Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γεια σας. Με λένε Φωτεινή Αντύπα και είμαι δώδεκα χρόνων και κάτι μηνών. Πηγαίνω στην πρώτη Γυμνασίου και ζω με τον μπαμπά μου και τον αδελφό μου, τον Βασίλη, σε μια γειτονιά της Αθήνας. Σε λίγες μέρες είναι τα γενέθλια της μαμάς. Αν ζούσε, θα γινόταν τώρα σαράντα χρόνων. Δεν ξέρω πόσο καλά τη θυμάμαι. Δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά αν τα μάτια της ήταν γαλάζια ή πράσινα, αν ήταν ψηλή ή κοντή -εμένα έτσι κι αλλιώς μου φαινόταν πολύ ψηλή γιατί τότε ήμουν μικρή- ή πόσο μακριά ήταν τα μαλλιά της. Θυμάμαι όμως ότι ήταν πορτοκαλιά, ναι, δε λέω ψέματα, η μαμά μου είχε πορ...

Ο Σουζ Ανέτ, διάσημος σχεδιαστής παπουτσιών και η γυναίκα του Ντόφλ Παντ, περιμένουν με λαχτάρα, κάνοντας όνειρα για το μέλλον, τη Σαγιόν, το πρώτο τους παιδί. Τι συμβαίνει όμως στη ζωή τους, όταν το κοριτσάκι τους γεννιέται με δυο παχουλά, μακρουλά και παράξενα δάχτυλα ποδιών; Τι λέει ο κόσμος και πόσο δύσκολο είναι για τον Σουζ Ανέτ να σχεδιάσει ένα παπούτσι που θα χωράει τα δάχτυλα της μικρής του; Και αν εκείνη θέλει να περπατάει συνέχεια ΧΩΡΙΣ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ; Ένα παραμύθι για ένα διαφορετικό κορίτσι που καταφέρνει να επιβιώσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε ένα κόσμο φ...

Δυο παράλληλες ιστορίες με κεντρικό ήρωα τον εντεκάχρονο Γιάννη, ο οποίος είναι αδελφός στη μια ιστορία και φίλος στην άλλη. Η αδελφή του Γιάννη, η Σόφη, μια κοπελίτσα με ανορεξία και ο φίλος του Γιάννη, ο Διονύσης, θα σας οδηγήσουν σε μια αλληλένδετη περιπέτεια γεμάτη αγωνία, δράση, μυστήριο και αρκετό χιούμορ. Μη χάσετε αυτές τις δυο αλληλένδετες ιστορίες.

Η ηρωίδα του βιβλίου, μετά τη μετακίνηση της οικογένειάς της σε άλλο τόπο, αλλάζει σχολείο και βλέπει ότι η νέα της δασκάλα είναι το αντίθετο της καλοδιάθετης κυρίας Ελπίδας, που άφησε πίσω της. Η ζωή στην τάξη είναι ένα καθημερινό μαρτύριο, μια και κυριαρχούν η αυστηρότητα και η ξερή γνώση. Κι όμως, ξαφνικά, με αφορμή ένα τριαντάφυλλο χωρίς κοτσάνι, όλα αλλάζουν. Η στεγνή και κουραστική δασκάλα τους μεταμορφώνεται σε ευχάριστη και φιλικά δημιουργική. Πώς, με ποιον τρόπο; Αυτό είναι ίσως το συναρπαστικότερο μέρος της όλης ευρηματικής ιστορίας. Και ίσως το πιο σημαντικό είνα...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το "δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα". Φυσικά και μπορώ. Το κάνω ήδη με μεγάλη επιτυχία και θα συνεχίσω να το κάνω. Πολύ θα ήθελα να πίστευα στη μία και μοναδική αγάπη και στο ότι ο καθένας βρίσκει μία και μόνη φορά στη ζωή του "το άλλο του μισό". Όμως δεν το πιστεύω. Πιθανόν να μην είμαι τόσο ρομαντική όσο κάποιοι άλλοι, γιατί είμαι βέβαιη ότι εκεί έξω υπάρχει σίγουρα για μένα κάποιος καλύτερος και καταλληλότερος απ’ ό,τι εσύ. Απλά δεν τον έχω συναντήσει ακόμα. Και μέχρι να τον συναντήσω, δεν μπορώ παρά να ανακυκλώνω στο μυαλό μου τη δική μας ι...

Τί είναι στα αλήθεια η αγάπη αναρωτιώταν η Ναταλία; Ωσπου μια μέρα της χτύπησε την πόρτα... Τα πρώτα σκιρτήσματα στα μαθητικά θρανία με πολύ χιούμορ και ευαισθησία...

Η ζωή δεν έρχεται πάντα όπως την περιμένεις. Αυτό ανακάλυψε το μικρό κουτί του γάλατος. Από αλλού ξεκίνησε -από το δάσος, ως ένα χαρούμενο και γερό κομμάτι ξύλο- και αλλού κατέληξε... Στο ψυγείο, μαζί με ζαρζαβατικά, χυμούς, γιαούρτια και ένα μπαγιάτικο πασχαλινό αυγό. Όταν όμως η πολύξερη ντομάτα τού μίλησε για την ανακύκλωση, το μικρό κουτί του γάλατος ξαναβρήκε την αισιοδοξία του. Και άρχισε να ονειρεύεται μια νέα, καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ζωή...

... Πιο πολύ μας πειράζει ο κυρ Θόδωρος. Είναι μόνιμος πελάτης, γιατί η θεία του 'χει νοικιάσει ένα μικρό δωματιάκι δίπλα στο σπίτι πολύ φτηνά επειδή δεν υπάρχουνε δουλειές κι ο κόσμος δύσκολα τα φέρνει βόλτα. Η θεία είναι καλή, ξέρει από φτώχεια και ποτέ δεν ζητάει πρώτη το ενοίκιο, καταλαβαίνει πότε υπάρχουν λεφτά και πότε όχι! Ο κυρ Θόδωρος όπου υπάρχει δουλειά τρέχει εργάτής παντού, το βράδυ στην ταβέρνα είναι άλλοτε χαρούμενος άλλοτε με κατεβασμένο κεφάλι. "Τι χαμπάρια Θοδωρή;" "Φτώχεια κυρά-Μαρία άστα να πάνε... φέρε κάνα κατρούτσο να πιούμε να πάνε κάτω τα φαρμάκι...

Ο στρατηγός Γιάννης και η λοχαγός Έρση αναλαμβάνουν μια σπουδαία μυστική αποστολή. Να κάνουν τη γιαγιά να χαμογελάσει ξανά. Από τότε που έφυγε ο παππούς η γιαγιά δεν φτιάχνει πιτούλες, δεν λέει παραμύθια και δεν γελάει όπως παλιά. Τα εγγονάκια της αναλαμβάνουν δράση και, επιστρατεύοντας την εξυπνάδα, το ταλέντο και κυρίως την αγάπη τους, βρίσκουν το γιατρικό! Ένα τρυφερό και χρήσιμο βιβλίο, το οποίο μας μιλάει για την απώλεια με τον πιο όμορφο τρόπο, γιατί όλα τα παιδιά έχουν χάσει κάτι αγαπημένο, ή πρόσωπ,ο ή ζωάκι, ή παιχνίδι.

Ένα μικρό ελατάκι ζει στο δάσος, κάτω από τα γέρικα κέδρα που το αγαπούν, το προστατεύουν και το έχουν σαν παιδάκι τους. Ένα όμορφο αλεπουδάκι ζει κι εκείνο στο ίδιο δάσος. Δεν έχει κανένα να το νοιαστεί, όμως καυχιέται πως κατάφερε να γίνει ο πιο ατσίδας κυνηγός πουλερικών όλης της περιοχής. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, δύο επισκέπτες, μια κουτσομπόλα κίσσα κι ένας μικρούλης άγγελος με σπασμένο φτερό, θα εμφανιστούν στο δάσος κουβαλώντας ο καθένας το δικό του μήνυμα. Αυτοί οι επισκέπτες θα σταθούν η αφορμή για τις δύο ιστορίες του βιβλίου, που μπορεί να μη μοιάζουν σ' όλου...

Διαβάζοντας Παπαδιαμάντη στις μέρες μας, γνωρίζουμε όχι μόνο έναν κόσμο που φεύγει, αν δεν έχει κιόλας φύγει, αλλά προπάντων μια στάση ζωής, έναν τρόπο να βλέπουμε γεγονότα, ανθρώπους και καταστάσεις στην κάθε φορά επίκαιρη πραγματικότητα. Πώς βιώνεται π.χ. η μετοχή στην ανθρώπινη κοινότητα, η συμπάθεια στη σχέση των ανθρώπων με τα ποικίλα δεινά τους, η διάκριση και επιλογή ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο. Μια στάση ζωής σμιλεμένη μέσα από αιώνες παράδοσης και πολιτισμού, στέρεη και πάντα πολύτιμη. Θησαυρός που μπορούν να τον ανακαλύψουν και οι καινούριες γενιές μέσα στ...

Να σκύβει κανείς πάνω σε κάποια διηγήματα του Παπαδιαμάντη και να προσπαθεί, ακόμα μια φορά, να τα κάνει προσιτά στις νεότερες γενιές, είναι ένα εγχείρημα ιδιαίτερα λεπτό, με ποικίλες παγίδες στην πραγματοποίησή του, αλλά και με πλούσια ανταμοιβή από την προσέγγιση του θησαυρού που κρύβεται στη γραφή και στη ψυχή του μεγάλου δημιουργού τους. Είναι πραγματικά εκπληκτική η ανθεκτικότητα των παπαδιαμαντικών κειμένων στις πολλαπλές και λεπτομερειακές αναγνώσεις, όσες χρειάζονται για να καταπιαστεί κανείς με τη μεταφορά τους σε απλούστερη γλώσσα. Όχι μόνο κρατούν πάντα και κάποι...