Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Πρόσωπα αγαπάµε, πρόσωπα αποστρεφόµαστε, πρόσωπα νοσταλγούµε. Το πρόσωπο, αυτή η τόσο φανερή µα και τόσο κρυµµένη γεωγραφία της ανθρώπινης ψυχής, διατρέχει πότε φανερά και πότε έµµεσα τα διηγήµατα αυτής της συλλογής". Σωτήρης Δημητρίου

Μια εξαιρετική συλλογή τρυφερών και σπαρακτικών διηγημάτων -πότε ανατριχιαστικών και πότε συγκινητικών- που αποκαλύπτουν όχι μόνον τις προκλήσεις της ανθρώπινης ανάπτυξης αλλά και τις ευκαιρίες να εξερευνήσουμε αυτές τις προκλήσεις μέσα στο εμπιστευτικό περιβάλλον του ψυχαναλυτικού γραφείου.

Μια φορά και έναν καιρό ένα νεαρό αγόρι προτίμησε την εργασία από τις σπουδές. Ντάξει, δεν την προτίμησε ακριβώς, απλά κατάλαβε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να έχει κάποιες λιγοστές ελπίδες να σπουδάσει στο μέλλον. Όταν οι φίλοι του πέρασαν στο πανεπιστήμιο και έκαναν ζωάρα, εκείνος κατάλαβε πόσο καλύτερα περνά, ρωτώντας τους πελάτες αν θέλουν ψιλοκομμένη τη γαλοπούλα τους ή αν προτιμούν πικάντικη τη φέτα τους, την ίδια στιγμή που οι κολλητοί του ξερνούσαν έξω από κάποιο φοιτητομάγαζο της επαρχίας. Έτσι, βρέθηκε αναγκασμένος να αντιμετωπίσει βλαμμένους συνεργάτες,...

Τα καλύτερα διηγήματα του συγγραφέα, από τα πιο συγκλονιστικά που έχουν γραφτεί για τη δεύτερη μεγάλη συμφορά που έπληξε τον ελληνισμό, δηλαδή την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ένα αντιπολεμικό παραλήρημα ενός βαριά τραυματισμένου του ’74. Η μάνα του αγνοούμενου που χάνει τα λογικά της και "γυρίζει" στο χωριό της με έναν συγκλονιστικό τρόπο, και σε άλλο ο ορισμός της εσχάτης προδοσίας, μέσα από τα κλειδιά ενός σταυρόλεξου. Ένας γέρο-γητευτής προσπαθεί με γητειές να σβήσει την τούρκικη σημαία στον Πενταδάκτυλο. Ένα σπαρακτικό διήγημα για τις 37 ημέρες που πέρασε ο πατέρας του...

"Νεκρός με μια σφαίρα στο κεφάλι έπεσε προχτές, Δευτέρα βράδυ, στην οδό Πατησίων ο συγγραφέας Δημήτρης Φύσσας, σε όχι πλήρως διευκρινισμένες συνθήκες. Λεπτομερέστερα ο Φύσσας, 64 ετών, γυρνούσε σπίτι με το ποδήλατό του, όταν βρέθηκε σε ληστεία κοσμηματοπωλείου που ήταν σε εξέλιξη: στον αριθμό 402 της οδού Πατησίων, στο ύψος της πλατείας Κολιάτσου, τέσσερις ληστές με δυο μοτοσικλέτες και φορώντας κράνη, έχοντας ληστέψει το μεγάλο κοσμηματοπωλείο "Zenith" του κ. Θεόκλητου Μπαχλεμπέ, αντάλλασσαν πυροβολισμούς με αστυνομικούς που είχαν σπεύσει στο σημείο... Ο Φύσσας ήταν το μόν...

Τα διηγήματα του βιβλίου είναι όπως οι εικόνες που βλέπει κανείς έξω απ' το παράθυρο όταν ταξιδεύει: ενώ το μυαλό χαλαρώνει, την ίδια στιγμή προσπαθεί να βρει κάτι να πιαστεί για να περάσει η ώρα, καθώς κάποιος άλλος οδηγεί. Ο ταξιδιώτης μου, μόνος, κάνει πολλές φορές την ίδια διαδρομή και πλέον θυμάται, για την ίδια την ευχαρίστηση της θύμησης, ξέροντας ότι το πνιγηρό τοπίο της ομοιομορφίας το "σπάνε" μόνο οι στιγμές που επαναστατούμε ή που αποδεχόμαστε με κυνισμό τα πεπραγμένα μας, σε μια απρόσμενη "Εκδρομή με λεωφορείο". * "Μας σταματάνε δυο πανέμορφες ψηλές, μας πιάνο...

Απαιτητική διηγηματική γραφή και με ποιοτικό αισθητικό αντίκρυσμα, που τη δικαιώνει: λειτουργική αφήγηση, ζεστής λιτότητας γλώσσα, με άρωμα ιδιωματικής εντοπιότητας (Μουργκάνα), πονεμένα θέματα και πολύς ...ηπειρώτικος καημός! Λαοκράτης Βάσσης συγγραφέας Οι τόποι δεν είναι, γίνονται. Οι τόποι δεν υπάρχουν πρώτα και μετά σχετίζονται. Συγκροτούνται μέσα από σχέσεις. Το τοπικό με το υπερτοπικό, με το εθνικό, με το παγκόσμιο. Το εδώ με το εκεί και το αλλού. Το δικό μας με το ξένο. Η πατρίδα με την ξενιτιά...Η Μουργκάνα με τον κόσμο. Μια άλλη, δυναμική και ουσιαστικά πο...

Μια διάβρωση του παρόντος θαρρείς φέρνει στην επιφάνεια τα περασµένα· έτσι, όπως τα πετρώµατα, από µια τεκτονική των βιωµάτων γεννιέται το υλικό της τέχνης. Είναι αυτή η ανάγκη για παρηγοριά, πως δεν είµαστε άοπλοι απέναντι στην αναπόφευκτη φθορά. Ράκη βιωµάτων συρραπτόµενα ανασυνθέτουν τον τάπητα της ζωής, ψηφίδες που συµπληρώνουν την εικόνα ενός τόπου, των ανθρώπων και της φύσης του. Μπορεί η καµπούρα του καντηλανάφτη να ’ναι ενός αγγέλου τα µαζεµένα φτερά κι οι παπαγάλοι πεθαίνοντας να ’χουν το χιούµορ και τη µακροθυµία να κοροϊδεύουν τη ζωή· θνησκόντων ερωτευµένων αν...

"Επώνυμοι", ο χαρακτηρισμός που εισέπραττα πάντα σαν φτύσιμο στο πρόσωπο. Λες κι οι υπόλοιποι, όλοι εμείς, οι πολλοί, δεν έχουμε όνομα, διακριτή υπόσταση, είμαστε ένας πολτός με αριθμό στο κούτελο, σαν αναλώσιμα εμπορικά προϊόντα. Λες κι οι ζωές μας δεν είναι ενδιαφέρουσες, δεν αφήνουμε ανεξίτηλα τα χνάρια μας πάνω στη γη, στο τέλος - τέλος, δεν γράφεται από εμάς η ιστορία! Στο βιβλίο αυτό, θα γνωρίσετε απλούς καθημερινούς ανθρώπους σε δύσκολους καιρούς, θα γελάσετε, θα κλάψετε, θα ταυτιστείτε μαζί τους. Θα θαυμάσετε τους αγώνες τους, θα υποκλιθείτε στην αξιοπρέπεια...

Εικοσιτέσσερα γράμματα. Στο καθένα αντιστοιχεί μια εικονογραφημένη φρασούλα (γνωμικό, ερώτημα, συμβουλή) και στην απέναντι σελίδα ένα μικρό κείμενο (ιστοριούλα, ποιηματάκι, διάλογος), που περιέχουν λέξεις οι οποίες αρχίζουν με το αντίστοιχο γράμμα. Τα μικρά για την Πρώτη και τα μεγαλύτερα για τη Δευτέρα Δημοτικού (μεγάλων). Ας μην περιμένει κανείς να βρει μια υπόρρητη ενότητα (παρότι κάθε άλλο παρά απαγορεύεται να την αναζητήσει όποιος θέλει). Σε αρκετά κείμενα δίνονται απαντήσεις σε ασήμαντα κι ακόμη πιο ασήμαντα ερωτήματα (Τι κοινό έχουν το μυαλό και το νερό; Ποιος είν...

Πόσο ακριβό μπορεί να είναι το τίμημα των ονείρων; Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η πραγματικότητα, όταν αρνείται να υπακούσει στις δικές μας εντολές; Πού μπορεί να οδηγήσει ένας κρυφός έρωτας, όταν μετά από χρόνια καταφέρει να σπάσει τα δεσμά του και να ελευθερωθεί; Ό,τι καταστρέφεται μπορεί να ξαναδημιουργηθεί; Κι αν ναι, με ποια μορφή; Μήπως για να διώξουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος, πρέπει πρώτα να κάνουμε ειρήνη μαζί τους; Άνθρωποι που περπατάνε μέσα στο σκοτάδι, σε μονοπάτια που δεν γνωρίζουν. Άνθρωποι που κάποτε είδαν φως, αλλά τυφλώθηκαν από τη λάμψη του....

Με το προσωπικό συνειρμικό του ύφος, τις λέξεις, την βάση του φωνήματος ή της αφωνίας, άλλοτε τις υμνεί, άλλοτε τις καταβαραθρώνει, μιλώντας πάντα για την δύναμή τους, την ικανή να νοηματοδοτήσει κάθε έκφανση της έσω και έξω ζωής, ενώ ταυτόχρονα αυτές νοηματοδοτούνται από τις εικόνες, τις σκέψεις, τις ανάγκες, τις συμπεριφορές του ανθρώπου, δίνοντας ακόμα και στα άψυχα ανθρωποποιητική λεκτική υπόσταση. Οι λέξεις ποτέ δεν καταγράφονται, δεν ομολογούνται στο κείμενο, "υπάρχουν", ζωντανές, "αστραποβόλες", όπως γράφει ο ίδιος στο κείμενο. Ο λόγος του χειμαρρώδης σε πολλά μέρη τ...

"Τα πανιά μαζεμένα. Τις πρωινές ώρες όλα είναι ήσυχα στη θάλασσα, τα σκεπάζει μια απόκοσμη γαλήνη. Θα ρίσκαρα, το ξέρω, ίσως να μην κατάφερνα να ξαναβρώ το λιμάνι. Όλα αυτά αν ήμουν στη θάλασσα.[...] Πίνω την τελευταία γουλιά, στον πάτο του φλιτζανιού το κατακάθι του καφέ. Στα χέρια μου το βιβλίο, δύο κεφάλαια και θα επιστρέψει στη θέση του στο μεσαίο ράφι της βιβλιοθήκης." Ένα ταξίδι, μερικές στιγμές καρναβαλιού, μια γλυκιά ανάμνηση από την αυλή ενός νησιωτικού σπιτιού, ένα πιστόλι, μια αποτυχημένη αγάπη και άλλα στιγμιότυπα... συνθέτουν τη συλλογή διηγημάτων του Σπύρο...

Ιστορίες: Για ένα παιδί που χάθηκε κυνηγώντας τον Απαγορευμένο Καρπό. Για ένα σπίτι που δεν υπήρχε. Για μια επιταγή χωρίς ποσό και ημερομηνία. Για έναν τοίχο που έπεσε. Για ένα τατουάζ που πεθαίνει πάνω σε έναν γερασμένο πισινό. Για έναν Ζαφείρη Μελά που δεν είχαμε. Ιστορίες από την άλλη όχθη του σήμερα, από έναν κόσμο που δεν χάθηκε γιατί υπάρχει ακόμα, μέσα μας. Ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο, από την άλλη όχθη μιας άχρηστης αφθονίας, άλλες αισιόδοξες, άλλες μελαγχολικές, με αυτεπίγνωση απέναντι στο γκροτέσκο, διάστικτες από αναλαμπές χιούμορ, όπως είναι άλλωστε και η ζ...