Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό έχει στόχο διττό: αφενός να αποτελέσει συμβολή στη συγκρότηση του αρχείου της ελληνικής φωτογραφίας κατά την τελευταία τριακονταετία μέσω καταγραφής, αφετέρου να βοηθήσει στην οργάνωση και περαιτέρω κατανόηση του υλικού με βάση έννοιες-κατηγορίες της σύγχρονης θεωρίας. Το βιβλίο αυτό δεν διεκδικεί δάφνες αντικειμενικής και πλήρους παρουσίασης της ιστορίας της ελληνικής φωτογραφίας από το 1970 και μετά. Φιλοδοξεί απλώς να εισαγάγει στη συζήτηση έννοιες-εργαλεία και τη συνακόλουθη ορολογία, κάτι που ο χώρος των τεχνών έχει απόλυτη ανάγκη προκειμένου να υπάρξει...

[...] Οι φωτογραφίες είναι ασπρόμαυρες. Κι όμως τα δυο χρώματα δεν παλεύουν μεταξύ τους. Πρόκειται περισσότερο για ένα παιχνίδι των χρωμάτων, που όμως δεν είναι χρώματα. Γιατί δεν υπάρχει απόλυτο μαύρο, μόνο οι σχετικοί τόνοι του μαύρου. Όπως και το άσπρο δεν ανήκει στο φάσμα της χρωματικής μας κλίμακας. Οι τόνοι του μαύρου είναι η σκιώδης πλευρά της εμπειρίας μας απ' το φως. Το μαύρο όλο και διακόπτεται από το άσπρο, το φως. Το αρνητικό το νικάει -παιχνιδιάρικα το νικάει- το φως, το άσπρο, που σύμφωνα με τους αρχαίους είναι το άθροισμα όλων των χρωμάτων. Το άσπρο όλο και...

Μια θάλασσα από σόγια δημιουργείται τυχαία γύρω από ένα αεροδρόμιο-μινιατούρα. Από το σημείο αυτό η ηρωίδα της νουβέλας ξεκινάει μια αυτοσχέδια διαδρομή που περνάει από αεροδρόμια, ξενοδοχεία, προάστια, μια μητρόπολη. Επιβιβάζεται, αποβιβάζεται, περπατάει, καταγράφει ήχους κι ακολουθεί συνεχόμενους συνειρμούς. Βρίσκεται εδώ, εκεί και ξανά εδώ, ενώ η θάλασσα από σόγια γίνεται όλο και πιο καφέ από την ουασάμπι. Μια νουβέλα με θέμα τις παραλλαγές πάνω σε μία ταχύτητα, μέσα από την οικειοποίηση του Έξω και την επιθυμία τού να χαθείς μέσα σε αυτό.

Ως αντικείμενο έρευνας, η αντικουλτούρα με την οποίαν ασχολείται αυτό το βιβλίο έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μια καλώς εννοούμενη αίσθηση διανοητικής επιφύλαξης θα μας έπειθε ν' αποφεύγουμε σαν την πανώλη. [...] Ίσως υπάρχουν πολλοί αναγνώστες για τους οποίους τα ζητήματα που εγείρει αυτό το βιβλίο ενδέχεται να φανούν χωρίς νόημα ή πρακτική σημασία. Δεν είναι εύκολο να αμφισβητήσουμε τον απολύτως λογικό, απολύτως καλοπροαίρετο, αλλά πάντως αναγωγικό ανθρωπισμό με τον οποίο η τεχνοκρατία περιβάλλει τον εαυτό της χωρίς να φανεί ότι μιλάμε μια νεκρή και ανυπόληπτη γλ...

Περιέχονται τα κείμενα: - Critical Art Ensemble, Beatriz da Costa, "Σχεδιάζοντας και εφαρμόζοντας μη ειδικευμένο, διεπιστημονικό έργο" - Daniel Lee, Heleln Ferry, "Υβρίδιο - Ζώντας το παράδοξο". - Eduardo Kac, Steve Tomasula, "Γένεσις" - Sterarc, "Προσθετικό κεφάλι - το επιπλέον αυτί (ή ένα αυτί στο βραχίονα)". - Karl Sims, "Γενετικές εικόνες" - Eva Sutton, "Σκέψεις για τα "Υβρίδια": πρόσθεση και εφαρμογή" - Susan Alexjander, "Μικροκοσμική μουσική: ένα νέο δυναμικό πεδίο". - Polona Tratnik, "Η σάρκα του κόσμου" - Joe Davis, "Μικρο-Αφροδίτη"

Με τη συζήτηση αυτή, το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας - Athens Pride έδωσε το ερέθισμα για μια πρώτη αποτίμηση της ιστορίας της κοινότητάς μας στην Ελλάδα. Η ιστορική συνείδηση είναι προϋπόθεση για το χτίσιμο μιας συλλογικής ταυτότητας και μιας κοινότητας. Γι' αυτό το λόγο θεωρούμε χρέος ας να θυμόμαστε τι προϋπήρξε στην Ελλάδα. Ελπίζουμε σύντομα να βρεθούμε άτομα, τα οποία θα καταγράψουν επιστημονικά πια την ιστορία μας, η οποία ξεκινάει με τη διακήρυξη του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδος (ΑΚΟΕ) το 1976. Η συζήτηση έγινε στις 19 Μαρτίου 2008, στον ελεύθερ...

[...] Η ορολογία της Μαρία Ζερβού συνίσταται σε μια σειρά από διακριτά στοιχεία -αφενός αρχετυπικά (η γυναικεία μορφή, η φύση, το γήρας, ο κίνδυνος), αφετέρου σύγχρονα (το ντιζάιν, ο κινηματογράφος, ο ηδονοβλεπτικός φακός, τα περιβαλλοντικά ζητήματα)- που επιδέχονται πληθώρα ερμηνειών και είναι ανοιχτά σε μια ποικιλία ηθικολογικών συμπερασμάτων, χωρίς ωστόσο να αποτελούν από μόνα τους θεμέλιο μιας σαφούς επιχειρηματολίας. Επιπλέον, ούτε το ίδιο το εικαστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ανήκουν προσφέρει τελικά κάτι ανάλογο. Ως εκ τούτου θα σύγκρινα την ορολογία της Ζερβού με τον...

Στην έκθεση "Οδοφράγματα χωρίς σύνορα - Ένας καινούργιος (γενναίος) κόσμος", ο Βελώνης παρουσιάζει μια σειρά από έργα που καταπιάνονται, σε γενικές γραμμές και πάντοτε στο πλαίσιο μιας ιδιοσυγκρασιακής αλληγορίας, με τα μεταπολεμικά προτάγματα του "μοντέρνου τρόπου ζωής", όπως αυτά αναδύθηκαν από την ατμόσφαιρα του "Μάη του '68", Πρόθεση του καλλιτέχνη δεν είναι να αναπλάσει την επαναστατική ευφορία της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, αλλά να υπαινιχθεί κυρίως το ευάλωτο, το τρωτό, στην ύπαρξη ενός μοναχικού επαρχιωτόπουλου ή στην εικόνα ενός νεκρού λαγού (προσωπεία του μ...

[...] Η πρότασή μας τελικά διαπραγματεύεται την έννοια του "πέραν του υλικού", του "πέραν του κτισμένου", τις νέες μορφές υλικότητας. Διαπραγματεύεται επίσης το θέμα της ανθρώπινης παρουσίας, δράσης, αλληλεπίδρασης και κίνησης ως βασικό στοιχείο της συγκρότησης του χώρου και των ποιοτήτων του. Ένας χώρος που διαμορφώνεται κατά αυτό τον τρόπο, αναπόφευκτα καθίσταται μεταβλητός, ρευστός -μετασχηματίζεται και αναδιαμορφώνεται κάθε στιγμή ανάλογα με τις δράσεις και τους συσχετισμούς των ανθρώπινων σωμάτων. Αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως στον πραγματικό χώρο στον οποίο ζούμε. Στον...

[...] Η αυτοβιογραφική αφήγηση μέσω ενός φωτογραφικού άλμπουμ, με αποσπάσματα μιας περασμένης χρονικά πραγματικότητας, σχετίζεται με τη μηχανική της μνήμης αλλά και με την (επισφαλή) σύνδεση ανάμεσα σε κάτι που υπήρχε και σε κάτι που συνεχίζει να υπάρχει, ενώ δοκιμάζει ταυτόχρονα τις δυνατότητες της τέχνης για μετουσίωση και κάθαρση. Στο αδύνατο εγχείρημα της πιστής μεταφοράς της πραγματικότητας σε εικόνα, είναι η μυθοπλασία που γεφυρώνει τα κενά που προκαλούνται από τη διαρκή αντίφαση μεταξύ αφηγητή και πρωταγωνιστή. Έτσι, η αυτοβιογραφική οπτική αφήγηση εμπεριέχει απαλειφ...

Το Αστικό Κενό είναι μια ανοιχτή ομάδα δράσης για τον χώρο και τα δικαιώματα στην πόλη η οποία αποτελείται από αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες που πραγματοποιεί συλλογικές δράσεις. Η ομάδα έχει ξεκινήσει από το 1998 και έχει πραγματοποιήσει 13 δράσεις στο αστικό χώρο προκαλώντας την ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Με την παρουσία τους στους τόπους, τα μέλη της ομάδας Αστικό Κενό καλούν τους πολίτες να δραστηριοποιηθούν σ' αυτές τις εγκαταλειμμένες περιοχές της πόλης. Τα αστικά κενά, χώροι οι οποίοι βρίσκονται συνήθως σε μία διφορούμενη νομική κατάσταση μέσα από τις δράσεις, αλ...

- [...] Πολλές από αυτές τις στιγμές της παιδικής ηλικίας εκφράζονται μέσω του animation. Τι το ελκυστικό βρήκες σ' αυτή τη σύγχρονη μορφή αφήγησης; Πώς είναι να δημιουργείς με ένα μέσο το οποίο δεν έχει μια μακρά παράδοση στην Ελλάδα; - Δεν ζω απλώς στην Ελλάδα. Ζω στην Ελλάδα την εποχή του Διαδικτύου. Και δεν κάνω animation, αλλά Flash animation. Διαχειρίζομαι μια πλατφόρμα δηλαδή κινούμενης εικόνας την ίδια ακριβώς στιγμή που αρχίζει να ασχολείται μ' αυτή όλος ο κόσμος, γιατί το Flash είναι ένα εντελώς καινούριο software που ήρθε για να δώσει λύσεις σε μια σειρά προβλημ...

Το βιβλίο αυτό είναι μια αφήγηση. Αποτελείται από 25 κείμενα συγγραφέων μιας ευρύτατης λογοτεχνικής παράδοσης, από τον Μιχαήλ Μητσάκη και τον Ούγκο Φον Χόφμανσταλ στον Τζ. Τζ. Μπάλαρντ και τον Μπρετ Ήστον Έλλις και από τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη και τον Χούλιο Κορτάσαρ στη Σύλβια Πλαθ και τον Γιώργο Χειμωνά. Τα κείμενα είναι χωρισμένα σε έξι ημέρες, όσες και οι ημέρες της έκθεσης "Destroy Athens". Το βιβλίο αυτό εμπνέεται, σχολιάζει, ερμηνεύει την έκθεση, αλλά διαβάζεται και ανεξάρτητα από αυτήν. Είναι μια αντανάκλαση, ένας διάδρομος που όπως οι διάδρομοι της 1ης Μπιενάλε...

Ο αρχιτεκτονικός μοντερνισμός, και ειδικά το μοντέρνο κίνημα των δεκαετιών '20 και '30, είχε ως "γενετικό" χαρακτηριστικό την πυκνή αντιστοιχία εφαρμογής και διδασκαλίας της αρχιτεκτονικής. Οι εκπρόσωποί της φρόντισαν να θεωρητικοποιήσουν τις εφαρμογές τους, τους έδωσαν θεωρητικό περιεχόμενο και νόημα, τις ανήγαγαν σε θεωρία και διδασκαλία. Οι πτυχές του μοντερνισμού που σχετίζονται με την αρχιτεκτονική εκπαίδευση έχουν πολλαπλό ενδιαφέρον. Εικοσιένα αρχιτέκτονες συναντήθηκαν για να διερευνήσουν τις πολυποίκιλες σχέσεις ανάμεσα στις θεωρητικές ή εφαρμοσμένες εκφάνσεις του α...

Η συμπλήρωση των 75 χρόνων από την ίδρυση του Ελληνικού Ιδρύματος υπήρξε η αφορμή για να ανατρέξουμε στην ιστορία του και να αρχίσουμε να την καταγράφουμε χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ύλη τις ζωντανές αφηγήσεις των ανθρώπων που είχαν ζήσει και είχαν "γράψει" ο καθένας την ιστορία, χρησιμοποιώντας την προσωπική του πένα. [...] Ελευθερία Φίλη

Η δράση "+ΓΝΩΜΗ" είναι μια αντίδραση στον εσωστρεφή ατομικισμό και στην αδιάφορη στάση του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Η δράση είχε στόχο τη συμμετοχή του κοινού σε μια διαδικασία επικοινωνίας και συνειδητοποίησης. Το "+ΓΝΩΜΗ" είναι κατά βάση πολιτικό έργο. Έχει τη λογική ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αποκτώντας έτσι και μια πολύ προσωπική πτυχή. Όλοι έχουμε λόγους για να ζητήσουμε συγνώμη, αλλά δυστυχώς σπανίως το κάνουμε. Όταν ο καθένας από μας, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους, ζητάει συγνώμη, ενεργοποιεί...

Πολλοί διαπιστώνουν την έκλειψη των αφηγήσεων. Ο λόγος που δίνεται συνήθως έχει να κάνει με την εποχή, μια "σχετικιστική" ή "διαχειριστική" εποχή, όπου οι μεγάλες αφηγήσεις θα φάνταζαν είτε κοινότοπες είτε ψευδείς είτε -το χειρότερο- παρωχημένες. Και είναι γεγονός ότι ως επί το πλείστον τα πεδία του δημόσιου λόγου -η πολιτική, η επιστήμη, η φιλοσοφία- μοιάζουν να τις αποποιούνται. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου, κατά τα φαινόμενα, τα μεγάλα, τα σκοτεινά, τα νεφελώδη ζητήματα της ύπαρξης αποτελούν πλέον σε ολοένα αυξανόμενο βαθμό θεωρητικά αντικείμενα. Με αυτή την έννοια, η σύγχρ...

Τι είναι το "σύνδρομο του Αμπού Γκράιμπ" και πώς μας επηρεάζει όλους; Τι σχέση έχει ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" με το άγριο πρόσωπο των νέων ταινιών τρόμου; Πόσο απέχει στ' αλήθεια η πολιτική από τις παράξενες απολαύσεις της σκοτεινής φαντασίας; Μιλούν τελικά κι οι δύο την γλώσσα της πραγματικότητας; Ή άραγε... καμιά τους; Ανησυχητικές ερωτήσεις και τρομακτικές σινεμασκόπ απαντήσεις ξεπηδούν από τις σελίδες στην "Πολιτική του τρόμου" -μια αποκαλυπτική αναδρομή στις στενές συγγένειες ανάμεσα στο σινεμά τρόμου και στην πολιτική, στην φαντασία και την πραγματικότητα....

"Η κατανόηση του μεσογειακού μπρουταλισμού των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη -συμπυκνωμένη σκέψη η οποία τους ακολουθεί εδώ και τρεις δεκαετίες ως προς τον τόπο, το τοπίο και την κατασκευή- προϋποθέτει ότι έχει ληφθεί υπόψη το οικουμενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η αρχιτεκτονική των πενήντα τελευταίων ετών στην Ευρώπη. Η αρχιτεκτονική τους, εντάσσεται σε ένα πλαίσιο το οποίο ξεπερνά άνετα τα σύνορα της Ελλάδας, δηλαδή αυτά του Παλαιού Κόσμου. Το έργο τους προφανώς εγγράφεται επίσης, θεωρούμενο από πολλές απόψεις, σε μια συνέχεια ορισμένων τάσεων που παραπέμπ...