Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

«Φουρτούνα στη θάλασσα και θύελλα στη στέππα!» Δεν ξέρω πιο μεγαλόπρεπα φαινόμενα στη φύση, αναφωνεί με πάθος ο αφηγητής του πρωτοπρόσωπου αριστουργήματος του Μαξίμ Γκόρκι, καθώς μας οδηγεί σε ένα μοναδικού ενδιαφέροντος ταξίδι, με συνοδοιπόρο έναν παράξενο άνθρωπο, έναν κουρελιάρη πρίγκιπα, που χάθηκε ξαφνικά όπως αναπάντεχα εμφανίστηκε, μέσα στην εργατική οχλοβοή, μέσα στα σφυρίγματα των βαποριών και των σιδηροδρόμων στο λιμάνι της Οδησσού. Ένα «προσκύνημα», μια πραγματικά μακρινή και όλο εκπλήξεις πορεία στη μαγευτική ρωσική ανατολή. Μια συντροφιά με μοναδικό ενδιαφέρον...

Ο Γιεβγκένι αγαπά ειλικρινά τη γυναίκα του και το παιδί που εκείνη του χάρισε· μόνο που τούτη η αγάπη παραπέμπει περισσότερο σε μια κοινωνική σύμβαση, σε κάτι σαν καθήκον, εν τέλει στην πλήξη... Τον πόθο τον ενσαρκώνει η Στεπανίδα, με τη χωριάτικη απλότητα και τον ζωώδη αυθορμητισμό της... Αμφιλεγόμενος ο πόθος: αφενός πρόκειται για κάτι το φυσικό, άρα είναι θεμιτός, αφετέρου όμως διαταράσσει την οικογενειακή και κοινωνική τάξη, κι επομένως αθέμιτος. Η Στεπανίδα, η οποία στην αρχή περιγράφεται με συμπάθεια, σαν ένα λουλούδι στους αγρούς, σιγά σιγά, όσο εκτυλίσσεται το κε...

Ένα υπέροχο κείμενο από την πρώιμη περίοδο του Γκόρκι, την επιλεγόμενη αλήτικη. Όντας ορφανός από πατέρα ο συγγραφέας αναγκάστηκε να εργαστεί κάνοντας χιλιάδες μικροδουλειές, αλλάζοντας συνεχώς εργοδότες και σπουδάζοντας στο πικρό Πανεπιστήμιο της ζωής. Από την εμπειρία του ξεπήδησαν νουβέλες όπου ζωντάνεψαν κάθε λογής περιθωριακά στοιχεία, αλήτες, ζητιάνοι, προσκυνητές. Ο τρόπος που οι ήρωες αυτοί έβλεπαν τη ζωή, πολύ ανορθόδοξος για μια συμβατική κοινωνία, ζωντανεύει από την πένα του Μαξίμ Γκόρκι. Ένας τέτοιος τύπος, με αρκετά αυτοβιογραφικά γνωρίσματα, είναι ο Περαστικό...

Στον "Πατέρα Σέργιο" καθρεφτίζεται η ψυχή του Τολστόι με περισσότερη καθαρότητα απ' ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο έργο του. Στις αδυναμίες, τις φιλοδοξίες, τις απογοητεύσεις και τους θριάμβους του πρωταγωνιστή αναγνωρίζουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς και τις επιλογές του μεγάλου κλασικού. Ο συγγραφέας δίνει στον ήρωά του όλο το πάθος και τη δύναμη που έκρυβε και ο ίδιος, τον κάνει να βιώσει με την ίδια ένταση την αίσθηση του ανικανοποίητου, την αμφιβολία και την απόγνωση, τελικά όμως τον βάζει ν' αναζητήσει τη λύτρωση που για κείνον έμοιαζε αδύνατη. Η...

Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ ανήκει στην ομάδα των λογοτεχνών (μαζί με τους Πούσκιν, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι κ.ά.) που δημιούργησε τον "Χρυσό Αιώνα" της ρωσικής λογοτεχνίας (19ος αιώνας), η οποία στη συνέχεια έφερε τις βαθιές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές του 20ού αιώνα. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους διηγηματογράφους, με παγκόσμια αναγνώριση. Η διαχρονικότητα του έργου του οφείλεται στον τρόπο που συνθέτει απλές, καθημερινές ιστορίες (οι οποίες αντλούνται από πραγματικά περιστατικά της πολυτάραχης ζωής του στη Ρωσία, τη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις), στην περ...

Ο Αντβέι Ιβάνοβιτς Λουτσκόφ, ένας επιτελικός λοχαγός του ρωσικού στρατού, άξεστος παλικαράς, με αδιάφορα χαρακτηριστικά, που κανείς δεν θα μπορούσε να τον πει όμορφο, και ο Φιόντορ Φιόντοροβιτς Κίστερ, ένας Ρώσος ευγενής, γερμανικής καταγωγής, κατάξανθος, εξαιρετικά συνεσταλμένος, ευγενικός προς τους πάντες, καλλιεργημένος και διαβασμένος, που κατατάχτηκε στον ρωσικό στρατό κυρίως για να ικανοποιήσει την προσδοκία της οικογένειάς του, είναι οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας του Ιβάν Τουργκένιεφ. Και οι δύο αντιπροσωπεύουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, που ψυχικά και...

Ο "Μαύρος μοναχός" κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μια νουβέλα-φαινόμενο στα παγκόσμια λογοτεχνικά χρονικά, καθώς έχει δεχθεί, από την εποχή της συγγραφής της μέχρι σήμερα, πλείστες προσεγγίσεις και άκρως αντιφατικές ερμηνείες. Και αυτό μόνο άξιο απορίας δεν είναι, αφού ο Αντόν Τσέχοφ πραγματεύεται ένα διαχρονικά φλέγον θέμα: την αδυναμία, ή ίσως την άρνηση του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με την γκρίζα μετριότητα, με μια ύπαρξη μουντή. Ο συγγραφέας, σκιαγραφώντας έναν διχασμένο ήρωα, έναν Μότσαρτ που είναι συγχρόνως και Σαλιέρι, και πλάθοντας μια αμφιλεγόμενη, σκοτεινή...

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι βαδίζει για λίγο στα χνάρια του Νικολάι Γκόγκολ κι από τη σατιρική του πένα ξεπηδούν δύο νουβέλες αντάξιες της "Μύτης" και του "Ημερολόγιου ενός τρελού": ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού "Κροκόδειλος", με τις αλλεπάλληλες θεατρικές διασκευές, και ο λιγότερο γνωστός αλλά αριστουργηματικός "Μπομπόκ". Σε αυτές, η ψυχογράφηση των ηρώων επιχειρείται μέσα από μια φαιδρή οπτική, ο ρεαλισμός γίνεται γκροτέσκος, οι διάλογοι ηχούν σπαρταριστοί, τα ήθη κι οι νοοτροπίες δεν σκιαγραφούνται απλώς αλλά διακωμωδούνται, ενώ ο ντοστογιεφσκικός αντι-ήρωας αποκτά το σω...

Ένα από τα καλύτερα έργα του Ρώσου κλασικού συγγραφέα, από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Ιβάν Ίλιτς Γκολόβιν, ανώτερος δικαστικός λειτουργός, ζει μια άνετη, ευχάριστη και ευπρεπή ζωή -μέχρι που πέφτει από μια σκάλα και χτυπά το πλευρό του. Αρχίζει να έχει ενοχλήσεις που δεν λένε να υποχωρήσουν και εξελίσσονται σε πόνο. Οι γιατροί δεν μπορούν να τον βοηθήσουν και έτσι αρχίζει μια αναπόφευκτη πορεία, καθώς η υγεία του επιδεινώνεται και οδηγείται σε έναν αργό και επώδυνο θάνατο. Μέσα σε αυτό το διάστημα, το επικείμενο τέλος τον αναγκάζει να επανεξετάσει τη ζωή του και να δει το τεράστιο κενό της. "Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς" (1886) θεωρείται από πολλούς ένα από...

Μια μυστηριώδης ασθένεια φέρνει τον Ιβάν Ιλίτς κοντά στο θάνατο. Καθώς το τέλος μοιάζει σιγά σιγά να πλησιάζει, ο επιφανής δικαστικός δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω απ’ τις ψευδαισθήσεις που όριζαν τη ζωή του κι αναγκάζεται να τη δει κατάματα, με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια. Αυτό που σταδιακά ανακαλύπτει είναι οδυνηρό - υπάρχει άραγε ακόμα χρόνος να το αλλάξει; Με το "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς" ο μεγάλος Ρώσος κλασικός αποδεικνύει ότι είναι τεχνίτης και της μικρής φόρμας. Η νουβέλα, που αποτελεί το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα της ύστερης δημιουργίας του, συγκινεί μέχρι σήμε...

Μια μυστηριώδης ασθένεια φέρνει τον Ιβάν Ιλίτς κοντά στο θάνατο. Καθώς το τέλος μοιάζει σιγά σιγά να πλησιάζει, ο επιφανής δικαστικός δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω απ' τις ψευδαισθήσεις που όριζαν τη ζωή του κι αναγκάζεται να τη δει κατάματα, με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια. Αυτό που σταδιακά ανακαλύπτει είναι οδυνηρό - υπάρχει άραγε ακόμα χρόνος να το αλλάξει; Με το "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς" ο μεγάλος Ρώσος κλασικός αποδεικνύει ότι είναι τεχνίτης και της μικρής φόρμας. Η νουβέλα αυτή, που αποτελεί το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα της ύστερης δημιουργίας του, συγκινεί μέχρι...

Η νουβέλα "Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς (1884-1886)" κατέχει κεντρική θέση στη δημιουργία του Τολστόι των χρόνων 1880-1890. Το θέμα της -η εξιστόρηση του τέλος ενός δικαστή- ο Τολστόι το καθορίζει σαν "περιγραφή του απλού θανάτου ενός απλού ανθρώπου". Το βασικό νόημα του έργου βρίσκεται στους συλλογισμούς που κάνει ο άρρωστος πάνω σ' όλη την περασμένη ζωή, καθώς και το συμπέρασμά του πως η "ευπρεπής, εύθυμη ευχάριστη ζωή" είναι χειρότερη κι' από τη φρίκη του θανάτου. Οι κοινωνικοί θεσμοί, που τυλίγουν σαν ιστός αράχνης τη ζωή του Ιβάν Ίλιτς με την υποκρισία και την ψευτιά, ξε...

Η αποκάλυψη της αλήθειας για τον Αντρέι Εφήμιτς Ραγκίν έρχεται τη στιγμή του θανάτου του, πολύ αργά πια για να γνωρίσει τι είναι ζωή σε έναν κόσμο δίκαιο και σοφό. Στον "Θάλαμο No 6", ο ψυχικός κόσμος του Αντρέι Εφήμιτς συνταράζεται από μια εσωτερική μάχη για το εάν η ζωή του έχει αξία. Στο νοσοκομείο συμπεριφέρεται σαν να μην έχουν οι πράξεις του ως γιατρός καμία επίδραση στη ζωή των άλλων, θεωρώντας ότι ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα οποιασδήποτε ιατρικής κατάστασης. Είναι ο γιατρός της πόλης, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και τιμής, όμως δεν χρησιμοποιεί τη θέση του για να...

Η νουβέλα "Ο θάλαμος αρ. 6" αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Τσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ρούσκαγια Μισλ το Νοέμβριο του 1892. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι μ' αυτή του τη νουβέλα ο Τσέχοφ αποκόπηκε από την τολστόια επιρροή κι έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία. Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα...

Ο Πλατόφ έφυγε από την Τούλα και τρεις οπλοποιοί, οι πιο επιδέξιοι όλων, μεταξύ των οποίων και ένας αλλήθωρος αριστερόχειρας με ένα σημάδι εκ γενετής στο μάγουλο και μαλλιά ξεριζωμένα στους κροτάφους από την εποχή της μαθητείας του, χαιρέτησαν τους συνάδελφους και τους δικούς τους και, χωρίς να πουν λέξη σε κανέναν, πήραν τις τσάντες τους, τις παραγέμισαν με τρόφιμα και βγήκαν κρυφά από την πόλη. Κάποιοι τους είδαν ωστόσο να φεύγουν, όχι από την έξοδο που οδηγεί στη Μόσχα, αλλά από την αντίθετη, αυτήν του Κιέβου, και σκέφτηκαν πως πήγαν στο Κίεβο να προσκυνήσουν τους τάφ...

Δίπλα στον "Πόλεμο και Ειρήνη", την "'Αννα Καρένινα" κ.ά. του Λ. Τολστόη στέκουν οι πέντε νουβέλες του, αντιπροσωπευτικές της τολστοϊκής μεγαλοφυίας και λαμπερά πετράδια της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η βαθιά γνώση της λαϊκής ψυχής, των απλών ανθρώπων με τις πίκρες και τα βάσανά τους τις λαχτάρες και τις ελπίδες τους. Ένας συγκερασμός του τραγικού με το κωμικό, του οίκτου με τη συμπάθεια.