Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα ευχάριστο θεατρικό έργο με ένα πολύ σοβαρό μήνυμα - προστασία της φύσης!

Από ένα κιτρινισμένο και φθαρμένο γράμμα και δυο-τρεις σελίδες ημερολογίου, θυμήθηκα τη μάνα-Σιμέλα. Έτσι τη φώναζαν σ' όλο το χωριό. Ήρθε από μακριά στον τόπο μας. Έγινε η καλύτερη φιλενάδα των γιαγιάδων μας. Συγκινούμαι όταν γράφει "Μάνα" με κεφαλαίο Μ, όπως γράφουμε το όνομα του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων. Και η μάνα πρέπει το ίδιο, γιατί είναι το Α και Ω της ζωής μας. Μια ύπαρξη διψασμένη για αγάπη η μανα-Σιμέλα. Πολύ τη στερήθηκε, ζώντας σε καιρούς δύσκολους, κάνοντας το καλό στους άλλους. Έξυπνη και δημιουργική, δε γονάτισε στις δυσκολίες κι αγωνιζόταν με νύ...

Μια κιθάρα ήταν η αφορμή για να γνωριστεί ο Κωνσταντίνος με τον Πέτρο. Δυο παιδιά εντελώς διαφορετικά, με κοινή αγάπη όμως τη μουσική. Ο Πέτρος, πάντα λιγομίλητος. Ο Κωνσταντίνος, ένα συνηθισμένο εντεκάχρονο αγόρι. Πότε μάγκας, πότε αστείος, πότε κακός αλλά πάντα μπερδεμένος. Όταν γνωρίζει τη Μαρίνα, όμως, η κατάσταση περιπλέκεται. Μια ιστορία γεμάτη μουσική, παρεξηγήσεις, όνειρα, απογοητεύσεις, καρδιοχτύπια και συγγνώμες.

Ο εφτάχρονος Περικλής μιλάει για τη μικρούλα ξαδέλφη του, την πριγκίπισσα Αϊρίνη, που μεγαλώνει στην Ιαπωνία και είναι μισή Ιαπωνέζα, μισή Ελληνίδα κι ένα κομματάκι Αγγλίδα. Και μας λέει όλα όσα μαθαίνει γι’ αυτή από τη γιαγιά τους, που πηγαίνει κάθε τόσο εκεί - όπως ότι κοιμάται στο πάτωμα, ότι περπατάει ξυπόλυτη μέσα στο σπίτι, ότι δεν κόβει ποτέ τα μαύρα της μαλλιά, ότι τρώει ρύζι με ξυλάκια, ότι το στόμα της είναι σαν καρδιά... Όχι, δεν τη ζηλεύει την πριγκίπισσα ξαδέρφη του, διότι είναι κι αυτός πρίγκιπας. Έτσι, λέει, τουλάχιστον η γιαγιά τους, κι αυτός την πιστεύει -...