικρατούσε στην ψυχή μου. Έναν έρωτα, που θα με γέμιζε και θα με ταξίδευε. Τότε συνάντησα εσένα! Μόνο που η ζωή είχε άλλα σχέδια για εμάς. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ, πως η δική μας ιστορία θα εξελισσόταν τόσο διαφορετικά από εκείνη που είχα στο μυαλό μου. Ο δικός μου έρωτας έμεινε στο περίπου, στο παραλίγο, στο ανεκπλήρωτο. Ένας έρωτας, χωρίς μέση και τέλος, μα με μια μονόπλευρη αρχή. Ένας έρωτ...

Η "Μηλιά μου αμίλητη" είναι η ποιητική αναψηλάφηση ενός συνταρακτικού συμβάντος που έλαβε χώρα σε κάποιο χωριό της Μάνης, πριν από ενάμιση αιώνα. Την ιστορία μου την αφηγήθηκε η μουσικός Δήμητρα Τρυπάνη, ζητώντας μου να ετοιμάσω ένα κείμενο, με το οποίο θα συλλειτουργούσε η μουσική της, στην "παράσταση ήχου" που σχεδίαζε. Δοκίμασα να σκεφτώ και να νιώσω όπως (ενδεχομένως) σκέφτηκαν και ένιωσαν όλα τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν στο δράμα του 19ου αιώνα, τόσο μακρινό αλλά και τόσο οικείο : η κοπελιά που τόλμησε να αγαπήσει έναν ξενομερίτη, εκτός γάμου, ο πατέρας, η μάνα, τα α...

Ο Ηλίας Βενέζης (Αϊβαλί, 4/17 Μαρτίου 1904 Αθήνα - 3 Αυγούστου 1973), στα πενήντα χρόνια (1924-1973) της πλούσιας συγγραφικής παραγωγής του, εξέδωσε, όσο ζούσε, είκοσι δύο βιβλία: επτά συλλογές διηγημάτων, τέσσερα μυθιστορήματα, ένα θεατρικό έργο, τέσσερα ταξιδιωτικά και έξι ακόμα έργα ("αφηγήσεις" και "χρονικά"). Δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο το τελευταίο βιβλίο που είχε ετοιμάσει, το "Μικρασία, χαίρε", το οποίο κυκλοφόρησε λίγο μετά τον θάνατό του. Μεγάλο, ωστόσο, μέρος του έργου του παραμένει ακόμα διάσπαρτο στον Τύπο (ημερήσιο και περιοδικό), με συνέπεια, πενήντα πέντε...

Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι: Να βγούμε από τα κλισέ! Να μη θεωρούμε τις ντοπιολαλιές οπισθοδρόμηση, αμορφωσιά, "χωριατίλα". Να τις θυμηθούμε! Οι μεγαλύτεροι να νοσταλγήσουν, να νιώσουν... Οι νεότεροι να μάθουν, να εξελιχθούν, να έρθουν κοντά με την ιστορία, τις ρίζες, τη συνείδηση. Οι υπόλοιποι Έλληνες, όπου κι αν βρίσκονται, να γνωρίσουν, να συγκρίνουν και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ... Να ευθυμήσουμε! Να γελάσουμε, να ψυχαγωγηθούμε, να διαβάσουμε τις ιστορίες, να μεταδώσουμε το γέλιο μας. Η Καραγκούνικη γλώσσα καταδεικνύει μέσα από καθημερινές ιστορίες που καταγράφονται, τη νοο...

"Θέλω να με πας στα πανηγύρια" Σ' αυτά τα τριήμερα που τραγουδάει η Ξανθή Περράκη ακόμη κι όταν δεν τραγουδάει, με χάρτινα τραπεζομάντιλα μες στη λίγδα, να καθίσουμε κάτω απ' τα ηχεία, να μην ακούς αυτά που σου λέω και να μην καταλαβαίνω αυτά που μου λες. Να είναι της Παναγιάς ανήμερα και να 'χει κλάψει η εικόνα και να 'χουν βγει τα φιδάκια να γλείψουν τα δάκρυα και νά 'χουν μοσχοβολήσει τα κρινάκια. Όλα να 'ναι νάι νάι νάι κι εσύ ο πιο Παναγιώτης, γιατί θα σ' έχω ξεματιάσει αποβραδίς με λάδι και αλάτι και θ' αστράφτεις σαν πάλκο. Κι όλο θα φέρνεις μπίρες κουτάκια με το εύ...

Όταν φράξουν όλοι οι δρόμοι, όταν χαθεί η λογική, όταν τα μικρά δρομάκια του μυαλού, τα σοκάκια του μυαλού, τα πλημμυρίσουν χείμαρροι, όταν χωρίς να το καταλαβαίνεις δεν θέλεις να προσπαθήσεις, τότε... Τότε ζητάς να απαλλαγείς οριστικά από τον μάταιο αυτόν αγώνα που στην πραγματικότητα δεν έδωσες ποτέ! Δέκα διαφορετικές ζωές - Δέκα διαφορετικοί άνθρωποι. Ένας και μοναδικός απολογισμός. Η ζωή είναι μια τούρτα

... μπορεί να έχασα τον δρόμο στο ταξίδι μου και τα φτερά μου να σακατεύτηκαν.... να αναζήτησα την ανάπαυση, την ησυχία στην αλμύρα, τη σταθερότητα κυματοσμιλεμένων βράχων... Μα είναι γραμμένο στο σκαρί μου και στη φύση μου... Εγώ να πετώ και να ταξιδεύω... Τα φτερά μου ποτέ δεν ξέχασαν να με οδηγούν σε τόπους που ονειρεύομαι ακόμα και όταν θολώνει η πυξίδα μου... Να πετώ και να ταξιδεύω...

Τα αινίγματα της πριγκίπισσας Τουραντότ δεν απαιτούν κατ' ανάγκην τη λύση τους. Όμως, αυτή δεν παύει να θέτει συνεχώς τα αινίγματά της προς λύση. Ο μύθος της πριγκίπισσας παύει να υπάρχει, από τη στιγμή που τα αινίγματά της βρίσκουν τη λύση τους... Θα υπήρχε, όμως, μύθος ευθύς εξ αρχής, αν αυτή δεν έθετε προς λύση τούτα τα αινίγματα; Αν δεν διακινδύνευε την εύρεσή της; Σε κάθε περίπτωση πάντως, η όποια απομυθοποίηση ούτε ταυτίζεται με την απαξίωση, ούτε τη συναποτελεί, ούτε καν τη συνεπάγεται... Η απομυθοποιημένη πριγκίπισσα δεν χάνει το παραμικρό από τη γοητεία της, δεν π...

Η "Σκλήθρα", με τον αμφίσημο τίτλο της, είναι η πρώτη λογοτεχνική απόπειρα της Ράνιας Καραχάλιου. Αμφίσημο είναι και το περιεχόμενο του βιβλίου, καθώς κινείται αβίαστα από τη σφαίρα του αυτοβιογραφικού-μυθοπλαστικού στη σφαίρα του μεταμοντέρνου σουρεαλιστικού λόγου, επιτυγχάνοντας μια ενδοσκοπική και συνάμα εξωστρεφή γραφή. Το χιούμορ -ενίοτε σκοτεινό- και φυσικά ο αυτοσαρκασμός καρυκεύουν το κείμενο και χαμογελούν συνωμοτικά στον/την αναγνώστη/τρια. [...] Ήμουν μικρή, πολύ μικρή, όταν μου πρωτοψιθύρισες θα σε συντροφεύω εσαεί. Καθότι λόγο δεν μ' άφησες να 'χω στη δήλω...