Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η Πάπισσα Πασκαλίνα" θα ήταν ο εμπορικός τίτλος αυτού του τόμου, ανταποκρινόμενος στο δοκουμέντο που κίνησε τη συγγραφέα να αναπλάσσει το αληθινό συμβάν σε μύθο, αναζητώντας μέσα από το δικό της μύθο να αποκαλύψει μια άλλη αλήθεια, ερεθίζοντας έτσι τη φαντασία του αναγνώστη, καθιστώντας τον συνοδοιπόρο του κειμένου της. Η Πασκαλίνα είναι πρόσωπο υπαρκτό, υπηρέτησε τον Πάπα Πίο XI 32 χρόνια, μένοντας μαζί του σαν οικονόμος, οικιακή βοηθός, γραμματέας, αλλά και σαν μοναδικός του σύμβουλος, πράγμα που εξόργισε την ανώτατη ιεραρχία του Βατικανού που ψιθυριστά την αποκαλούσ...

Σε μιαν εποχή όπου η "στρογυλευμένη φράσις" εθεωρείτο διαπιστευτήριο ύφους, η "ανώμαλος και συχνά ακαλαίσθητος γλώσσα του, εν συγκρίσει προς τους στυλίστ της καθαρευούσης ή της δημοτικής, και το σχέδιον ακόμη του διηγήματος, ατελές ως κάτι πρωτόγονον και ακαλλιέργητον", μαζί με την "πενιχρότητα" της θεματολογίας του - αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα του Λόγου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μολονότι ελάχιστοι από τους συγχρόνους του αμφισβήτησαν ή αρνήθηκαν τη μοναδικότητά του. Πού έγκειται αυτή η μοναδικότητα; "'Οτι σώζει και συχνάκις μεγαλύνει αυτάς τας αλλοκότους συνθέσεις,...

... Χρησιμοποιεί ένα πλήρες και σύγχρονο χειρουργείο. Δεν κάνει πραγματικά ψυχογραφία, αλλά ανελέητη ανατομία. Ο ήρωάς του γίνεται το αντικείμενο και θύμα "επισταμένης" και μεθοδικής εργαστηριακής έρευνας... Σόλων Μακρής ... Το ύφος και η γλώσσα του, γλώσσα ατημέλητη κι ακατάστατη στο τυπικό της και στην εξωτερική της εμφάνιση, είναι η γλώσσα και το ύφος της ανάλυσης, η φράση του έχει την κίνηση του διανοήματος και του συλλογισμού, καθώς περιστρέφεται και ξετυλίγει της έννοιες, αλλά, παρ' όλες τις τάσεις του ν' αποσκιρτήσει απ' τον υποκειμενισμό και να περάσει με ψυ...

Τα πέντε διηγήματα του βιβλίου κινούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας σε μια διήγηση ενδιαφέρουσα, όπου ο συγγραφέας, εισχωρώντας στο βάθος των καταστάσεων και των αισθημάτων, δε διστάζει να έρθει αντιμέτωπος με το παράλογο.

Μια "φανταστική" φωτογραφία των παραισθήσεων, της αγωνίας και της ταραχής του σύγχρονου ανθρώπου. Το μη συλλαμβανόμενο από τις πέντε αισθήσεις υπαρκτό περιγράφεται και απεικονίζεται πιστά.

Στα διηγήματα των "Κινουμένων σχεδίων" διακρίνεται ένας διπλός και αδιαίρετος στόχος: η ανανέωση της γραφής και των αντικειμένων της... Ο αναγνώστης είναι υποχρεωμένος να αντιστέκεται συνεχώς στο παιχνίδι στο οποίο τον υποβάλλει ο συγγραφέας και να αποκρυπτογραφεί ακατάπαυστα τα αμφίσημα και ρευστά μηνύματά του. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, "Η Αυγή". Ο χειμαρρώδης λόγος του Τατσόπουλου παίρνει εδώ τη μορφή του. Παίζει με το "σχήμα" του λόγου, αλλά δεν παύει να είναι απέραντα συναρπαστικός. Λευτέρης Κυπραίος, "Ελεύθερος Τύπος".

Ένας τόμος όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα για πρώτη φορά και τα δέκα διηγήματα του μεγάλου πεζογράφου μας Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Η φιλολογική επιμέλεια έχει γίνει από την Έρη Σταυροπούλου η οποία στην εκτενή εισαγωγή της κάνει λόγο για τον άνθρωπο και δημιουργό Χατζόπουλο. Η δημοσίευση των διηγημάτων συμπληρώνεται από επίμετρο, βιβλιογραφία και γλωσσάρι.

Τον άφησε σκεπτικό η ιστορία του καφενόβιου. Πώς είχε καταπιεί ο δράκος ένα ολόκληρο χωριό στη Μικρασία πριν προλάβει να επέμβει ο Άγιος Γεώργιος; Μόνο ένα παιδί είχε επιζήσει κι έλεγε την ιστορία όπου βρισκόταν κι όπου στεκόταν, σηκωνόταν μάλιστα ξαφνικά ενώ κοιμόταν και την εκφωνούσε με ύφος τελάλη· άλλοτε πάλι μίλαγε σιγά, με το οικουμενικό βάθος της φωνής ενός υπνοβάτη. Ήταν πολύ εντυπωσιακό. Αυτοί που άκουγαν την ιστορία ένιωθαν ύστερα από τρεις μέρες την ανάγκη να την πουν οπωσδήποτε σε κάποιον άλλο. Στην Τουρκοκρατία ένας μπέης είχε δέσει και φιμώσει δέκα ζαπτιέδες ώ...

Όποιος θα διέκρινε υπερρεαλιστικές καταβολές μέσα στην καθημερινότητα, όπως παρουσιάζεται σε τούτο το βιβλίο, θα το αδικούσε. Γιατί το άλλο πρόσωπο της καθημερινότητας είναι ο εφιάλτης, φτάνει να βγει κανείς απ' την κανονική διαδρομή των σκέψεων και των αισθημάτων όπως έχει συνηθίσει να τ' αντιμετωπίζει, ή να την παρακολουθήσει ως το τέλος. Τότε η καθημερινότητα αποφλοιώνεται και δεν είναι η μετάβαση απ' την πραγματικότητα στ' όνειρο που αποκαλύπτεται [...] αλλά ένα αβυθομέτρητο πρόσωπο όπως πραγματώνεται στις καθημερινές σκέψεις και σχέσεις, διαρκώς παρόν, ανεπηρέαστο κι α...

Μια άλλοτε υπαινικτική και άλλοτε άμεση αναφορά στην ανθρώπινη μοίρα, τη ματαιότητα και τη μοναξιά. Αλλά και μια κραυγή καταγγελίας όλων των "κοπαδοποιήσεων" που απειλούν το δικαίωμα της αποτυχίας και της αποδοχής της ανθρώπινης ήττας.

... Ναι, τώρα δε σκεφτόταν τίποτα, δε θυμόταν τίποτα, δε φανταζόταν τίποτα. Σχεδόν. Μονάχα μια λέξη έπλεε στην ήρεμη θάλασσα της συνείδησής του, μισοβουλιαγμένη κι αυτή σαν πτώμα. Ανάληψη. Μια έννοια άσχετη που επέμενε, όμως, να υπάρχει, αυθύπαρκτη, αυτόβουλη πες, μέσα του. Έστριψε κάποια γωνία. Αγόρασε μια τυρόπιτα και συνέχισε. Ανάληψη. Η λέξη επέμενε απειλητική. Έπαιρνε το σχήμα μιας ατέρμονης προοπτικής. «Ανάληψη ευθυνών», ψιθύρισε. Η προοπτική έγινε διάδρομος. «Ανάληψη χρημάτων». Ο διάδρομος τελείωνε σε πόρτα. «Ανάληψη του Χριστού». Η πόρτα άνοιξε. Οδηγούσε στο απέραντ...